Θεατράλε απολογία για τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο στη δίκη για την δολοφονία της συζύγου του Καρολάιν.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος πριν μπει στο κρίσιμο κομμάτι της απολογίας του, της νύχτας της άγριας δολοφονίας της Καρολάιν, την οποία δολοφόνησε στον ύπνο της πνίγοντάς την με έναν μαξιλάρι, εξιστόρησε την κοινή τους ζωή, τη γνωριμία τους, το γάμο τους, τα πρώτα χρόνια της κοινής τους ζωής, περιγράφοντας τα πάντα ιδανικά και κυρίως τον ίδιο ως τον απόλυτα αφοσιωμένο, ερωτευμένο και σαγηνευμένο σύζυγο που το μόνο που αποζητούσε ήταν η ευτυχία της συζύγου του. Σε κάποιο σημείο δε, μετά τα όσα είπε για την αποβολή της Καρολάιν, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι τον χτυπούσε και ότι κινδύνευε κιόλας!
Ολα αυτά ενώ ξεσπά σε κλάματα και μιλά στο δικαστήριο σαν η Καρολάιν να βρίσκεται εν ζωή.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος λίγο πριν από το τελευταίο στάδιο της απολογίας του, είπε στο δικαστήριο πως η Καρολάιν μετά την αποβολή που είχε και την ψυχική φόρτιση που προκάλεσε το γεγονός, άρχισε να έχει εξάρσεις θυμού τις οποίες η ίδια έλεγε πως τις είχε από την εφηβεία αλλά δεν είχε δει ο ίδιος ποτέ πριν.
Η εγκυμοσύνη που ακολούθησε με τη σειρά προβλημάτων που ανέκυψαν λόγω ασθενείας που διαγνώστηκε από τον τρίτο μήνα κύησης, αλλά και η γέννηση του μωρού που επί ενάμιση μήνα ήταν σε νοσηλεία, επιδείνωσε τα πράγματα, κατά τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, οπότε η 20χρονη τον χτυπούσε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του κατηγορούμενου!
- Πρόεδρος: Γιατί σας επιτίθεται όμως;
- Κατηγορούμενος: Δεν ξέρω.
- Πρόεδρος: Συνήθως κάνουμε επίθεση όπου φοβόμαστε, όπου νιώθουμε απειλή.
- Κατηγορούμενος: Δεν θα το έλεγα απειλή. Υπήρχαν βίαιες εξάρσεις θυμού από την εφηβική ηλικία. Το έλεγε και η ίδια.
- Πρόεδρος: Αυτή τη βία την είχατε δει από νωρίς; Δεν μου αναφέρατε κάτι;
- Κατηγορούμενος: Δεν το θεωρούσα προβληματικό.
- Πρόεδρος: Ε, πώς δεν είναι προβληματικό να σας χτυπάει κάποιος;
- Κατηγορούμενος: Δεν υπήρχε περιστατικό βίας πριν από την περίοδο που συζητάμε. Μπορεί να νευρίαζε έντονα, να φώναζε και μετά να ζητούσε συγγνώμη.
Σύμφωνα με τον γυναικοκτόνο το θύμα «είχε τάσεις βίας που έχανε τον έλεγχο του εαυτού της. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να δεχθώ, ό,τι είχα να δεχθώ, είτε σωματικό είτε λεκτικό. Ένιωθα πως έπρεπε να απορροφήσω το ξέσπασμά της. Έμαθα να ζω με αυτό και μετά τα ξεσπάσματά της ήμασταν αγκαλιά. Μετά από κάποια ξεσπάσματα που, ειδικά δύο, ήταν επικίνδυνα για εμένα. Δεν θέλω να πω πιο πολλά. Ας πούμε μπορεί να πέταξε κάτι κατά λάθος που κινδύνευσε να με χτυπήσει άσχημα. Μετά από αυτά, αποφασίσαμε να πάμε στην κ. Μυλωνοπούλου».
Σε ερώτηση της προέδρου αν η συμπεριφορά της συζύγου ήταν εκείνη για την οποία αποφάσισαν να πάνε σε ειδικό, ο πιλότος απάντησε πως «αποφασίσαμε πως αμελήσαμε επί σειρά μηνών να διευθετήσουμε μια ψυχική φόρτιση από μήνες καταπόνησης που περάσαμε. Η Καρολάιν μπήκε στην λογική ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Μπήκε στη διαδικασία να προσπαθήσει γιατί η ζωή μας ήταν πάρα πολύ όμορφη. Στις 15 μέρες οι 14 ήταν παραμυθένιες».
- Πρόεδρος: Άρα πήγατε για πρόβλημα της συζύγου;
- Κατηγορούμενος: Στην ψυχολόγο πήγαμε για να βοηθήσουμε -εγώ με την ψυχολόγο- την Καρολάιν στις εξάρσεις της. Να διαχειριστεί το θυμό της και να βοηθήσει εμένα να διαχειριστώ την απώλεια του πρώτου μωρού που την είχα κάνει στην άκρη αλλά και τους θυμούς της Καρολάιν.
- Πρόεδρος: Μάλιστα. Δηλαδή για τα θέματα της συζύγου...
- Σε άλλη ενότητα ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Πρόεδρος: Από την πλευρά της υπήρχε κάποιο εκπεφρασμένο παράπονο;
- Κατηγορούμενος: Όχι, δεν υπήρχε γενικό παράπονο. Είναι ευφυής άνθρωπος. Αν κάτι την ενοχλεί, θα το δείξει, θα ξινίσει, θα νευριάσει, θα το πει και αυτό είναι μέρος της γλύκας της. Εγώ έτσι την ερωτεύτηκα.
- Προεδρος: Έβγαινε με τη φίλη της την Παρασκευή γιατί έπρεπε να σας πάρει;
- Κατηγορούμενος: Για να πάω να την πάρω.
- Προεδρος: Για να μη γυρίσει με ταξί;
- Κατηγορούμενος: Να πάρω και τη φίλη της. Είχαμε φτιάξει το έθιμο η Παρασκευή να είναι η μέρα. Ήταν πιο εύκολο για μένα να μπει σε ένα ταξί στο Σύνταγμα και να έρθει, από το να ξυπνήσω το παιδί να πάμε να την πάρουμε.
- Πρόεδρος: Νιώθω ότι δεν καταλαβαίνετε ποιο είναι το πρόβλημα. Έμοιαζε ένας άνθρωπος σε απόλυτη σύγχυση. Το καταλαβαίνατε εσείς αυτό;
- Κατηγορούμενος: Ναι. Σε στιγμές έντασης. Υπήρχε η φράση «θα πάω να φύγω». Αλλά σε στιγμές έντονες συναισθηματικής αστάθειας. Πάντα όμως δυο ώρες αργότερα καθόμασταν αγκαλιά και κάναμε όνειρα για το σε ποιο σχολείο θα πάει η Λυδία.
- Πρόεδρος: Το «πνίγομαι» έχει κάποια λογική;
- Κατηγορούμενος: Είναι της στιγμής.
- Προεδρος: Διαβάζοντας κάποιος το ημερολόγιο, αυτό το συναίσθημα αποκομίζει. Το αντιληφθήκατε ποτέ;
- Κατηγορούμενος: Τα πηγαίναμε πολύ καλά στην πλειοψηφία του χρόνου. Το μόνο που με ενδιέφερε είναι το πώς θα είναι ευτυχισμένη. Αν είχαμε στιγμή έντασης το απόγευμα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κοιμηθούμε μαζί.
- Προεδρος: Τη φράση «το Μπαμπη τον αγαπάω αλλά δε μπορώ να είμαι μαζί του», πώς την επεξεργάζεστε;
- Κατηγορούμενος: Τη δικαιολογώ. Είχε μια πίεση γιατί ήταν ένας άνθρωπος που του έπεσαν πάνω του παρά πολλά. Μπορεί σε στιγμές από την αγάπη μου να την πίεζα. Αυτή η καταχώριση στο ημερολόγιο που διαβάσατε [...], είμαι βέβαιος ότι την επόμενη ημέρα θα ήμασταν αγκαλιά.
Σύμφωνα με τον κατηγορούμενο οποιαδήποτε καταγραφή του ημερολογίου είναι «εκείνης της στιγμής» και δεν αφορούν τη γενική εικόνα. Όπως είπε δεν περνούσε από το μυαλό του «καμία στιγμή του μέλλοντος, κανένα πλάνο που δεν έχω την Καρολάιν δίπλα μου».
Στην επισήμανση της προέδρου αν ίσχυε το ίδιο και για την Καρολάιν, ο πιλότος απάντησε πως σχεδίαζαν μαζί το μέλλον τους,το σχολείο που θα πάει η κόρη τους, «το σπίτι που θα χτίζαμε με κήπο για να παίζουν τα παιδιά και τα ζωάκια μας».