Ράγισαν καρδιές τα τελευταία λόγια φίλων, συμμαθητών και των ανώτερων αξιωματικών στην κηδεία της 19χρονης δοκίμου της Ναυτικής Σχολής, Θάλειας Κορδάμπαλου, με τους επικήδειους να προκαλούν ρίγη συγκίνησης σε όλη τη χώρα.
Το «παρών» στην τελετή έδωσαν, μεταξύ άλλων, ο Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Αντιναύαρχος Στυλιανός Πετράκης, ο Διοικητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, Υποναύαρχος Ιωάννης Πάττας και συμμαθητές της Θάλειας από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ενώ τόσο ο Αρχηγός όσο και ο διοικητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων συγκίνησαν με τους επικήδειους λόγους.
Ο επικήδειος του Αρχηγού των Δοκίμων ΣΝΔ -«Μετανιώνω που δεν πρόλαβα να χορέψω μαζί σου»
«Ήρθαμε όλοι σήμερα εδώ, οι συγγενείς, οι φίλοι σου και όσοι είχαν την τιμή και την ευτυχία να σε γνωρίζουν, για το βαρύ αυτό τελευταίο ''αντίο''. Ήρθαμε να σε αποχαιρετήσουμε συγκινημένοι για τον αναπάντεχο, άδικο και πρόωρο χαμό σου. Ο πόνος μας αβάσταχτος, απαρηγόρητος. Και εγώ εδώ, έχω τη μεγάλη τιμή και ευθύνη να σε αποχαιρετήσω εκ μέρους όλων των Ναυτικών Δοκίμων» ανέφερε αρχικά ο Αρχηγός της ΣΝΔ, εκφράζοντας τον φόβο του «μήπως με τα φτωχά και ταπεινά λόγια μου δεν αποδώσω τα πρέποντα στο μεγαλείο της ψυχής σου, για τον σεμνό, ευγενικό και πράο χαρακτήρα σου».
«Αγωνίστηκες πολύ, ξεπέρασες κάθε εμπόδιο και κατάφερες να εισαχθείς στη σχολή μας. Πέτυχες αυτό που αναζητεί κάθε νέος, να βρεις τον δρόμο σου. Μα δεν σταμάτησες εκεί... Με τους κόπους και τις θυσίες σου έγινες πρότυπο δοκίμου, με αποτέλεσμα να έχεις την αποδοχή όλων.
Θάλεια, ξέρω ότι υπήρξαν στιγμές που απελπίστηκες, πόνεσες και απόρησες, όμως αμέσως μετά γέλασες, αγάπησες τους συμμαθητές σου, τους φίλους σου, τη ναυτοσύνη και την ίδια τη ζωή.
Σηκώθηκες όσες φορές κι αν χρειάστηκε, ανέπτυξες τις αρετές σου και έμαθες να είσαι συγκροτημένη, να πονάς χωρίς να υποφέρεις, να νικάς χωρίς να θριαμβολογείς, να απαντάς με λίγα λόγια και πολλά έργα.
«Έμαθες να μη γονατίζεις στις κακουχίες, παρά να 'χεις το κεφάλι σου ψηλά. Η στάση σου σε όλα αυτά απέδειξε πως ήσουν παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο δοκίμου αλλά και ανθρώπου.
Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι κι εσύ σκαρφάλωσες στην κορυφή και κατάφερες με το πνεύμα σου να κάνεις αυτό που όλοι επιθυμούν, να πετύχεις τους στόχους σου. Γιατί εσύ, Θάλεια, πέτυχες όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκες, και ο αγώνας αυτός της ζωής σου διέπετο από τις μέγιστες αρετές.
Ταξίδεψες μαζί μας σε χώρες μακρινές. Θα σε θυμόμαστε να χαίρεσαι, να συνεχίζεις να χορεύεις μαζί μας και να μας γεμίζεις όλους με ζωντάνια, λεβεντιά και δύναμη για ζωή.
Μας έκανες να νιώθουμε υπερήφανοι που είμαστε δόκιμοι. Μετανιώνω όμως, προσωπικά, που δεν είμαι καλός χορευτής και δεν πρόλαβα να χορέψω κι εγώ μαζί σου έναν χορό, και να νιώσω μαζί σου αυτή τη χαρά που ξεχείλιζε από τα μάτια σου. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελό σου σε εκείνη τη φωτογραφία σου στη βαρδιόλα με έναν συμμαθητή σου. Αυτό θα με συνοδεύει στα μελλοντικά μου ταξίδια.
Ήσουν μια από μας, και ο σεβασμός και οι δεσμοί που μας διέπουν δεν θα μας επιτρέψουν να σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα σε αγαπάμε για πάντα και είμαστε περήφανοι για σένα. Το ξέρω πως η θάλασσα θα είναι ήρεμη και γαλήνια σε αυτό το τελευταίο σου ταξίδι. Καλό παράδεισο. Θα ζήσεις για πάντα στις καρδιές μας».
Το «αντίο» του διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων
«Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα θλίψης και οδύνης για όλους μας, για όλο το Πολεμικό Ναυτικό. Τα λόγια πολύ σπάνια μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν σε αυτές τις περιστάσεις και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποδειχθούν ανεπαρκή.
Οι συγγενείς, οι φίλοι σου και όσοι είχαμε την τιμή και την ευτυχία να σε γνωρίσουμε, είμαστε σήμερα εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε σένα, αλησμόνητη Θάλεια.
Στη σύντομη πορεία σου στη Σχολή κατόρθωσες να ξεχωρίσεις για το ήθος σου, τον δυναμισμό σου και τη συνέπειά σου στο λειτούργημα που τόσο έντονα επιδίωξες να υπηρετήσεις. Αντεπεξήλθες σε πολλές αντιξοότητες και δυσκολίες κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής σου, τις οποίες αντιμετώπισες με σύνεση, πίστη και σεβασμό στον όρκο σου. Υπήρξες αξιοπρεπής και έχαιρες της εκτίμησης των συμμαθητών, των αξιωματικών, αλλά και των καθηγητών σου.
»Το κενό που αφήνεις στην οικογένειά σου, αλλά και στη μεγαλύτερη οικογένεια, τη δική μας, αυτήν του Πολεμικού Ναυτικού, στην οποία ανήκες, είναι δυσαναπλήρωτο, αλλά η μεγαλύτερη παρακαταθήκη κάθε ανθρώπου είναι η μνήμη.
Στη σύντομη ζωή σου να ξέρεις ότι επηρέασες πολλούς με τον δυναμικό σου χαρακτήρα και είναι βέβαιο ότι εκτός της οικογενείας σου θα μείνεις για πάντα χαραγμένη στις μνήμες και τις καρδιές όλων όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν ή να συμπορευθούν μαζί σου είτε στο χώρο της Σχολής είτε στον ευρύτερο κοινωνικό σου περίγυρο.
Κυρίως, όμως, η μνήμη σου θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές των συμμαθητών και φίλων σου, οι οποίοι θρηνούν την απώλεια σου, αλλά να είσαι σίγουρη ότι θα σε θυμούνται πάντα με ένα χαμόγελο για τις στιγμές που ζήσατε μαζί, και είμαι πεπεισμένος ότι αυτή θα ήταν και η δική σου επιθυμία, να βλέπεις την οικογένειά σου και τους φίλους σου χαρούμενους. Το φως και η καλοσύνη που σκόρπισες στο πέρασμά σου δεν θα σβήσει».
Ο επικήδειος του συμμαθητή της στη σχολή
«Έφυγες τόσο πρόωρα και ξαφνικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς δάκρυσα τη στιγμή που μας μάζεψε ο κυβερνήτης και μας ανακοίνωσε ότι έφυγες. Οπως δεν θα ξεχάσω τη σιγή που επικρατούσε εκείνη την ημέρα στο πλοίο. Κανείς δεν μπορούσε να το διανοηθεί. Δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που ο καθένας προσπαθούσε να στηρίξει ο ένας τον άλλον. Στις αναφορές είμαστε πλέον μείον ένας, η σκέψη με συγκλόνισε. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι κανείς δεν θα ξεχάσει τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Μπορεί να έφυγες αλλά θα είσαι πάντα μια από εμάς».