«Η ιστορία της Ελπίδας είναι ένας αγώνας για την ίδια τη ζωή», εξομολογήθηκε στο iefimerida η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, η οποία έφυγε σήμερα από τη ζωή έχοντας δώσει αγώνα για να σωθούν χιλιάδες παιδιά με την ΕΛΠΙΔΑ.
Μια γυναίκα που με την ίδια άνεση μιλούσε με ένα παιδί και τον Μπιλ Κλίντον. Παρηγορούσε μια μάνα ή συνομιλούσε με τον Νέλσον Μαντέλα. Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη συνδέθηκε στην Ελλάδα με τη φιλανθρωπία και δη με τη δημιουργία της ΕΛΠΙΔΑΣ, αποτέλεσε πόλο έλξης, ενδιαφέροντος, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης τόσο με τις δράσεις της, τις πολλαπλές βραβεύσεις, όσο και με τις εμφανίσεις της.
Ανατρέχουμε στη συνέντευξη που έδωσε στο iefimerida, όπου μεταξύ άλλων είχε προσωπικές και εκ βαθέων αναφορές στη ζωή της και όσα τη διαμόρφωσαν ως προσωπικότητα, μέχρι τη φωτογραφία που έχει στην οθόνη του κινητού της και τα βιβλία στο κομοδίνο της.
παρουσία της Πρώτης Κυρίας της Γαλλικής Δημοκρατίας Brigitte Macron και κορυφαίων προσωπικοτήτων από ολόκληρο τον κόσμο, η UNESCO τίμησε τα 25 χρόνια προσφοράς της Πρέσβεως Καλής Θελήσεως της UNESCO Μαριάννας Β. Βαρδινογιάννη
Αν από όλες τις συνεντεύξεις, τις ομιλίες σας, έμενε μια φράση για να σας χαρακτηρίζει ποια θα ήταν αυτή;
Ότι η ζωή ενός μόνον παιδιού κι ενός μόνον ανθρώπου αξίζει για να αγωνίζεσαι. Οταν γυρίζω σπίτι μου και δεν μπορώ να ξεχάσω τα δακρυσμένα μάτια των γονιών που το παιδί τους κινδυνεύει, φέρνω αμέσως στο μυαλό μου τη χαρά όλων μας από τη νίκη ότι σώθηκε η ζωή ενός ακόμα παιδιού. Κι υπόσχομαι πως θα σταματήσω να αγωνίζομαι μέχρι 4 στα 4 παιδιά στο Νοσοκομείο μας να γίνονται καλά.
Πόσο εύκολο, πόσο διαφορετικό, πόσο φυσικό είναι να επικοινωνείτε με την ίδια ευκολία με τον Μπιλ Κλίντον αλλά και με ένα παιδί έξι ετών στην πτέρυγα της Ελπίδας;
Ήμουν και είμαι πάντα ο εαυτός μου, είτε μιλώ με ένα παιδί στην Ογκολογική μας Μονάδα είτε με τον αρχηγό ενός κράτους. Δεν κρύβω ποτέ την αλήθεια μου, ούτε παίζω ρόλους. Είμαι η Μαριάννα και για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά αλλά και τιμή από τις στιγμές που ο απλός κόσμος με προσεγγίζει, μου μιλά και μου ανοίγεται χρησιμοποιώντας μόνο το μικρό μου όνομα. Η πραγματική ζωή είναι γύρω μας και κρύβεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές και στους μικρούς, καθημερινούς αγώνες.
«Νικητής είναι ένας οραματιστής που δεν τα παρατάει», λέει ο Νέλσον Μαντέλα. Εσείς αισθάνεστε περισσότερο ως οραματίστρια ή ως εργάτρια; Αναρωτιέμαι πόσο πείσμα έχετε, πόση υπομονή για να δείτε αυτό που ξεκινά ως όραμα να γίνεται πράξη.
Ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά ήταν, και παραμένει, ότι δεν το βάζω ποτέ κάτω. Προχωρώ πάντα ξεπερνώντας τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο μου με μεγάλο πείσμα, υπομονή και επιμονή. Εργάζομαι ασταμάτητα προκειμένου να υλοποιήσω τους στόχους μου, γιατί τι αξία έχει ένα όραμα όταν δεν συνοδεύεται από πρωτοπόρες κινήσεις που του ανοίγουν το δρόμο; Και, βέβαια, από σκληρή δουλειά;
Θυμάστε τις στιγμές που γεννήθηκαν, που συλλάβατε τα σημαντικότερα σημεία της δράσης σας στον τομέα της προσφοράς και της αλληλεγγύης;
Φυσικά. Σε όποια απόφαση οδηγήθηκα στην πορεία της δράσης μου, με οδήγησαν πάντοτε οι πραγματικές ανάγκες της ζωής, της κοινωνίας γύρω μου. Γιατί είτε μας αφορούν είτε όχι κάποια προβλήματα, οφείλουμε να είμαστε «παρόντες», να κάνουμε κάτι γι' αυτά.
Η ΕΛΠΙΔΑ δημιουργήθηκε ως Σύλλογος, το 1990, από το δράμα των γονιών που βλέπαμε να συντελείται γύρω μας! Να χάνονται παιδιά που μοναδική ελπίδα είχαν μια μεταμόσχευση μυελού των οστών, γιατί η χώρα μας δεν διέθετε καμία σχετική ιατρική υποδομή και ελάχιστες οικογένειες μπορούσαν να επωμιστούν το οικονομικό κόστος των 500.000 δολαρίων για νοσηλεία του παιδιού τους στο εξωτερικό. Έτσι γεννήθηκε η ΕΛΠΙΔΑ, δημιουργήθηκε η πρώτη κι ακόμα μοναδική παιδιατρική μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών στη χώρα μας, το πρώτο Ογκολογικό Νοσοκομείο για παιδιά της Ελλάδας, το πρωτοποριακό κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής θεραπείας, η Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των οστών. Ακόμα κι ο ξενώνας, το δεύτερο έργο της ΕΛΠΙΔΑΣ, μετά τη Μονάδα Μεταμόσχευσης, έγινε παραμονή Χριστουγέννων, πηγαίνοντας στη Μονάδα να ευχηθώ και να δώσω στα παιδιά τα δώρα τους, είδα γονείς να κάθονται έξω στα παγκάκια! Χιόνιζε! Κι όμως, όπως μου είπαν, εκεί θα πέρναγαν τη νύχτα, γιατί ήταν από την Περιφέρεια και δεν είχαν πού να μείνουν. Εκείνο το βράδυ, που από τη στενοχώρια μου δεν έκλεισα μάτι, γεννήθηκε ο Ξενώνας. Κι όλα μας τα έργα. Η ανάγκη του ενός μάς οδηγεί στο επόμενο.
Θυμάμαι τη Μαίρη Κατράντζου να μου μιλά με αφορμή το show στο Ναό του Ποσειδώνα και να στέκεται με δέος στην παρουσία σας, στην προσφορά σας. Ένιωθα ότι την εμπνέετε, την ωθείτε και μόνο με την παρουσία σας στο να προσφέρει με τον δικό της τρόπο. Το πέρασμα της σκυτάλης στη νέα γενιά, πόσο σημαντική είναι για εσάς;
Πιστεύω πολύ στη νέα γενιά. Είναι το μέλλον. Πάντα προσπαθώ να έχω κοντά μου νέους ανθρώπους και δημιουργώ μια σχέση αμφίδρομη, γιατί μαθαίνω κι εγώ πολλά από εκείνους: για τις νέες τεχνολογίες, τα νέα ρεύματα σκέψης, τους προβληματισμούς και τα προβλήματα των νέων. Θέλω να νιώθω τον παλμό τους. Να τον μοιράζομαι.
Στην ΕΛΠΙΔΑ εμπιστεύθηκα τη δημιουργία του «ΕLPIDA Youth» στην εγγονή μου Μαριάννα Λαιμού, η οποία σε συνεργασία με την πριγκίπισσα Τατιάνα Μπλάτνικ, τη Λάουρα Λαλαούνη, τη γενική γραμματέα της ΕΛΠΙΔΑΣ, Τζωρτζίνα Έλληνα, και μια ομάδα πολύ νέων μελών μας, δεν σταματούν να με εντυπωσιάζουν με τις σημαντικές και πρωτοπόρες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν για να στηρίξουν τα παιδιά με καρκίνο.
Η Μαίρη Κατράντζου, στην οποία αναφερθήκατε, είναι ένα πλάσμα υπερταλαντούχο, μια Ελληνίδα που έχει κάνει γνωστή τη χώρα μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Τη θαυμάζω και την αγαπώ βαθιά. Η συνεργασία μας με την εκδήλωση στο Σούνιο, ένα σημαντικό παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός, ήταν μια πρωτοφανής σύμπραξη του ελληνικού πολιτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της δημιουργικότητας της νέας γενιάς. Νιώθω πραγματικά υπερήφανη για όσα καταφέραμε εκείνο το βράδυ που οι εικόνες της χώρας μας έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Εσάς, ποιος σας ενέπνευσε;
Έτσι μεγάλωσα. Η προσφορά στον συνάνθρωπο είναι μια έννοια βαθιά ριζωμένη μέσα μου και αυτό το οφείλω πρώτα απ’ όλα στη μητέρα μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ με διαφορετικό τρόπο. Θεωρώ αυτονόητο να μοιράζεσαι με τους συνανθρώπους σου τις ευλογίες που σου έχει χαρίσει ο Θεός, να επιστρέφεις από τα δώρα της ζωής. Και είναι μεγάλο δώρο να παίρνεις, αλλά ακόμα μεγαλύτερο να προσφέρεις. Άλλωστε αυτές τις αρχές ασπάζεται και ο σύζυγός μου, Βαρδής, που είμαστε από μικροί μαζί. Ο ίδιος βάζει πάνω από όλα την προσφορά στην πατρίδα και στην κοινωνία. Για ολόκληρη την οικογένειά μας η προσφορά αποτελεί τρόπο ζωής.
Βλέποντας κανείς τις δράσεις σας, αναρωτιέται εύλογα: πώς είναι το 24ωρο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη;
Όταν είσαι ταγμένος σε αυτό που κάνεις, αφιερώνεις τη ζωή σου σε αυτόν το σκοπό. Δεν σταματάς να δουλεύεις γι’ αυτόν. Κι αν ασχολείσαι με πολλά αντικείμενα, η ενασχόλησή σου γίνεται συνεχής. Η μέρα μου ξεκινά στις 6 το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ. Αν έχεις σύστημα και προγραμματισμό είναι αφάνταστο πόσα χωράει μια μέρα! Αφού κάνω τον προγραμματισμό της ημέρας, επικοινωνώ τηλεφωνικά με τα παιδιά μου για να μάθω αν είναι καλά. Επόμενο τηλεφώνημα στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων για να μάθω πώς είναι τα παιδιά μας, αν κάποιο χρειάζεται κάτι και αν όλα είναι καλά. Στη συνέχεια επικοινωνώ με τους συνεργάτες μου και ενημερώνομαι για όλες τις υποχρεώσεις και τις εκκρεμότητες της ημέρας. Στις 9 είμαι ήδη στο γραφείο, όπου παραμένω μέχρι το μεσημέρι. Ακόμα όμως και όταν επιστρέφω στο σπίτι δεν σταματώ να εργάζομαι. Χρησιμοποιώντας όλες τις νέες τεχνολογίες συνεχίζω να εργάζομαι μέχρι το βράδυ, κάνοντας βέβαια τα απαραίτητα διαλείμματα για να αφιερώσω χρόνο στην οικογένειά μου, που για εμένα αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα.
Ποια βιβλία υπάρχουν στο γραφείο ή το κομοδίνο σας; Ποια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού;
Η φωτογραφία στην οθόνη του κινητού μου είναι η φωτογραφία της οικογένειάς μου, με τον σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Η οικογένειά μου αποτελεί ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή και θέλω με κάθε τρόπο να τους νιώθω κοντά μου.
Σε ό,τι αφορά τα βιβλία στο κομοδίνο μου, αυτά αλλάζουν συχνά, καθώς δεν σταματώ να διαβάζω. Συνήθως επιλέγω βιβλία σχετικά με την τέχνη και την αρχαιολογία, καθώς αποτελούν δύο τομείς που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα μαζί και με τη διάσωση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πάνω σε αυτά δουλεύω και ως Πρέσβυς Καλής Θελήσεως της UNESCO.
Το τελευταίο διάστημα έχω στο κομοδίνο μου και ένα βιβλίο με τις επιστολές του Νέλσον Μαντέλα μέσα από τη φυλακή. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα λόγια του κορυφαίου αυτού αγωνιστή και δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι από το φως της ελπίδας που εκπέμπουν, ενώ γράφτηκαν μέσα στο σκοτάδι της φυλακής. Λόγια και σκέψεις που αποτελούν για εμένα πυξίδα και οδηγό.
Ποιο είναι το καύσιμό σας; Αυτό που σας κάνει να επιμένετε;
Η αγάπη της οικογένειάς μου. Ό,τι ζήτησα από τον Θεό ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια και είμαι ευγνώμων που την έχω. Αυτή είναι η έμπνευσή μου και η εσωτερική μου δύναμη. Αυτό που με κάνει να επιμένω είναι πρώτα απ’ όλα ο χαρακτήρας μου. Όταν πιστεύω πως κάτι είναι σωστό, καμία δυσκολία δεν με κάνει να το βάλω κάτω! Άλλωστε η ζωή μάς διδάσκει ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές στην αρχή φαίνονταν αδύνατες. Φαίνονταν ουτοπίες. Όπως έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα, «κάτι φαίνεται αδύνατο μέχρι να γίνει».
Διαβάστε ΕΔΩ όλη τη συνέντευξη