Οχτώ χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη που δέχθηκε άγρια επίθεση από Πακιστανό στην Πάρο.
Ήταν 23 Ιουλίου του 2012, όταν η Μυρτώ, βρέθηκε ημίγυμνη, χτυπημένη και σε κώμα, σε παραλία της Πάρου. Βρισκόταν με την οικογένειά της για διακοπές στο νησί. Είχε βγει για μια βόλτα μόνη της στην παραλία και λίγη ώρα αργότερα η μητέρα της την εντόπισε άγρια χτυπημένη και κακοποιημένη. Τότε ήταν μόλις 15 ετών. Οχτώ χρόνια μετά, συνεχίζει τον μεγάλο αγώνα της αποκατάστασης, έχοντας πάντα στο πλευρό της την μητέρα της.
Χθες το απόγευμα η μητέρα της νεαρής κοπέλας, Μαρία Κοτρώτσου, έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στο facebook, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τη βάναυση επίθεση που δέχθηκε η κόρη της.
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«ΜΥΡΤΩ ΜΟΥ,
Σαν σήμερα ακριβώς 22 Ιουλίου πριν 8 χρόνια, ένα τέρας κατέστρεψε την ζωή σου. Έτσι χωρίς λόγο όπως κάνουν όλοι οι εγκληματίες. Σου πήρε την ζωή την κίνηση την ξεγνοιασιά των 15 χρόνων, την ευτυχία,και σε άφησε να χαροπαλεύεις για χρονια μέσα στα νοσοκομεία και τα κέντρα αποκατάστασης. Η χαρά της ζωής σταμάτησε για σένα και έμεινε ο πόνος η πίκρα η τυραννία,ο αγώνας για καλυτέρευση και η ελπίδα.
Ζεις γιατί ο Θες το θέλει και σε βοηθά. Οχι το κράτος, αυτό σε ξέχασε, σε άφησε στην άκρη να ξεχαστείς,ανεύθυνα χωρίς ντροπή να πολεμάς μόνη σου, λες και δεν έφταιξε αυτό για ότι συνέβη. Δυστυχώς γεννήθηκες Ελληνίδα!
Όσο ζω θα φωνάζω για εσένα θα παλεύω για εσένα, και θα ελπίζω να σε δω έστω λίγο καλύτερα. Όχι όπως ήσουν, όχι όπως σε γέννησα, αυτό χάθηκε 22-7-2012 από ενα κτήνος, αλλά για αυτό το χαμόγελο σου που μου δίνει δύναμη, για την ψυχή σου που την μαύρισε ένα καταραμένο χέρι, και μαζί με εσένα μαύρισε τις ζωές όλων μας.
Δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ. Πιστεύω στην θεία δίκη. Παλεύω διεκδικώ το δίκιο σου, και ίσως κάποτε να τα καταφέρω για εσένα και μόνο ζωή μου.
Αυτός ζει μια χαρά και τον πληρώνουμε όλοι εμείς, και εγώ μαζί, το κράτος καλά κρατεί και εσύ μωρό μου, εξακολουθείς να τυραννιέσαι. Έτσι είναι σ αυτήν την χώρα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, οι αθώοι πληρώνουν, τα θύματα, όχι οι θύτες. Οι θύτες αποφυλακίζονται, γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια, το κράτος κάνει τον τυφλό και κουφό, που δεν θυμάται τίποτε, και οι αθώοι πονούν αγωνίζονται υποφέρουν ματώνουν για το αυτονόητο που ούτε αυτό δεν τους αναγνωρίζουν.
Όσο για όλες αυτές τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτές μάνα μου δεν έγιναν για εσένα έγιναν για να υποστηρίζουν τους θύτες, τους εγκληματίες αυτού του τόπου. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει την κουρέλιασαν την ξέφτισαν και έμειναν οι δικαστές να προσπαθούν να δικάσουν με νόμους που έχουν 100 παραθυράκια.
ΕΛΛΑΔΑ η χώρα που τρώει τα παιδιά της. Δεν το λέω εγώ το έχουν πει άλλοι πολύ πριν και είναι αλήθεια».