Ήταν τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιανουαρίου όταν ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και το Χαμόγελο του Παιδιού άρχισαν να δέχονται κλήσεις για βοήθεια σε ανθρώπους που αδυνατούσαν να μετακινηθούν λόγω της κακοκαιρίας «Ελπίδα».
Με ειδικά οχήματα που είχαν στη διάθεσή τους, τρόφιμα, κουβέρτες, νερά αλλά και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη προσπαθούσαν να προσεγγίσουν απροσπέλαστα σημεία της Αττικής που είχαν καλυφθεί με χιόνι. Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ηλικιωμένοι και ανοσοκατασταλμένοι άνθρωποι απηύθυναν συνεχείς εκκλήσεις βλέποντας την χιονόπτωση ολοένα να πυκνώνει και τις εισόδους των σπιτιών τους να φράζουν. Οι περισσότερες εκκλήσεις αφορούσαν μεταφορές ατόμων για αιμοκάθαρση, για χημειοθεραπείες, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που επειδή δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα έπρεπε να μετακινηθούν σε συγγενείς τους.
«Βοηθήστε μας», αυτή ήταν η μόνιμη φράση που άκουγαν οι εθελοντές των οργανώσεων όταν σήκωναν το ακουστικό του τηλεφώνου από τους πολίτες που τους καλούσαν. Έχοντας στήσει τα δικά τους επιχειρησιακά κέντρα τόσο ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός όσο και το Χαμόγελο του Παιδιού προσπαθούσαν να συντονίσουν τα κλιμάκιά τους.
«Είχαμε σωρεία παρακλήσεων, διότι είχαν πολλοί συμπολίτες μας άμεσες ανάγκες κυρίως για αιμοκαθάρσεις, για χημειοθεραπείες, μερικοί απ αυτούς δεν είχαν ρεύμα και ήθελαν να μετακινηθούν σε συγγενείς τους, ενώ άλλοι χρειάζονταν παροχή οξυγόνου και είχαν ανάγκη να μεταφερθούν σε κάποιο νοσοκομείο ή άλλο θεραπευτήριο. Το μόνιμο προσωπικό αλλά κυρίως οι εθελοντές μας έδειξαν υψηλότατο αίσθημα ευθύνης, συγκινητική αυτοθυσία. Ξεκινήσαμε από Κηφισιά, πήγαμε Ζωγράφου, Χολαργό, όπου μας ζητήθηκε, ενώ ήδη από τη Δευτέρα είχαμε γνωστοποιήσει ότι αναλαμβάνουμε τις αναγκαίες μετακινήσεις των ευάλωτων ευπαθών συνανθρώπων μας, είτε ηλικιωμένων, είτε χρονίως πασχόντων, είτε μοναχικών ατόμων που δεν έχουν άλλη βοήθεια, είτε ατόμων με αναπηρίες, κινητικά προβλήματα προκειμένου να τους μεταφέρουμε», εξηγεί στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Αντώνης Αυγερινός, ενώ προσθέτει ότι με το ειδικό snowmobile όχημα που διέθεταν προσέγγισαν ασθενείς παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Έχοντας εξοπλιστεί με οχήματα 4x4 του οργανισμού το «Χαμόγελο του Παιδιού» προσπαθούσε με τους εθελοντές και τους εργαζόμενούς του να φτάσουν στα σπίτια των ανθρώπων που τους είχαν καλέσει ώστε να τους μεταφέρουν με ασφάλεια στο νοσοκομείο για να κάνουν τις θεραπείες τους.
«Ήταν ταραγμένοι, αγωνιούσαν αν θα φτάσει κάποιος από εμάς. Στο τηλέφωνο τους λέγαμε ότι ερχόμαστε ότι είμαστε κοντά, αλλά δεδομένου των συνθηκών οι χρόνοι μιας απόστασης, 10 και 20 λεπτών μπορεί να ήταν 1 και 2 ώρες για να μπορέσουμε να φτάσουμε. Προσπαθούσαμε να τους ενισχύσουμε, να τους πούμε ότι είμαστε κοντά, ότι φτάνουμε, ότι είναι οι άνθρωποι μας εκεί ότι θα βρούμε έναν τρόπο να έρθουμε», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η συντονίστρια του κέντρου υπηρεσιών υγείας του Χαμόγελου του Παιδιού, Βέρα Τσίχλη.
«Ο κόσμος έλεγε, βοηθήστε μας βοηθήστε μας. Ήταν φοβερή η φόρτιση, εμείς μπορεί να πηγαίναμε για κάτι άλλο και μας έλεγαν θέλω κι εγώ βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή είναι που δεν ξέρεις που και ποιον να πρωτοβοηθήσεις», συμπληρώνει.
Το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου και της 25ης οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι τόσο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού όσο και του Χαμόγελου του Παιδιού δεν έκλεισαν μάτι συμπληρώνοντας σχεδόν 20 ώρες στους δρόμους.
Εθελοντές του ΕΕΣ και του Χαμόγελου του Παιδιού περιγράφουν
Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί τόσο ο Νίκος Πανταζόπουλος, εθελοντής του ΕΕΣ, όσο και ο Χρήστος Καμμιλάτος γενικός οικογενειακός ιατρός και εθελοντής στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Όλη αυτή την εβδομάδα ο Γιάννης Πανταζόπουλος σηκωνόταν από τα χαράματα από το σπίτι του στον Πειραιά και κατευθυνόταν προς τα βόρεια προάστια της Αττικής, φορώντας την στολή του ΕΕΣ και κουβαλώντας τον εξοπλισμό του. Όπως εξηγεί οι πιο δύσκολες μέρες ήταν η Δευτέρα και η Τρίτη καθώς όσο κατευθύνονταν προς την Λ. Μεσογείων και την Κατεχάκη αντίκριζαν δρόμους απροσπέλαστους από την πυκνή χιονόπτωση και ακινητοποιημένα οχήματα.
«Οι πιο δύσκολες μέρες ήταν η Δευτέρα και πιο πολύ η Τρίτη που είχαν εγκλωβιστεί αυτοκίνητα στην Αττική Οδό και στη λεωφόρο Μεσογείων με αποτέλεσμα να μην έχουμε πρόσβαση. Έχουμε οχήματα παντός καιρού και οδοστρώματος, όπως το snowmobile, παρόλα αυτά δεν μπορούσαμε να περάσουμε από τα οχήματα στο δρόμο. Τους δρόμους θα μπορούσα να τους περιγράψω απροσπέλαστους τόσο από οχήματα που είχαν ακινητοποιηθεί από τον πάγο και οι ιδιοκτήτες τους τα είχαν εγκαταλείψει, όσο και από δέντρα που είχαν πέσει και τους μπλόκαραν. Προσπαθούσαμε να φτάσουμε σε συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως σε μια κυρία αιμοκαθαιρόμενη με κινητικά προβλήματα και για να φτάσουμε δεινοπαθήσαμε από τα δέντρα που είχαν πέσει στον δρόμο από το βάρος του χιονιού. Έπρεπε όμως να αναλάβουμε δράση κι αυτό που μας γέμιζε τις μπαταρίες μας, ήταν το πολύ μεγάλο ευχαριστώ που μας έλεγαν. Αυτό ήταν που μας έκανε να ξυπνάμε κάθε πρωί για να ξαναπάμε την άλλη μέρα», σημειώνει ο κ. Πανταζόπουλος.
Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των εγκλωβισμένων οδηγών στην Αττική Οδό
Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός βρέθηκε και στην Αττική Οδό προσφέροντας 1.000 μάλλινες κουβέρτες και παρέχοντας όποια άλλη βοήθεια χρειάζονταν όσοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι.
«Το βράδυ της Δευτέρας που χιλιάδες συμπολίτες μας ήταν εγκλωβισμένοι εντός της Αττικής Οδού, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, στείλαμε με φορτηγό μας 1.000 μάλλινες κουβέρτες για την ανακούφιση των συμπολιτών μας. Οι οδηγοί μας οι μοναδικοί εθελοντές μας βρέθηκαν εκεί, ήμασταν οι πρώτοι που πήγαμε και επέστρεψαν στις 3 τα ξημερώματα, στη βάση μας στην αποθήκη μας στον Κολωνό. Δώσαμε το παρών και θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε και σε οποιαδήποτε άλλη ανάγκη διότι είχαμε την ετοιμότητα. Έχουμε την τεχνογνωσία, την ετοιμότητα, την στρατηγική, για να επιτελούμε το ανθρωπιστικό, αλληλέγγυο, αλτρουιστικό μας καθήκον», υπογραμμίζει ο κ. Αυγερινός, ενώ ευχαριστώντας τους εθελοντές του ΕΕΣ προσθέτει ότι είναι επαγγελματίες εθελοντές που περνούν από μία μακρόχρονη δύσκολη εκπαίδευση, θεωρητική και πρακτική που για να την περάσει χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 χρόνο.
Η μαρτυρία του εθελοντή γιατρού του Χαμόγελου του Παιδιού για την Αττική Οδό
Ο Χρήστος Καμμιλάτος, γενικός οικογενειακός γιατρός και εθελοντής στο Χαμόγελο του Παιδιού ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που κατάφεραν να προσεγγίσουν την Αττική Οδό μπαίνοντας ανάποδα με το όχημα του οργανισμού. «Φτάσαμε γύρω στις 10 το βράδυ, έχοντας ανεφοδιαστεί με νερά, κουβέρτες και τρόφιμα και αυτό που αντικρίσαμε ήταν πραγματικά αληθινή κόλαση. Μέσα στη χιονοθύελλα, μέσα στο κρύο, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι από τις 11-12 το πρωί χωρίς νερό, χωρίς φαγητό ούτε καν καύσιμα για να λειτουργήσουν τα οχήματα. Αμάξια καλυμμένα στο χιόνι, πάνω από 30-35 πόντους, άνθρωποι που εκλιπαρούσαν, που δεν είχαν δύναμη να σου μιλήσουν», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Καμμιλάτος.
Όπως περιγραφεί, αφού είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν άλλα περιστατικά αποφάσισαν να διασχίσουν ανάποδα την έξοδο 12 ώστε να πάνε να βοηθήσουν τους ανθρώπους που ήταν πάνω από 12 ώρες εγκλωβισμένοι. «Ήταν όλα άσπρα, το χιόνι είχε αρχίσει να παγώνει, γλίστραγες. Κατεβαίνουμε την έξοδο 12 και με το που φτάνουμε κάτω βγαίνουν γύρω στα 15 άτομα αγριεμένα και αρχίζουν και φωνάζουν, καλά που είσαστε, πόσες ώρες είμαστε εδώ από το πρωί και δεν έχει έρθει ένας να ρωτήσει αν θέλουμε νερό, βγάλτε μας φτυάρια να κάνουμε τα χιόνια να φύγουν τα αυτοκίνητα. Τους φωνάζω παιδιά εγώ γιατρός είμαι ήρθα να σας βοηθήσω όποιον έχει πρόβλημα υγείας. Έχω νερά, κουβέρτες, κρουασάν. Με πλησιάζει ένας αστυνομικός που είχε καταφέρει και είχε απεγκλωβίσει ένα άλλο φορτηγό. Ωστόσο είχε μείνει ένα μέσα στη μέση και έκλεινε την έξοδο 12, και μου λέει γιατρέ πάρε το τζιπ και πες στον οδηγό σου να έρθει με την όπισθεν να βάλουμε έναν ιμάντα να τραβήξει το φορτηγό από εδώ. Βάζουμε έναν πολύ γερό ιμάντα και το τζιπ μας τράβηξε το φορτηγό. Έτσι απελευθερώθηκε η έξοδος 12 και όσοι είχαν αλυσίδες έπαιρναν τα αμάξια κι έφυγαν όσοι δεν είχαν δεν μπορούσαν να ανέβουν, γλιστρούσαν», σημειώνει ο κ. Καμμιλάτος.
«Τα ευχαριστώ ήταν πολλά αλλά ήταν και η απόγνωση διότι δεν γνώριζαν πόση ώρα θα ήταν ακόμη εκεί. Οπότε η αγωνία τους ήταν ότι εννοείται δώστε μας ό,τι μπορείτε γιατί δεν ξέρω πόση ώρα θα χρειαστεί να βρίσκομαι εδώ.
Η μία κλήση διαδεχόταν την άλλη. Θα φύγω, θα καταφέρω να φτάσω στον προορισμό μου», περιγράφει η κ. Τσίχλη.
Η διάσωση ενός κοριτσιού με κυστική ίνωση
Ανάμεσα σε αυτούς που παρείχαν βοήθεια ήταν κι ένα μικρό κορίτσι, 5 ετών με κυστική ίνωση, η μικρή Δέσποινα. Όπως περιγράφει ο κ. Καμμιλάτος γύρω στις 8μιση το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου κατευθύνονταν στη Μεσογείων στο ύψος της Αγ. Παρασκευής, όταν έπεσε πάνω τους ένας νεαρός άντρας ο Βαγγέλης φωνάζοντας ότι χρειάζεται άμεση βοήθεια το παιδί του, το οποίο είχε πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο Παίδων έπειτα από 14 ημέρες νοσηλείας με κυστική ίνωση. «Είμαστε χωρίς νερό, μου τελειώνει η βενζίνη, μου λέει. Παίρνω τηλέφωνο το Συντονιστικό Κέντρο του Χαμόγελου του Παιδιού και τους λέω ότι πρέπει να βοηθήσω ένα κοριτσάκι 5 ετών με σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο πρέπει να πάει άμεσα στο σπίτι του, να πάρει το οξυγόνο του τα φάρμακά του. Ευτυχώς βρέθηκε βοήθεια από άλλο όχημα του συλλόγου και έτσι πήραμε την μικρή, τη Δέσποινα, με ρωτάει "τι είναι εδώ μέσα που μπήκαμε", της λέω μην φοβάσαι θα σε πάμε σπίτι, μα δεν μπορείτε να με πάτε σπίτι, μας είπε ο παππούς και η γιαγιά ότι είναι 70 πόντους έως και 1 μέτρο το χιόνι σπίτι μας, πώς θα με πάτε σπίτι; Έμενε στα Γλυκά Νερά και τους βρήκαμε στην Αγ. Παρασκευή. Σπρώξαμε ολόκληρο λεωφορείο για να περάσουμε, είχε παγιδευτεί ένα ολόκληρο λεωφορείο. Είχαν πέσει ήδη δέντρα, αναγκαστικά έπρεπε να παρακάμπτεις τον δρόμο, το gps να χάνεται, καταφέραμε και φτάσαμε στο σπίτι στα Γλυκά Νερά, ήταν αδύνατον να βγουν από το αυτοκίνητο οπότε τους πήραν αγκαλιά και τους έβαλαν στο σπίτι», αφηγείται ο κ. Καμμιλάτος.
«Το Χαμόγελο του Παιδιού, οι άνθρωποί μας τα οχήματα μας είναι πάντα στις υπηρεσίες του κράτους, στις υπηρεσίες που μπορούμε να υποστηρίξουμε, στο ΕΚΑΒ, την Πολιτική Προστασία, διαθέτουμε τον εξοπλισμό μας, τους ανθρώπους μας για να βοηθήσουμε κι αυτό κάναμε. Για εμάς είναι αυτονόητο ότι σε μία κρίση τέτοιου είδους και οποιαδήποτε άλλη κρίση είμαστε στην πρώτη γραμμή να βοηθήσουμε όπου χρειάζεται. Δεν θα πούμε όχι σε οποιονδήποτε συμπολίτη μας χρειάζεται τη βοήθειά μας», σημειώνει η κ. Τσίχλη.