Η Αλεξάνδρα Μάκου, μητέρα της Γαρυφαλλιάς, μιλά στο iefimerida.gr για όλα, έντεκα μήνες μετά τη δολοφονία της κόρης της.
Δίνουμε ραντεβού λίγο πιο έξω από την Κόρινθο, σε ένα καφέ όπου συνήθιζε να πηγαίνει η Γαρυφαλλιά μαζί με την παρέα της. Η κυρία Αλεξάνδρα έρχεται μαζί με τον Άρη, τον τετράποδο φίλο, που εδώ και έντεκα μήνες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας της. «Το βράδυ που με πήραν τηλέφωνο και έμαθα για την κόρη μου ήρθε αυτός ο σκύλος σπίτι μου. Ήταν χτυπημένος, είχε αίματα και τον φρόντισαν τα παιδιά μου. Από εκείνη την ημέρα δεν έχει φύγει ποτέ από το σπίτι μας. Ήταν συνέχεια στη ρόδα του αυτοκινήτου της κόρης μου και πλέον όλη την ημέρα είναι μαζί μου. Πιστεύω πως μου τον έχει στείλει η Γαρυφαλλιά για να με βοηθήσει και να φέρνει χαρά στο σπίτι. Ακόμα και το βράδυ της Ανάστασης που για μας ήταν πολύ δύσκολο, όταν ξεκίνησαν να ρίχνουν βεγγαλικά ο Άρης τρόμαξε, κρυβόταν κάτω από τα κρεβάτια, πετούσε τα στρώματα κι έτσι μας αποσυντόνισε και μας έκανε να γελάσουμε» μου αναφέρει καθώς τον χαϊδεύει τρυφερά.
Η συζήτησή μας κράτησε περίπου μιάμιση ώρα όπου η ίδια ιδιαίτερα ευγενική, με ένα έντονο βλέμμα γεμάτο συναισθήματα και ζεστασιά μου εξιστόρησε τα γεγονόταν όπως συνέβησαν, εκείνο το βράδυ του περασμένου Ιουλίου που έλαβε ένα τηλεφώνημα, το οποίο άλλαξε τη ροή της ζωής ολόκληρης της οικογένειας, φτάνοντας στο σήμερα και τον αγώνα που έχει ξεκινήσει κατά της βίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Γαρυφαλλιά πότε γνωρίστηκε με τον κατηγορούμενο; Εσείς τον είχατε συναντήσει ποτέ;
Τον ήξερα μόνο φυσιογνωμικά. Η Γαρυφαλλιά τον γνώρισε τον Αύγουστο του 2020 και τον περασμένο Ιούλιο έγινε αυτό. Γνωρίστηκαν στην παραλία και είχαν αναπτύξει μια σχέση μέσα από τα social όπου εκείνος την είχε προσεγγίσει, είχαν βγει κάποιες φορές και μετά μπήκαμε σε καραντίνα. Το πρωί πήγαινε στη δουλειά της και κάποια βράδια πήγαινε σπίτι του και κάποιες φορές είχε έρθει αυτός στο δικό μας. Η Γαρυφαλλιά ήταν ένα παιδί που το σεβόσουν, δεν έλεγε ψέματα, εξέφραζε πάντα τη γνώμη της και της είχαμε μεγάλη εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αλλά και το χρόνο να γύρναγα πίσω πάλι θα εμπιστευόμουν το παιδί μου και θα το άφηνα να πάει διακοπές. Την εμπιστευόμουν και όταν μου έλεγε «μαμά ο Δημήτρης είναι πολύ καλό παιδί» και τη ρωτούσα «γιατί δεν μας τον γνωρίζεις». Η απάντηση της ήταν πως αν η σχέση προχωρήσει εννοείται πως θα γνωριστούμε. Εκείνη είχε γνωρίσει την οικογένεια του, μιλούσε μαζί τους. Όταν είχα μάθει για την σχέση είχα ρωτήσει έναν γείτονά τους που τον εμπιστευόμουν να μου πει για αυτόν, για τους γονείς του, καταλαβαίνεις τα κλασικά που θέλουμε να μάθουμε οι μαμάδες για να νιώθουμε ασφάλεια για το παιδί μας. Εκείνος μου είπε πως ήταν εξαιρετική οικογένεια, οι γονείς εκπαιδευτικοί, αυτόν δεν τον ήξερε γιατί σπούδαζε στην Αθήνα, αλλά δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα. Τώρα τι να πω, δεν μου είπαν πρόσεχε κάτι, αλλά ο καθένας δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβεται όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει. Επέμενα να τον γνωρίσω δεν ήθελε η κόρη μου να γίνει η γνωριμία. Κάποια στιγμή μου είπε θα πάει εκεί για κάμπινγκ, είχε πάει και στην Ελαφόννησο με την παρέα της, μάλιστα απόρησα και κάναμε χιούμορ με την αδερφή μου που θα έμενε σε σκηνή γιατί πρόσεχε πάντα την εμφάνιση της, δεν μπορούσε χωρίς να κάνει μπάνιο και αναρωτιόμασταν σε πόσες ημέρες θα επιστρέψει. Μέχρι εκεί. Δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή πως θα φύγει και δεν θα ξαναέρθει γιατί την σκότωσε. Κατηγορήστε με και πείτε μου έπρεπε να το είχες φανταστεί. Θα έλεγα αποκλείεται. Ακόμα και τώρα που το συζητάμε δεν μπορώ να το βάλω στο μυαλό μου. Δεν έχω δεχτεί πως έχει συμβεί αυτό. Δεν ξέρω πως έφυγε το παιδί μου...
Πώς ενημερωθήκατε για τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς;
Χτύπησε το τηλέφωνο μου, είδα πως βγήκε ένας αριθμός από Θήρα, και με ρώτησαν αν είμαι η μαμά της Γαρυφαλλιάς. Αμέσως αναρωτήθηκα αν έχασε τα κλειδιά της, ή αν της έκλεψαν το πορτοφόλι στο κάμπινγκ. Ήταν από το Λιμενικό όπου με ενημέρωσαν πως το παιδί μου δεν είναι εν ζωή και ότι βρέθηκε πνιγμένο στη Λυγαριά. Δεν ξέρω τι συνέβη μετά...Θυμάμαι μόνο που τηλεφώνησα στο Λιμενικό στο Κιάτο για να το επιβεβαιώσω, να είμαι σίγουρη πως λένε για το παιδί μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που ένιωσα. Η αδερφή μου πήγε για την αναγνώριση και μέχρι να τη φέρουν στο σπίτι έλεγα δεν μπορεί να είναι το παιδί μου. Εκείνη μου έλεγε να συνέλθω γιατί την είδε και εγώ συνέχιζα να λέω πως δεν είναι η Γαρυφαλλιά.
Ταυτόχρονα έπρεπε να εξηγήσετε στα άλλα τρία σας παιδιά τι είχε συμβεί στην αδερφή τους. Πώς το πήραν και πώς είναι σήμερα οι ισορροπίες της οικογένειας σας 11 μήνες μετά;
Τα παιδιά μου είναι 25, 24 και 18 ετών και ξέρουν ακριβώς τι έχει συμβεί. Δεν το δέχονται, θέλουν την αδερφή τους και τους είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αυτά τα παιδιά έζησαν κάτι πολύ τραγικό και πάνω σ’αυτή την αδικία, εγώ και ο μπαμπάς τους, πρέπει να το διαχειριστούμε γιατί δεν θέλουμε να νιώσουν, άλλη μία αδικία, ότι φεύγοντας η Γαρυφαλλιά δεν έχουν ούτε τους γονείς τους. Γιατί είναι σαν να τους λες «τώρα δεν έχει νόημα η ζωή μας». Έχω υποσχεθεί στη Γαρυφαλλιά πως θα τιμήσω το πνεύμα και την μνήμη της και πως θα είμαι δίκαιη στα άλλα μου τρία παιδιά, θα είμαι δίπλα τους και θα είμαι η μάνα που είχαν πάντα. Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα. Έχουμε ένα τρομερό δέσιμο ως οικογένεια και πλέον δεν θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Είμαστε μια αλυσίδα με 6 κρίκους όπου έφυγε ο πρώτος κρίκος ανάμεσα σε μένα και τον άντρα μου, ο κρίκος της Γαρυφαλλιάς μας έδενε και με τα αδέρφια της, οπότε έσπασε κάπου στη μέση και το είδα πως πρέπει να γίνει συγκόλληση, αλλιώς θα σπάσουμε εντελώς. Αυτό το υπέροχο δέσιμο μας άφησε η Γαρυφαλλιά φεύγοντας… Προσπαθούμε από την αρχή να ανασυγκροτηθούμε και τα παιδιά μου πλέον με έχουν πιάσει από το χέρι, όπως έκανα εγώ όταν αυτά ήταν μικρά. Με τον τρόπο τους μου δείχνουν πως είναι εδώ. Από την πρώτη στιγμή δεν σταμάτησα να είμαι ενεργή. Χάνεται η ενέργεια σου, ένα κομμάτι σου αρκεί να μπορέσεις να το διαχειριστείς, να μάθεις να ζεις χωρίς αυτό και να πεις πως αυτό το κομμάτι είναι μέσα σε άλλους τέσσερις ανθρώπους, στα παιδιά και τον άντρα μου. Μέσα από αυτούς βλέπω την Γαρυφαλλιά δίνοντάς μου την ψευδαίσθηση πως είναι δίπλα μου.
Η οικογένεια του κατηγορούμενου έχει προσπαθήσει να σας προσεγγίσει;
Όχι. Η αδερφή του με είχε πάρει μόνο μια φορά τηλέφωνο, δυο- τρεις ημέρες μετά την ταφή της Γαρυφαλλιάς. Δεν κατάλαβα γιατί με πήρε. Δεν ξέρω αν με πήρε για να μου πει «συγγνώμη για αυτό που έγινε», αν με πήρε να μου πει ότι φοβάται για τη ζωή της γιατί αυτό άκουσα «φοβάμαι για τη ζωή μου». Συγγνώμη, με παίρνεις να μου πεις ότι φοβάσαι για τη ζωή σου; Για ποιο λόγο να με νοιάζει και δεύτερον δεν έχουμε κάνει κάτι λάθος ούτε εμείς, ούτε η κόρη μου, ο αδερφός της ευθύνεται που βρίσκεται σ' αυτή τη θέση, όχι η κόρη μου που δεν ζει. «Λυπάμαι για αυτό που έγινε», «συλλυπητήρια» αυτά άκουσα. Δεν θέλω να ακούσω συγγνώμη από αυτούς, γενικά δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Η συγγνώμη δεν έχει κανένα νόημα. Δεν μπορώ να τους συγχωρήσω γιατί θα ήταν αδικία για το παιδί μου. Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε την οικογένεια του. Λυπάμαι πολύ που βρίσκονται σ' αυτή τη θέση, αλλά δεν θα τους συγχωρήσω κιόλας. Δηλαδή να συγχωρήσω αυτόν που μου πήρε μακριά το παιδί μου; Ούτε να τους αντικρίσω δεν θέλω. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να με κοιτάξουν στα μάτια, μπορούν να ζήσουν με αυτό που έχει κάνει το παιδί τους; Ας τους συγχωρήσει ο Θεός…
Έχετε νεότερα για το πότε θα ξεκινήσει η δίκη;
Προς το παρόν δεν έχει κλείσει ακόμα η δικογραφία. Λείπουν κάποιες ψυχιατρικές γνωματεύσεις γιατί ο ίδιος θεωρεί πως είναι ψυχιατρικό το θέμα του. Έχει αργήσει πάρα πολύ η διαδικασία. Μίλησα πρόσφατα για να δω που βρισκόμαστε και δεν υπάρχει κάτι άμεσο. Τον επόμενο μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνος. Πριν λίγους μήνες κάναμε οικογενειακώς αίτηση να μεταφερθεί η δίκη στην Αθήνα. Είναι πολύ δύσκολο να μεταφερόμαστε πέντε άτομα στη Νάξο γιατί τα παιδιά μας θέλουν από μόνα τους να είναι στη δίκη. Εκτός από την ψυχολογία μας, με τις αναβολές που παίρνουν οι δίκες συνεχώς, δεν μας είναι εύκολο ούτε οικονομικά να πηγαινοερχόμαστε πέντε άτομα από την Κόρινθο στη Νάξο. Τέτοιους είδους δίκες είναι ψυχοφθόρες για εμάς την οικογένεια. Επιπλέον, στο ίδιο καράβι θα βρίσκεται και η οικογένεια του δολοφόνου; Δυστυχώς το κράτος δεν τα σκέφτεται όλα αυτά τα πρακτικά ζητήματα. Έχουν αναρωτηθεί αν η οικογένεια μου έχει χρήματα για όλα αυτά τα έξοδα που πρέπει να καλυφθούν; Το κράτος πρέπει να τα λάβει όλα υπόψιν του, δεν έχουν μόνο οι κατηγορούμενοι δικαιώματα που μέχρι και τα εφετεία τους πληρώνουμε που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε απαλλαγεί. Τον πληρώνω που είναι μέσα στη φυλακή, του πληρώνω και το δικαίωμα να ζητήσει ελαφρυντικά για τον φόνο που έκανε. Είναι αδιανόητο όλο αυτό.
Αλήθεια πώς σας σχολιάζετε το γεγονός πως ζητάνε ελαφρυντικά;
Από την στιγμή που έχουν αυτό το δικαίωμα το διεκδικούν. Το θέμα είναι αν πρέπει να το έχουν από την στιγμή που πρωτόδικα έχουν ομολογήσει και έχουν καταδικαστεί για το έγκλημα. Να γίνει εφετείο για κάποιο οικονομικό έγκλημα είναι απόλυτα κατανοητό. Όταν αφαιρείς μια ζωή υπάρχει ελαφρυντικό; Με λίγα λόγια το ελαφρυντικό τους είναι ο πρότερος καλός βίος και πως έγιναν όλα εκείνη την στιγμή. Δηλαδή αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα γιατί έκανες φόνο; Πόσο κοστίζει η ζωή της κόρης μου; Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Γιατί αν κοστίζει 18 χρόνια, σε τόσα χρόνια βγαίνεις από τα ισόβια, τότε να μου φέρουν το παιδί μου πίσω. Αυτό θα ήταν δίκαιο. Για μένα τα ισόβια είναι να αφήσει την τελευταία του πνοή στη φυλακή. Ξέρω πως είναι σκληρό αυτό που λέω, αλλά από μένα και από όλους τους γονείς που μας έχουν δολοφονήσει τα παιδιά μας δεν θα περίμενες να ακούσεις κάτι διαφορετικό. Θέλω αυτός ο άνθρωπος να μείνει μέσα ισόβια γιατί σκότωσε το παιδί μου με τα χέρια του. Αυτός δηλαδή θα βγει έξω ενώ πάνω του έχει τα όπλα του, τα χέρια του; Εντωμεταξύ, όλοι κάνουν τον φόνο και αντί να αναλάβουν την ευθύνη της πράξης τους λένε πως έχουν ψυχολογικά. Αν έχω τα ψυχολογικά μου θα πάω να σκοτώσω άνθρωπο; Μου έχουν πει πολλοί, κατά διαστήματα, να τον ρωτήσω «γιατί το έκανε» σαν να υπάρχει λόγος που αφαίρεσε μια ανθρώπινη ζωή. Εγώ θα ρωτήσω «γιατί δεν την έσωσε», όχι γιατί την σκότωσε. Έχει μεγάλη διαφορά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να του δώσω κανένα ελαφρυντικό, για μένα είναι φονιάς. Εγώ ξαφνικά βρέθηκα χωρίς το παιδί μου που για να το σπουδάσω να το κάνω χρήσιμο στην κοινωνία έχω κάτσει δίπλα του, έχω ξενυχτήσει, το έχω τρέξει, έχω δει τα όνειρα του. Η Γαρυφαλλιά ήταν ένα χαρούμενο παιδί τα έκανε όλα μόνη της, εγώ απλώς ήμουν δίπλα της. Τώρα δεν μπορώ να δω αυτά τα όνειρα που είχε να γίνονται πραγματικότητα. Καμία ποινή δεν αντιπροσωπεύει τον χαμό του παιδιού μου. Εγώ ήθελα να ζει. Και δεν μπορεί κανείς να αφαιρεί τη ζωή ενός άλλου ατόμου, δεν του έδωσε κανείς αυτό το δικαίωμα.
Η ποινή των ισοβίων δεν είναι μια δικαίωση;
Πρακτικά δεν κάθονται μέσα ισόβια. Το κομμάτι της ποινής είναι πολύ καλό, μακάρι να υπάρξει και νόμος που θα είναι κατασταλτικός και αποτρεπτικός για να μην γίνουν κι άλλοι φόνοι. Έχει ενδιαφερθεί κανείς να δει γιατί έγινε αυτός ο άνθρωπος δολοφόνος; Ας μην ξεκινήσουμε από την ποινή, όπου με τα ισόβια στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βγει σε 16-18 χρόνια. Ηθικά είναι μια δικαίωση, αλλά το θέμα είναι να μην υπάρξει άλλο παιδί στο χώμα. Θα πρέπει να δει η πρόνοια την παθογένεια εκείνης της οικογένειας και γιατί αυτό το παιδί έγινε δολοφόνος. Έτσι μόνο μπορεί να γλιτώσουν άλλα παιδιά, με την ποινή δεν ξέρω αν γλιτώσει κάποιος. Είναι πιο σύνθετο από την ποινή. Αυτή τη στιγμή είμαστε 20 οικογένειες από τη μία πλευρά και 20 από την άλλη. Δεν πρέπει να πάει κάποιος σ αυτές τις 20 οικογένειες να δει γιατί γίνανε αυτοί δολοφόνοι; Άρα μέσα στη χώρα μας έχουμε εμφύλιο, εδώ σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Για αυτό επιμένω πως δεν είναι μόνο η ποινή, αλλά από την ώρα μηδέν της γέννησης ενός ατόμου. Έχει να κάνει με την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία και φυσικά τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν περιμένω να με σώσει κανείς πρέπει να δω το καλό και το κακό και να επιλέξω το πρώτο. Γιατί ένας άνθρωπος να επιλέξει το κακό; Ο συγκεκριμένος είχε επιλογή εκείνη την στιγμή. Την χτύπησε και είχε επιλογή να πάρει την αστυνομία, να την παρατήσει και να φύγει. Δεν το έκανε, συνέχισε να τη χτυπάει, την έριξε στα βράχια και πάλι είχε επιλογή να τη σώσει και δεν το έκανε, αλλά την πέταξε στη θάλασσα αντί να σταματήσει και να καλέσει την αστυνομία. Μέχρι τώρα έχει τρεις φορές επιλέξει να κάνει κακό. Την πέταξε στη θάλασσα είναι ζωντανό το παιδί μου κι πέθανε γιατί είχε χάσει τις αισθήσεις του και πήρε νερό στον πνεύμονα. Δεν έκανε καν μια βουτιά να τη βγάλει έξω, έστω αυτό. Δεν την σκότωσε μια, τη σκότωσε πέντε φορές. Αυτός ο άνθρωπος εκείνη την στιγμή δεν σκεφτόταν την ποινή. Επέλεξε να σκοτώσει μόνο αυτό τον ενδιέφερε. Γιατί τον ενδιέφερε αυτό; Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε.
Έντεκα μήνες τώρα έχετε ξεκινήσει έναν αγώνα κατά της βίας. Πιστεύετε πως πλέον έχετε ένα διαφορετικό σκοπό στη ζωή σας;
Εγώ, όπως και οι άλλοι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο, είμαστε η φωνή τους και νομίζω πως κι εκείνα αυτό θέλουν. Αυτός ο αγώνας κατά της βίας ξεκινάει από τον καθένας μας χωριστά και πρέπει όλοι κάτι να κάνουμε, να μιλάμε. Εγώ έχω επιλέξει να βγαίνω μπροστά και μπορεί να κατηγορηθώ γιατί μιλάω και πως πενθώ με τέτοιο τρόπο. Δεν σου κρύβω πως έχω ακούσει και τέτοια πράγματα. Αλήθεια ποιος είναι ο κανόνας για το πως θα πενθήσεις; Αν μείνω κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο της κλαίγοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ θα γυρίσει το παιδί μου πίσω; Δεν θα γυρίσει, δυστυχώς. Επίσης, τι θα γίνουν τα άλλα μου παιδιά; Για μένα αυτά τα τρία παιδιά είναι η κινητήριος δύναμη μου. Το παιδί μου και μαζί όλα τα παιδιά που «έφυγαν» από βία έχουν γίνει ήρωες γιατί μαρτύρησαν με την ίδια τους τη ζωή. Δεν έχω τολμήσει να διαβάσω το πόρισμα του ιατροδικαστή. Έχω φανταστεί πως το παιδί μου έβγαλε φτερούγες και πέταξε, πήγε στον παράδεισο και είναι εκεί που πρέπει να είναι.
Κατά την περίοδο της δίκης της Ελένης Τοπαλούδη είδαμε τη φωτογραφία σας μαζί με την μαμά της Ελένης, της Ερατούς και της Δώρας να είστε αγκαλιά, σαν μια γροθιά. Στηρίζετε η μία την άλλη, διατηρείτε μεταξύ σας επαφές;
Έχουμε γίνει μια μεγάλη οικογένεια. Προσπαθούμε να ενώσουμε τις φωνές μας, είμαστε αξιοπρεπείς οικογένειες που χάσαμε με βία τα παιδιά μας και το μόνο που ζητάμε είναι δικαίωση. Δεν θέλουμε καμία εκδίκηση. Πιστεύουμε στο κράτος και θέλουμε να εκτελείται ο νόμος, η ποινή να είναι τα ισόβια για να υπάρχει το αίσθημα της δικαίωσης για μας. Αυτό ζητάμε όλοι μαζί και πρέπει να βάλουμε ένα λιθαράκι γιατί για μας το πιο σημαντικό είναι να σωθεί το επόμενο παιδί. Αυτός είναι ο σκοπός που μας άφησαν τα παιδιά μας. Η μία έχει την άλλη, πότε πέφτω εγώ και με σηκώνει μια άλλη μαμά και το αντίστροφο. Αφού δεν μπορέσαμε να γνωριστούμε κάπως αλλιώς και η μοίρα με την μαμά της Ελένης, της Δώρας, της Ερατούς, του Άλκη μας έφερε με τέτοιο τραγικό συμβάν κοντά προσπαθούμε να κάνουμε τον πόνο μας δύναμη και δράση. Θέλουμε να δείξουμε πως το πένθος έχει δύο δρόμους: ή θα σε καταρρακώσει ή θα σε κάνει δοτικό προς την κοινωνία. Λυπάμαι που δεν είχα προσπαθήσει νωρίτερα και έπρεπε να συμβεί αυτό. Μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι, ας γίνουμε δοτικοί για μια καλύτερη κοινωνία.
Την περσινή χρονιά έγιναν πολλές γυναικοκοτονίες. Πώς το βιώσατε;
Από τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη είχε αρχίσει ο κόσμος κάπως να ταρακουνιέται και κάθε χρόνο είχαμε αυξανόμενο ρυθμό. Εκείνο που μας είχε συγκλονίσει ήταν η δολοφονία της Καρολάιν και θυμάμαι το συζητούσαμε. Μου φαινόταν κάτι τόσο μακρινό όλο αυτό που έβλεπα στις ειδήσεις και πως δεν θα μου συμβεί ποτέ. Δύο μήνες μετά σου χτυπάει τη δική σου πόρτα και βρίσκεσαι στο σημείο μηδέν. Κάθε φορά που δολοφονείται ένα παιδί είναι σαν να σκοτώνουν την Γαρυφαλλιά μου. Σαν να μου ξεριζώνουν την καρδιά μου γιατί όλα τα παιδιά είναι ένα δικό μου κομμάτι. Δεν θέλω καμία άλλη οικογένεια να βρεθεί στη θέση μας, καμία μάνα να βιώσει τον δικό μας πόνο και για αυτό προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη κάτι να αλλάξει. Πρέπει τώρα να γίνει κάτι, αν δεν γίνει τώρα δεν θα γίνει ποτέ. Κι έχω μάθει πλέον να μην αφήνω τίποτα για αύριο...
Επιπλέον, θα πρέπει να προσέχουμε πολύ πώς χαρακτηρίζουμε αυτούς που έχουν σκοτώσει τα παιδιά μας μιας και τις προάλλες εκνευρίστηκα γιατί κάπου έγραφαν ο «κύριος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος», ο «24χρονος πιλότος». Ποιος πιλότος; Ο συγκεκριμένος έχει μαυρίσει όλες τις λέξεις. Είναι μόνο φονιάς και τίποτα παραπάνω. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος θα βγει σε 18 χρόνια και θέλει να δει το παιδί του όταν με τα χέρια του σκότωσε τη μάνα του; Ήθελα να πάω στο δικαστήριο να τον φτύσω. Δεν το έκανα μόνο από σεβασμό στην Σούζαν, τη μαμά της Καρολάιν.
Έχετε ζητήσει συνάντηση με τον Πρωθυπουργό. Έχετε κάποια ενημέρωση αν πραγματοποιηθεί η συνάντηση που επιθυμείτε;
Θέλουμε να μιλήσουμε μαζί του και η κυρία Τοπαλούδη όταν το ζήτησε εκπροσωπούσε όλες τις μαμάδες. Έχω προσπαθήσει και από μόνη μου να επικοινωνήσω και παρόλο που έχω στείλει e-mail δεν έχω πάρει απάντηση. Με παρέπεμψαν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης προκειμένου να μιλήσω με Εισαγγελέα. Δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν Εισαγγελέα για να μου πει πως έχει ο νόμος, ξέρω πλέον τους νόμους τους έμαθα. Ήθελα να μιλήσω με τον Πρωθυπουργό να του πω πως νιώθουμε γιατί δεν είμαι μόνη μου, έχουμε γίνει πολλές οι μαμάδες που χάσαμε από βία τα παιδιά μας, και έχουμε κι εμείς δικαιώματα. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση που ο κύριος Μητσοτάκης δεν έχει δεχτεί να μας συναντήσει γιατί είναι πολύ επικοινωνιακός. Εξίσου απογοητευτική ήταν και η στάση της Προέδρου της Δημοκρατίας που ως γυναίκα θα έπρεπε να είχε πάρει θέση για τις γυναικοκτονίες. Είχα μιλήσει με το γραφείο της κι δεν είχε δεχτεί να μου μιλήσει. Γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα για το κράτος, όμως ξεκληρίζεται ένας λαός. Μόνο μέσα σε μια χρονιά έχουμε 20 ανθρώπους που δεν ζουν κι άλλους 20 στη φυλακή, είναι στο σύνολο 40 γενιές. Μην βλέπουν τα παιδιά μας σαν αριθμούς, δεν είναι αριθμοί, αλλά είναι γενιές πίσω από αυτά τα παιδιά.
Πρέπει το κράτος να ασχοληθεί και με εμάς που χάνουμε τα παιδιά μας γιατί δεν υπάρχει πρόνοια. Έχουν αναρωτηθεί πώς μπορούμε εμείς οι γονείς να ανασυγκροτηθούμε για να μεγαλώσουμε τα άλλα μας παιδιά; Πώς μεγαλώνουν γενικότερα τα παιδιά. Θα γίνουν δολοφόνοι ή όχι; Δεν θα πρέπει να υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη; Όπως ανέφερα και παραπάνω μην βλέπουμε μόνο την ποινή πρέπει να υπάρξει το κομμάτι της υποστήριξης για να πάμε μπροστά ως κράτος. Ξέρετε αν η κάθε γιαγιά που μεγαλώνει το παιδί της κόρης της που την έχουν δολοφονήσει μπορεί να ανταπεξέλθει; Όλα αυτά το κράτος πρέπει να τα δει και εμείς μπορούμε από τα βιώματα μας να βοηθήσουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά ως κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια της συζήτηση μας μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως μερίδα ανθρώπων σας κατηγορούν για τον τρόπο που πενθείτε.
Πρέπει ως κοινωνία να σταματήσουμε να κρίνουμε και μόνο να βοηθάμε. Αν μπορείς άπλωσε το χέρι σου να βοηθήσεις τον διπλανό σου, αν όχι καλύτερα να μην μιλάς. Γιατί είναι κρίμα για έναν γονιό που πενθεί να του λες δεν φοράς μαύρα, σε είδα σε φωτογραφία που χαμογελούσες. Αλήθεια, όσοι σχολιάζουν έχουν χάσει παιδί; Όχι, δεν το ξέρει ότι έχει χάσει το παιδί της εσένα περιμένει να το πεις. Από την άλλη αν παραιτηθείς σχολιάζουν πως έχει καταντήσει έτσι, έχει αφήσει τα άλλα της παιδιά. Κάπου να σταματήσουμε να κρίνουμε πως πενθεί ο καθένας και ας βγούμε να βοηθήσουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν μπορείτε να μας παρηγορήσετε, δεν υπάρχουν λόγια γιατί ο πόνος είναι μέσα μας, θέλουμε μόνο να μας καταλάβετε. Εγώ καταλαβαίνω απόλυτα την μανούλα που «έφυγε» μαζί με το παιδί της και δεν είχε την δύναμη να κρατήσει δίπλα της τα άλλα της παιδιά και τα απομάκρυνε. Σ΄αυτή τη μανούλα μπορώ να πω πως το παιδί της δεν θα γυρίσει πίσω, αλλά θα είναι πάντα δίπλα της, να το τιμά και να κοιτάξει τα άλλα της παιδάκια. Γιατί αν μπορούσαμε να φέρουμε τα παιδιά μας πίσω ποιος γονιός δεν θα το έκανε; Χρειαζόμαστε αγάπη και μόνο. Μην κρίνουμε γιατί δεν ξέρει τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Μπορεί να με βλέπεις δυνατή, αλλά δεν ξέρεις τι μπορεί να έχω περάσει στη ζωή μου και επέλεξα συνειδητά το δρόμο της αγάπης.