Τις στιγμές χάους και φρίκης που έζησε περιέγραψε στο Open ο Ορέστης Τρασανίδης, ένας Έλληνας που επαναπατρίστηκε από το εμπόλεμο Ισραήλ.
«Ήμουν για λίγο στο Τελ Αβίβ και κυρίως στην Ιερουσαλήμ. Έφτασα την Παρασκευή στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι γιόρταζαν και τίποτα δεν μπορούσε να μας προειδοποιήσει για αυτό που θα γινόταν το Σάββατο όπου 6 και μισή ακούσαμε τις σειρήνες.
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται, να αναδιοργανωθούμε. Οι ντόπιοι είχαν μια ψυχραιμία, συνηθισμένοι από πυραυλικές επιθέσεις. Όπως μας είπαν ανά δύο – τρεις μήνες αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο και ήμασταν σε μια διαρκή προσπάθεια να καταλάβουμε τι γίνεται. Αυτό ήταν το βασικό μας πρόβλημα στην αρχή, μαζί με τις επιθέσεις που ήταν από τις 8:00 – 09:30 αλλεπάλληλες.
Η βοή των σειρήνων μαζί με την προσπάθεια των ίδιων των Ισραηλιτών που ήταν μαζί μας ήταν να πάρουν πληροφορίες. Έπρεπε να δούμε, ήταν κάτι πρόσκαιρο που θα τελειώσει, μια απλή πυραυλική επίθεση, ή είναι κάτι σοβαρό και έχει αυτή την έκταση που βλέπουμε τώρα».
«Βλέπαμε τους ανθρώπους που ήταν μαζί μας να παίρνουν μηνύματα πως λείπουνε άνθρωποι»
«Ήταν τρομακτικό όταν το μεσημέρι καταλάβαμε πως έχουν μπει ένοπλοι μέσα στο Ισραήλ. Βλέπαμε τους ανθρώπους που ήταν μαζί μας να παίρνουν μηνύματα πως λείπουνε άνθρωποι. Ίσως το πιο καθοριστικό ήταν όταν καταλάβαμε την γεωγραφία της χώρας δηλαδή βλέπαμε τα νέα και μας λέγανε πως ήταν στα νότια του Ισραήλ αλλά ο νότος από κει που ήμασταν εμείς ήταν 80 χιλιόμετρα.
Όταν καταλάβαμε πως οι θύλακες των Παλαιστινίων ήταν στην ανατολική περιοχή και όταν μάλιστα εγώ μαζί με έναν άλλον Έλληνα πήραμε την απόφαση να φύγουμε, μάθαμε ότι είχαν ξεκινήσει κάποιου είδους εχθροπραξιών. Δεν ήταν προφανές, ούτε τόσο εύκολο να πούμε πως θα φύγουμε.
Μιλώντας με το προξενείο η εντολή ήταν εάν μπορείτε να φύγετε, φύγετε αλλά σε καμία περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφαλή δίοδο που ήταν προς το αεροδρόμιο στο Τελ Αβίβ. Θυμάμαι πως χρειάστηκε ένα διάστημα να πάω να πάρω τα πράγματά μου και κλήθηκα να περπατήσω μέσα στο κέντρο της Ιερουσαλήμ και εκεί κινούμασταν μέσα στην πόλη
με μεγάλη επιφύλαξη.
«Υπήρχε ένα κοντράστ κανονικότητας και πανικού που μας δημιουργούσε μεγάλη σύγχυση»
Άλλοι τρέχανε, άλλοι κάνανε ύποπτες κινήσεις, άλλοι φερόντουσαν σαν να μην υπάρχει τίποτα. Υπήρχε ένα κοντράστ κανονικότητας και πανικού που μας δημιουργούσε μεγάλη σύγχυση. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο τότε ήταν πραγματικά απόλυτος χαμός και τρόμος.
Εκατοντάδες άνθρωποι να προσπαθούν να φύγουν, να βρουν το τελευταίο εισιτήριο για μια πτήση. Να μαλώνουν μεταξύ τους, άλλοι να κλαίνε και όταν ηχούσε ο θόρυβος των σειρήνων υπήρχε ένα πανδαιμόνιο, σαν να γινόταν ένοπλη επίθεση στο αεροδρόμιο».
«Είχα πάρει την απόφαση να πάω στο αεροδρόμιο και να μείνω εκεί. Κάποιοι βλέποντας πως οι πτήσεις τους έχουν καθυστέρηση ή έχουν αναβληθεί, μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν το πίσω – μπρος αντιμετωπίζοντας τρομακτικές εικόνες μέσα στο Τελ Αβίβ.
Αυτό που θα έλεγα πως κάπως μας έσωσε και ήμουν από τους τυχερούς που έφυγαν κάπως νωρίς ήταν ότι οι ισραηλινές εταιρείες επιλέξανε και συνεχίσανε να φέρνουν αεροπλάνα, κυρίως για να φέρουν τους δικούς τους ανθρώπους. Μπήκα στη διαδικασία να κλείσω εισιτήριο σε τρεις εταιρείες για να βρω ένα αεροπλάνο να μπορέσω να γυρίσω.
Αυτό που είδαμε στο αεροπλάνο ήταν η πορεία που κάνανε, δεν ήταν η συνηθισμένη. Φεύγαμε από τον βορρά για να πάμε προς την Ευρώπη, για να αποφύγουμε τους πυραύλους και τα συστήματα που έχουνε», συνεχίζει ο κ. Τρασανίδης.
«Καταφέραμε να γυρίσουμε επειδή έφευγαν πολλά αεροπλάνα για την επιστροφή των εφέδρων»
«Ειδικά όταν καταλάβαμε πως μπορεί να κλιμακωθεί η κατάσταση και να αρχίσουν οι εχθροπραξίες μέσα στις πόλεις και να απομονωθούμε εκεί, θεώρησα πως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρω, το να κατευθυνθώ προς το αεροδρόμιο παρόλο που θα ήμουν ευάλωτος λόγω των επιθέσεων. Άλλοι άνθρωποι πήραν άλλες αποφάσεις. Η μόνη εντολή που είχαμε εκεί ήταν μείνετε στα ξενοδοχεία ή στα σπίτια που είστε».
«Ισραηλινοί που ήταν στρατεύσιμοι, δεν είχανε να μας δώσουν εικόνα, είχαν χλωμιάσει. Δεν μπορούσαν να μας πουν τίποτα να κάνουμε. Δεν υπήρχε πανικός από τους ανθρώπους εκεί και ίσως και αυτό βοήθησε όλους εμάς να κάνουμε αυτό, (να φύγουμε)».
Υπογράμμισε πώς κατάφεραν να επιστρέψουν στην Ελλάδα καθώς ήταν πολλοί οι έφεδροι στο εξωτερικό και έτσι μπόρεσαν και γύρισαν με πτήσεις. «Από την μια ήμασταν εμείς που προσπαθούσαμε να φύγουμε και από την άλλη νέοι που γυρνούσαν στο αεροδρόμιο με το χαμόγελο», είπε.