«Το ίδιο το κράτος μάς κήρυξε τον πόλεμο. Οι εγκαυματίες με καμένες σάρκες πάλευαν στα κύματα, κολυμπούσαν επί ώρες. Πού ζούμε; Ζούμε στην πρωτεύουσα της χώρας. Έλεος!» είπε η χήρα του Παύλου Τσάρμπου, ο οποίος χάθηκε στο Μάτι.
Στην κατάθεσή της στο Πενταμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, η μάρτυρας μίλησε για τις συνθήκες υπό τις οποίες ο σύζυγός της βρήκε τραγικό θάνατο, κυκλωμένος από την πύρινη κόλαση.
Ο γιος και η κόρη του άτυχου άνδρα, έντονα φορτισμένοι, ζήτησαν να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται.
«Θέλω να ξέρω ποιος ευθύνεται. Βλέπουμε να πετάνε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Εμάς καταστράφηκε η ζωή μας. Χάθηκαν άνθρωποι γιατί δεν υπήρχε ενημέρωση και καμιά μέριμνα. Ποιος ευθύνεται; Θέλω να μου πείτε», ξέσπασε ο γιος του θανόντος.
Μάτι: Ευθύνες στο Λιμενικό επιρρίπτουν συγγενείς θυμάτων
Ευθύνες στο Λιμενικό Σώμα, το οποίο κατηγόρησε για ολιγωρία, απέδωσε στην κατάθεσή της η Δήμητρα Κατσορίδα. Μαζί με άλλους πυρόπληκτους, είχε τρέξει στην ακτή για να σωθεί από την πύρινη λαίλαπα. Βούτηξε στη θάλασσα και παρέμεινε για ώρες, έως ότου ένα μεγάλο αλιευτικό την περισυνέλεξε μαζί με τους υπόλοιπους.
Όπως κατεθεσε, την ώρα που η φωτιά πλησίαζε στο σπίτι της στο Μάτι, κόπηκε το ρεύμα. Άκουσε από κάποιον ότι η μόνη σωτηρία είναι η διαφυγή προς τη θάλασσα και βγήκε στο δρόμο.
«Βγήκα με το αυτοκίνητο γύρω στις 18.30 και είδα δύο δέντρα να φλέγονται. Αποφάσισα να πάω στη θάλασσα. Να σας πω την αλήθεια, εκείνη τη στιγμή, η τελική μου επιλογή ήταν καλύτερα πνιγμένη παρά καμένη», ανέφερε στην κατάθεσή της.
Η μάρτυρας κατήγγειλε πως το Λιμενικό είχε ενημερωθεί λίγο μετά τις 6.30 μ.μ. ότι υπήρχαν άνθρωποι που είχαν μπει στη θάλασσα για να σωθούν. Γύρω της υπήρχαν τουλάχιστον 700 άνθρωποι που βούτηξαν και ανέμεναν βοήθεια, χωρίς, όπως κατέθεσε, να υπάρξει κάποια συνδρομή από το Λιμενικό.
«Από τις 7 παρά 20 έως τις 10.30, που είδα το αλιευτικό που μας έσωσε, δεν υπήρχε κανένα σκάφος του Λιμενικού. Υπήρχε σκοτάδι και φόβος», κατέθεσε.
Όταν βγήκαν με τη βοήθεια του αλιευτικού στο λιμάνι της Ραφήνας, είχε έναν έντονο διάλογο με μία λιμενικό...
«Ήρθε μια λιμενικός και μου ζήτησε να της πω καθαρά το όνομά μου. Της απάντησα με ένα πικρόχολο σχόλιο. Της είπα, ''εσάς η προσπάθειά σας εξαντλείται να με διαγράψετε από τον κατάλογο των αγνοουμένων''. Λίγες μέρες μετά, που τηλεφώνησα στο Λιμεναρχείο για να μου πουν τα στοιχεία του αλιευτικού που μας έσωσε, ο λιμενάρχης μού είπε ''καλημέρα σας, ελπίζω να θεωρείτε ότι συνεισφέραμε στη διάσωσή σας''. Του απάντησα ''με ποιον τρόπο συνεισφέρατε'' και μου είπε πως ''δεν μπορούσαμε να έρθουμε, διότι θα θερίζαμε κεφάλια''. Τον ρώτησα, ''εννοείτε ότι ήταν μεγάλα τα καράβια;'', και μου απάντησε θετικά. Τον ρώτησα, ''ενημερώσατε τον Πειραιά, να σας συντρέξει με πιο μικρά σκάφη;'' και μου απάντησε ''ναι''», υποστήριξε η μάρτυρας.
Μάτι: «Η οδός διαφυγής έγινε θανάσιμη παγίδα για τον αδελφό μου και τα παιδιά του»
Στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο κατέθεσε η αδελφή του Γρηγόρη Φύτρου, ο οποίος χάθηκε μαζί με τα δύο παιδιά του στη φωτιά.
«Δεν είχε καμία ενημέρωση ο αδελφός μου» είπε η Μαργαρίτα Φύτρου. «Η οδός διαφυγής έγινε θανάσιμη παγίδα για τον αδελφό μου και τα παιδιά του. Τα ανίψια μου βρέθηκαν στο κενό… Στο κτήμα Φράγκου... Ο αδελφός μου, ο γιος του και τόσοι άλλοι άνθρωποι. Η τραγική ειρωνεία είναι πως τα υλικά αγαθά, το σπίτι, όλα, έμειναν ανέπαφα. Οι ψυχές χάθηκαν…», συμπλήρωσε.
«Όσοι σώθηκαν, σώθηκαν μόνοι τους. Όσοι κάηκαν, κάηκαν μόνοι τους. Ήταν όλα διαλυμένα εκείνη τη νύχτα», κατέθεσε η Παναγιώτα Μαλαίνου, που έχασε τη μητέρα της.
Ο Ιάκωβος Ποταμιάνος τόνισε στην κατάθεσή του ότι σε μία άλλη φωτιά, το 2006, στην Καλλιτεχνούπολη, περιπολικό με «ντουντούκα» είχε ειδοποιήσει τους κατοίκους.
«Το 2018 ήταν η πιο ήσυχη πυρκαγιά που έχει περάσει. Ούτε καμπάνες, ούτε ντουντούκες. Σαν να μην υπήρχε κράτος. Σαν να ζούσαμε ξεκομμένοι στα βουνά», ανέφερε στην κατάθεσή του.
Η δίκη θα συνεχιστεί τη Δευτέρα.