Ένας από τους πιο δραστήριους ορειβάτες της χώρας, ο Μιχάλης Τσουκιάς, είναι το 19ο θύμα του κορωνοϊού στη χώρα.
Όπως έγινε γνωστό, ο 64χρονος που νοσηλευόταν διασωληνωμένος στο νοσοκομείο «Σωτηρία», άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Τρίτης και είναι το 19ο θύμα του φονικού ιού στη χώρα. Την είδηση του θανάτου του γνωστού ορειβάτη από κορωνοϊό μετέδωσε το Arcadia Portal.
Η ανάρτηση των συναδέλφων του ορειβάτη στο Facebook
Στη σελίδα της Trekking Hellas, της οποίας υπήρξε συνιδρυτής ο Μιχάλης Τσουκιάς έγινε η ακόλουθη ανάρτηση:
Νορβηγία: Στο 10,9% η ανεργία λόγω του κορωνοϊού
«Με μεγάλη θλίψη η οικογένεια της Trekking Hellas, αποχαιρετάμε το Μιχάλη Τσουκιά. Για όλους εμάς, υπήρξε πρότυπο επιχειρηματία, οραματιστή αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπου. Το πείσμα, η αστείρευτη θέλησή του και ενέργεια, παράλληλα με την αμέριστη στήριξη και εμπιστοσύνη του σε όλους μας θα είναι η πυξίδα μας για το μέλλον. Στα δύσκολα μας δίδαξε να είμαστε ψύχραιμοι και δυνατοί και όταν ζοριζόμασταν μας έλεγε “κάντε κουπί”; έτσι και τώρα η μεγάλη οικογένεια που δημιούργησε υποσχόμαστε να συνεχίσουμε το απαράμιλλο έργο που άφησε σε εμάς, στο χώρο του τουρισμού υπαιθρίων δραστηριοτήτων και σε όλη την Ελλάδα» έγραφε η ανάρτηση στο Facebook για τον Μιχάλη Τσουκιά, ένα από τα θύματα του κορωνοϊού στη χώρα.
Ποιος ήταν ο 64χρονος Μιχάλης Τσουκιάς που έχασε τη ζωή του από κορωνοϊό
Ο Μιχάλης Τσουκιας ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες αλπινιστές.
Ο Μιχάλης Τσουκιάς ήταν o άνθρωπος που έδωσε σημαντική ώθηση στον ελληνικό αλπινισμό, την ορειβασία και τις δραστηριότητες βουνού.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και σπούδασε Αρχιτέκτων – Μηχανικός. Από πολύ νωρίς ωστόσο ασχολήθηκε με τη μεγάλη του αγάπη, την ορειβασία. Παρακολούθησε με επιτυχία τη Σχολή Πρωτοβάθμιων Εκπαιδευτών του Γαλλικού Ορειβατικού Συνδέσμου (CAF) το 1972, σε ηλικία 17 ετών. Υπήρξε Πρόεδρος του ΕΟΣ Αθήνας και αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Ορειβασίας (ΕΟΟΣ).
Ήταν αρχηγός στην πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια το 1985 και για τη συμμετοχή του αυτή τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο ήθους από τον ΠΣΑΠ. Έκτοτε είχε συμμετάσχει σε πολλές ορειβατικές αποστολές στα Ιμαλάια, τις Άνδεις και την Ανταρκτική.
To 1986, μαζί με τον Χρήστο Λάμπρη, δημιουργούν την Trekking Hellas, την εταιρεία που έγινε συνώνυμο των υπαίθριων δραστηριοτήτων και του εναλλακτικού τουρισμού στη χώρα μας. Στο χώρο του αυτοκινήτου ο Μιχάλης Τσουκιάς και η Trekking εισέρχονται με την επιτυχή διοργάνωση, από το 1990 έως και το 2000, της επιλογής του ελληνικού πληρώματος για τη διεθνή περιπέτεια οδήγησης και επιβίωσης Camel Trophy.
Το γύρο του διαδικτύου έχει κάνει η ιστορία των δύο ορειβατών, που το 1985 γλίτωσαν έπειτα από σφοδρή χιονοστιβάδα. Ο Χρήστος Λάμπρης, ορειβάτης και εκείνος και συνιδρυτής της εταιρείας Trekking Hellas, περιέγραφε σε παλιότερες δηλώσεις του πως παραλίγο να αφήσει την τελευταία του πνοή, από μια χιονοστιβάδα, στα Ιμαλάια. Στον ιστότοπο andro.gr είχε γράψει το παρακάτω κείμενο:
«Ήταν η πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια, το 1985 (...). Μέσα από μεγάλες δυσκολίες και απρόοπτα συμβάντα ‒όπως η απώλεια του σημαντικότερου μέρους των τροφίμων και του εξοπλισμού βουνού από μια παγοστιβάδα που τα καταπλάκωσε‒, κατορθώσαμε να φτάσουμε σε υψόμετρο 6.400 μέτρων, όπου στήσαμε την τελευταία μας κατασκήνωση. Το πρόγραμμά μας ήταν την επόμενη μέρα να κάνουμε την τελική προσπάθεια για την ανάβαση στην κορυφή. Το μεσημέρι, ενώ ξεκουραζόμουν έξω από το αντίσκηνο, άκουσα ξαφνικά τον ήχο της χιονοστιβάδας. Γύρισα και την είδα, λίγα μέτρα ψηλότερα, να έρχεται, ορμητικά, κατά πάνω μας. Πήγα να τρέξω, να ξεφύγω, δεν πρόλαβα όμως να κάνω παρά δυο βήματα. Με άρπαξε βίαια και με παρέσυρε. Προσπάθησα να αντιδράσω, να φρενάρω την πτώση μου, όμως η πλαγιά κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν. Λίγο πιο κάτω, σε ένα κάθετο σημείο, βρέθηκα στον αέρα. Πέφτοντας, το αριστερό μου πόδι βυθίστηκε στο μαλακό χιόνι και, όπως στροβιλιζόμουν από την πτώση, όλο μου το κορμί περιστράφηκε γύρο απ’ το γόνατό μου. Το ένιωσα να διαλύεται. Σε ένα επόμενο κάθετο σημείο, από την πτώση και τους όγκους του χιονιού που έπεφταν πάνω μου, αισθάνθηκα τα πλευρά μου να σπάνε κι έχασα και τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα ήμουν μπρούμυτα στην πλαγιά, με το κεφάλι προς τα κάτω και γλιστρούσα αργά. Η χιονοστιβάδα με είχε αφήσει και συνέχιζε την πορεία της. Όπως εκτιμήσαμε μετά, η πτώση μου ήταν συνολικά γύρω στα 600 μέτρα. Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρω να γυρίσω ανάσκελα και να ανασηκωθώ, ανακαλύπτοντας ένα ένα τα σπασμένα μου κόκαλα. Προσπάθησα να σκεφτώ τι να κάνω για να επιβιώσω τη νύχτα. Να ανοίξω μια τρύπα στο χιόνι για να μπω μέσα, να γλιστρίσω μέχρι να βρω κάποια ρωγμή στον παγετώνα για να προφυλαχτώ… Ήταν αδύνατον όμως να επιχειρήσω το οτιδήποτε. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ από τον πόνο. Έμεινα έτσι, περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι. Σίγουρος ότι όλοι οι σύντροφοί μου ήταν νεκροί… Για καλή μου τύχη, ο Μιχάλης Τσουκιάς είχε κατορθώσει να ξεφύγει από την πτώση του στη χιονοστιβάδα. Βρήκε τα σκόρπια υλικά της κατασκήνωσης, μου έφερε έναν υπνόσακο και ένα μισοσπασμένο αντίσκηνο, με έβαλε μέσα να περάσω τη νύχτα και έφυγε για να φέρει βοήθεια. Με το που νύχτωσε, άρχισαν κατολισθήσεις πάγων, πέρναγαν γύρω μου κάθε λίγο, με πάταγο. Ένα κομμάτι χτύπησε το αντίσκηνο και με βρήκε στο μέτωπο. Μου άνοιξε μια πληγή, που μέσα χωρούσαν οι άκρες των δαχτύλων μου. Λουσμένος στο αίμα, την πίεσα δυνατά με το χέρι μου, μέχρι που η αιμορραγία σταμάτησε. Αν ο όγκος του πάγου ήταν μεγαλύτερος, όλα για μένα θα είχαν τελειώσει εκεί… Το πρωί μια ακόμη χιονοστιβάδα πέρασε δίπλα μου. Άρχισε να με παρασέρνει, όχι όμως τόσο ώστε να φύγω μαζί της. Με έβγαλε από το πατάρι, στο οποίο με είχε βολέψει ο Μιχάλης, και με άφησε πάλι στην πλαγιά. Για μια ακόμα φορά στάθηκα τυχερός. Ήταν πια μεσημέρι και η βοήθεια δεν είχε φανεί. Είχα ήδη αρχίσει να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μια ακόμη εφιαλτική νύχτα, όταν άκουσα κουβέντες από χαμηλά. Ήταν οι φίλοι μου, τα άλλα μέλη της αποστολής, που έρχονταν να με πάρουν. Από το στόμα τους έμαθα ότι ο Κλήμης Τσατσαράγκος και ο Τάκης Μπουντόλας, δυο μέλη της αποστολής, δυο φίλοι μας, δεν τα κατάφεραν… Χρειάστηκαν τρεις μέρες μέχρι να με κατεβάσουν στη βάση του βουνού, όπου μπορούσε να προσεδαφιστεί το ελικόπτερο για να με πάρει. Οι πιθανότητες επιβίωσης από ένα τέτοιο ατύχημα είναι ελάχιστες και η διάσωσή μου από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής ήταν ένας πραγματικός άθλος, που ελάχιστες φορές έχει επαναληφθεί στα Ιμαλάια».