Ο Μιχάλης Σαράντης γράφει για τις δικές του μέρες καραντίνας που ξεκίνησαν ένα μήνα πριν, στο νοσοκομείο Σωτηρία, την αγωνία για την Επίδαυρο και τον Δημήτρη Τσιόδρα που του θυμίζει ποιότητες του Ντίνου Ηλιόπουλου
Ενα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ηθοποιού Μιχάλη Σαράντη, του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του και της ικανότητας αβίαστα να πλοηγείται σε διαφορετικούς ρόλους και σκηνοθετικές απαιτήσεις, είναι η έντονη σωματικότητά του. Η κίνηση που φέρει ως χαρακτηριστικό ακόμη και αν στέκει απλά σε ένα σημείο, η αίσθηση ότι καλύπτει διαδρομές συνεχώς.
Ετσι, η συνθήκη του εγκλεισμού μοιάζει απολύτως κόντρα στον τρόπο του Μιχάλη Σαράντη. Μας εξηγεί πώς την ζει, αποκαλύπτοντας ότι ήδη από τέλη Φεβρουαρίου, άρχισε μια περιπέτεια υγείας που τον ανάγκασε να νοσηλευθεί. Είναι η δική του σελίδα στα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida.gr
«Ο χρόνος είναι ξαφνικά ένα χαλί που τράβηξαν απότομα κάτω από τα πόδια μας. Από εκεί που δεν μου έφτανε ή μέρα βρίσκομαι στην άλλη όχθη» γράφει ο Μιχάλης Σαράντης / Φωτογραφία Πάνος Μάλλιαρης
«Oι δικές μου μέρες καραντίνας άρχισαν πριν από περίπου ένα μήνα, όταν χρειάστηκε να νοσηλευθώ με πνευμονία για οκτώ ημέρες στο Σωτηρία. Παίξαμε τον “Αίαντα” στη Θεσσαλονίκη 26 και 27 Φεβρουαρίου και το ίδιο βράδυ άρχισαν τα συμπτώματα. Να θυμίσω ότι 26 Φεβρουαρίου εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στην συμπρωτεύουσα. Πυρετός, εφιδρώσεις, συνεχές ρίγος και πόνος στον δεξί πνεύμονα που στην αρχή νόμιζα ότι είναι μυική θλάση από την παράσταση.
Δεν ήταν. Ναι, ο πνεύμονας πονάει! Εφτασα στην Αθήνα, ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα προσβληθεί από τον ιό, παρόλο που το σκεφτόμουν συνεχώς. Υπερκόπωση, αφυδάτωση, χαμηλό ανοσοποιητικό. Κατέρρευσα. Εγώ, που νιώθω άτρωτος -τι ανόητος που είμαι-νοσηλεύομαι για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Το μικρόβιο λεγόταν πνευμονιόκοκκος. Στο Σωτηρία δεν είχε αρχίσει ακόμα ο κακός χαμός. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι ζουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές στο Σωτηρία και σε όλα τα νοσοκομεία του κόσμου, η σκέψη μου είναι διαρκώς σε αυτούς όπως και φυσικά στους νοσούντες.
Επιβάλλεται όταν τελειώσει όλη η αυτή παγκόσμια λαίλαπα να γίνει μια μεγάλη κουβέντα γύρω από τα εθνικά συστήματα Υγείας. Να δούμε επιτέλους ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες, αυτοί που φοράνε σορτσάκια και κλωτσάνε μια μπάλα, αυτοί που ποστάρουν μια φωτογραφία και παίρνουν ένα κάρο χρήματα ή αυτοί με τις λευκές στολές που παλεύουν για να ζήσεις; Και εδώ να πω -για να μην παρεξηγηθώ- ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω και ότι δεν έχω με κανέναν τίποτα προσωπικό. Ο καθένας βγάζει το ψωμί του όπως μπορεί και καλά κάνει, αλλά το σύστημα αξιών της εποχής, για μένα, είναι φαιδρό. Γνώμη μου.
Eνα μήνα λοιπόν σε καραντίνα και ναι νιώθω σαν θηρίο στο κλουβί. Θέλω να κάνω πρόβες, να πάρω τους φίλους μου αγκαλιά,να αγγίξω τον πατέρα μου. Προσπαθώ όμως να με γειώνω σκεπτόμενος ότι κάποιοι άνθρωποι περνάνε πραγματικά δύσκολα είτε από τον ιό, είτε από κάθε είδους άλλη αρρώστια ή δοκιμασία.
Ο χρόνος είναι ξαφνικά ένα χαλί που τράβηξαν απότομα κάτω από τα πόδια μας. Από εκεί που δεν μου έφτανε η μέρα βρίσκομαι στην άλλη όχθη. Η ψυχολογία μου αλλάζει διαρκώς, μια ανεβαίνει, μια πέφτει στα τάρταρα σαν άλλο rollercoaster. Δεν υπάρχει μέρος που μπορείς να κρυφτείς ή να σωθείς. Οπου και να είσαι η αγωνία για αυτό που συμβαίνει είναι εκεί, δίπλα σου. Προσπαθώ όμως να είμαι και αισιόδοξος. Σκέφτομαι ότι αυτό το ζούμε όλοι μαζί, ταυτόχρονα, σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι κάπως παρήγορο ότι το βιώνει όλη η ανθρωπότητα μαζί.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν μπορώ να διαβάσω για πολύ ώρα. Ακούω συνέχεια μουσική, παίζω PlayStation (λίγο), βλέπω ταινίες, μιλάω με το κορίτσι μου και τους φίλους μου στα τηλέφωνα και κάθε μέρα τρέχω από το σπίτι μου στον Κεραμεικό ως την Ακρόπολη. Καταλαβαίνει κανείς πολύ πιο εύκολα γιατί ο τόπος αυτός γύρω από το Θησείο, το Μοναστηράκι και του Φιλοπάππου είναι ιερός. Η ξαφνική ησυχία της πόλης και ο ήλιος μου επιτρέπουν να το αφουγκραστώ περισσότερο από ποτέ.
Ενημερώνομαι συνεχώς αν και με ενοχλεί αυτή η νουμερολαγνεία. Στην αρχή έβλεπα καθημερινά την ενημέρωση από τον κύριο Τσιόδρα. Τον κοιτάζω και μου θυμίζει τον Ντίνο Ηλιόπουλο, μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα: μια θέρμη, μια οικειότητα. Εχει κάτι φίνο -ακριβώς όπως ο Ηλιόπουλος.Πολυ σωστή επιλογή προσώπου.
Σκέφτομαι ότι η επιστροφή στην μεγάλη κλίμακα θα αργήσει πολύ. Ο κόσμος όταν κάπως ηρεμήσουμε από όλο αυτό θα θέλει να βγει στο δρόμο, ήδη θέλει. Θα μπει όμως στο θέατρο; Θα κατέβει στην Επίδαυρο; Θα πάει σινεμά χωρίς να αγχώνεται; Και με τι χρήματα φυσικά...
Η απάντηση είναι ναι, αργά ή γρήγορα, φυσικά ναι. Και εκεί έρχεται μια κουβέντα του Παπαβασιλείου που ανακαλώ πολύ συχνά που λέει ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να κολυμπά στη θάλασσα του καιρού του.
Το θέατρο όπως και οι συναυλίες, οι εκθέσεις και οι ταινίες δεν χωράνε στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν είναι εκεί η θέση τους. Όπως με μανία θέλουμε να δούμε και να προσφέρουμε τις παραστάσεις και τα έργα μας online όταν έρθει η ώρα του offline παρακαλώ να γίνει με την ίδια ζέση. Χρειάζεται προσωπική αντίσταση στην κακή εκδοχή του εαυτού μας. Δεν είναι κακό να φοβάσαι, δεν είναι κακό να βαριέσαι, δεν είναι καθόλου κακό να πεις δεν την παλεύω αλλά θέλω να αγκαλιάσω έναν άνθρωπο. Δεν είναι κακό να τα πεις, ούτε να τα νιώσεις όλα αυτά.
Κακό πράγμα είναι η συνήθεια και η εκτόνωση της ενέργειας μας εκεί που δεν φταίει κανείς, τίποτα άλλο. Μην σταματήσεις να ακκονίζεις τα διαμάντια μέσα σου. Ο πιο επικίνδυνος ιός των ημερών ίσως δεν είναι ο κορωναϊός αλλά ο κακός εαυτός μας. Καλή δύναμη σε όλους.
Υγ. Το ραντεβού δεν έχει ακυρωθεί -ακόμα.
Τέλη Ιουλίου Επίδαυρος Ιφιγένεια ή εν Ταύροις»