Η καθηγήτρια του 19χρονου Άλκη από όταν φοιτούσε στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης, αποχαιρέτησε τον μαθητή της με ένα συγκινητικό γράμμα.
Ο Αλκιβιάδης Καμπανός, δολοφονήθηκε χθες τα ξημερώματα της Τρίτης, από αγνώστους ύστερα από επίθεση που δέχθηκε με μαχαίρι και άλλα αιχμηρά αντικείμενα αυτός και άλλοι 4 φίλοι του.
Η δολοφονία του Άλκη δίπλα στο γήπεδο του Άρη στη Θεσσαλονίκη
Η δολοφονία του Αλκιβιάδη έγινε κοντά στο γήπεδο του Άρη, στην περιοχή Χαριλάου, από αγνώστους που κατέβηκαν από δύο αμάξια με καλυμμένες πινακίδες και πλησίασαν απειλητικά τα 5 νεαρά παιδιά. Αφού τους ρώτησαν για τις οπαδικές τους προτιμήσεις εκείνοι τους επιτέθηκαν με μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Το στερνό αντίο στον 19χρονο Άλκη
Σήμερα, Τετάρτη έγινε η κηδεία του 19χρονου Άλκη στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στη Βέροια, με τραγικές φιγούρες τους γονείς του άτυχου νεαρού. Πλήθος κόσμου άφησε λευκά γαρίφαλα πάνω στο φέρετρο του 19χρονου φίλαθλου του Άρη, ενώ στεφάνια απέστειλαν η ΠΑΕ Άρης, ο ο ΑΣ Άρης, η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, η Θύρα 13, ο αρχηγός ΓΕΣ και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, οι καθηγητές του 2ου ΓΕΛ Βέροιας, ο σύνδεσμος Capital Squad και το ΕΑΑΣ παράρτημα Ημαθίας.
Το συγκινητικό μήνυμα της καθηγήτριας του 19χρονου Άλκη στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης
Η καθηγήτρια του αδικοχαμένου Άλκη στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης Νικολέττα Δεληγιάννη, αποχαιρέτισε με ένα συγκινητικό μήνυμα τον μαθητή της, σύμφωνα με πληροφορίες του voria.gr.
Η Νικολέττα Δεληγιάννη έγραψε για τον αδικοχαμένο Άλκη:
«Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022
για τον Άλκη…
Όμως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, για την ακρίβεια καμία μέρα δεν είναι ίδια! Αρκεί ένα τίποτε για να την κάνει διαφορετική, μοναδική, περίεργη, υπέροχη, τραγική.
Τέτοια τραγική μέρα ήταν, είναι αυτή -διότι ό,τι γράφεται είναι ακόμη υπό την επήρεια του φοβερού, του τραγικού, του αναπόφευκτου. Έτσι, που λέτε. Ο Άλκης, λοιπόν, «πάει», ναι «πάει» εκεί που δεν θέλει κανείς να πάει, εκεί που όταν είσαι δεκαεννέα ετών δεν πρέπει να πας.
Ο Άλκης. Ο ψηλός, ο όμορφος, ο γλυκός, ο φίλος, ο ζωηρός, ο ερωτευμένος «πάει»… Και γιατί «πάει»; Γιατί κάπου μεταξύ γέννας και θανάτου υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που είναι ικανός για όλα τα καλά , αλλά και για όλα τα κακά. Ο αλαζόνας, ο δυνατός, ο μωρός, ο κάποιος.
Πού να ξέρω, πού να ξέρεις όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι ψυχές, όλα αυτά τα μυαλά, όλα αυτά τα μάτια, τα ματάκια τι θα κάνουν, πού θα πάνε, ποιον θα βρουν στην ζωή τους, ποιον δρόμο θα περπατήσουν, τι θα θελήσουν , που και με ποιον θα παλέψουν… δεν ξέρω,
πώς να ξέρω;
Αλλά για τον Άλκη, για τον κάθε Άλκη να σταματήσει η βία , να σταματήσει το κακό, η γροθιά, η μπουνιά, το μαχαίρι ,το δηλητήριο, το οξύ … Ποιος θα το σταματήσει ; Εσύ, Εγώ,
Εμείς!
Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί: διότι δεν πήγαμε βόλτα στο λάθος σημείο , τη λάθος στιγμή, διότι δεν εμπιστευθήκαμε το αυτονόητο: ότι μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ.
Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!
Νικολέττα Δεληγιάννη,
μία από τους πολλούς καθηγητές σου».