«Σε μια εποχή κάθε άλλο παρά μακρινή, είχαμε ασχοληθεί με ένα υποτιθέμενο μετέωρο βήμα του κυβερνητικού πελαργού: Την επιτέλους νομοθετική τακτοποίηση των κλασικών αυτοκινήτων, μια ιστορία τρόμου (η ''φυλάκισή'' τους από τον Σπίρτζη και τα τέσσερα χρόνια που η κυβέρνηση της ΝΔ χρειάστηκε για να αποφασίσει) που, σύμφωνα με τον τότε υφυπουργό Μιχάλη Παπαδόπουλο, είχε φτάσει στην καρρό σημαία -τον τερματισμό της περιπέτειας 18.000 ιδιοκτητών κλασικών αυτοκινήτων».
Γράφαμε τότε: «Ξέρω βέβαια ότι εκατοντάδες συναγωνιστές και συμπάσχοντες (έχω κι εγώ τρία τέτοια αδηφάγα τέρατα) εισέπνευσαν με ανακούφιση, εκπνέοντας όμως και ανησυχίες, ανασφάλειες και αμφιβολίες. Πώς να μην αμφισβητήσεις ένα κράτος όπου, π.χ., ο απεχθέστατος Ζαίος Σπίρτζης εκδικήθηκε αυτό που νόμιζε "τάξη πλουσίων", απαγορεύοντας εντελώς την έξοδο από το γκαράζ εκτός από μια... Τετάρτη και μια Κυριακή το μήνα. Πρότυπο στρεβλού χαζοβιόλη παλαιοπασόκου και όψιμου αριστερού, που δεν είχε ακούσει, δεν είχε μάθει, δεν ήθελε να ξέρει ότι 90% των ιδιοκτητών ήταν εργαζόμενοι ή μικροεπιχειρηματίες που με το υστέρημά τους συντηρούσαν και διατηρούσαν αυτά τα ιστορικά οχήματα».
Δώσαμε τότε χώρο και χρόνο στον υφυπουργό. «Τώρα πια, διευκρινίζει ο κ. Παπαδόπουλος, τα ιστορικά αυτοκίνητα δεν πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, το ΚΤΕΟ θα γίνει διετές. Ρωτάω όμως: Υπάρχει ένας κοινός φόβος/απορία: Και αν προκύψει άλλη κυβέρνηση και καταργήσει τον νόμο, εγώ χάνω το αυτοκίνητό μου αφού το έχω διαγράψει; «Με δεδομένο ότι η λύση που παρουσιάσαμε έχει τη συγκατάθεση των εμπλεκόμενων φορέων, θεωρώ ότι δεν θα προκύψει τέτοιο ενδεχόμενο. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, σε τέτοιου είδους ρυθμίσεις προβλέπονται μεταβατικές διατάξεις, επομένως δεν διατρέχουν τέτοιο κίνδυνο οι ιδιοκτήτες».
Μετά τη συνομιλία μας, κάνουμε «σούμα:» Ιστορικά αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες μέχρι το 1978 δεν πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας και βγαίνουν πια στον δρόμο ελεύθερα. Πληρώνουν όμως ασφάλεια και ΚΤΕΟ. Αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες 1979 με 1993 πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας ανάλογα με τον κυβισμό τους. Και οι ιδιοκτήτες όλων έχουν μέχρι τις 31/12/2024 για να αλλάξουν την ταυτότητα του οχήματός τους και να πάρουν πινακίδες ιστορικού. Τα πλεονεκτήματα του νέου νόμου, φυσικά, ισχύουν μόνο από την επίσημη «αλλαγή» του οχήματος και μετά.
Προφορικά και off the record, ο Μ. Παπαδόπουλος με είχε διαβεβαιώσει πως ήταν θέμα δύο-τριών εβδομάδων για να αρχίσει η έκδοση των νέων πινακίδων από το υπουργείο.
Άλλοτε και τώρα
Και αυτά ήταν «άλλοτε», επί άλλης κυβερνήσεως. Μετά ήρθαν οι εκλογές και το θέμα πάγωσε, ήρθαν κι άλλες εκλογές και το θέμα πάγωσε περισσότερο και μετά ήρθε η παρούσα κυβέρνηση με τις συνεχώς διαπιστούμενες αρρυθμίες και το κλασικό αυτοκίνητο μπήκε στο τούνελ «καλένδες», από όπου, ως γνωστόν, δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Πώς μπήκε; Με την τοποθέτηση μιας υφυπουργού (Χριστίνας Αλεξoπούλου) που προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα της ΝΔ στην Πάτρα, ήταν ιδιοκτήτρια τεχνικού γραφείου και για την οποία είχε καταγγελθεί ότι «έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν κατά της άμβλωσης και της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος μιλώντας για τη θεωρία του αγέννητου παιδιού».
Της ανατέθηκε το υφυπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, χωρίς η εν λόγω να έχει την παραμικρή ιδέα για πολλά θέματα της... «αναρμοδιότητός» της. Δεν ξέρω πόσα άλλα πήγαν στις καλένδες, ξέρω όμως ότι:
(1) Δεν εφαρμόστηκε ο νόμος και η σχετική ΚΥΑ που προέβλεπαν ότι οι πινακίδες των ιστορικών αυτοκινήτων θα είχαν αρχίσει να εκδίδονται σε μερικές εβδομάδες (Ιούνιο, δηλαδή).
(2) Δεν υπάρχει προγραμματισμός για κάτι τέτοιο και σαν ισχνή δικαιολογία ψελλίζεται κάτι περί software που πρέπει να γίνει διαγωνισμός και μετά... Δηλαδή, καλένδες.
(3) Ενώ παρατάθηκαν τα ισχύοντα για την κυκλοφορία των ιστορικών, δεν επιτρέπεται στις Λέσχες που εξέδιδαν τις σχετικές πινακίδες να συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι το υπουργείο να εφαρμόσει πρακτικά τον σχετικό νόμο. Τι σημαίνει αυτό; Όλα τα κλασικά αυτοκίνητα που περίμεναν στην ουρά για να βγάλουν πινακίδες, εμ δεν έχουν του υπουργείου, εμ δεν μπορούν να πάρουν τις ανάλογες ιστορικού οχήματος, άρα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν και δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε αγώνες, εκδηλώσεις κ.λπ.
(4) Μέσα σε όλη αυτή την ομίχλη, ξεχωρίζει η υφυπουργός Αλεξοπούλου, που δεν έχει ακούσει τίποτα για το «δόγμα Μητσοτάκη» και τις υποχρεώσεις των κυβερνητικών οργάνων απέναντι στον πολίτη, αλλά διευθύνει το υφυπουργείο της σαν μαγαζάκι ενός ιδιοκτήτη.
Το τελευταίο, από προσωπική πείρα. Επειδή, εκφράζοντας την αγωνία των ξανά «φυλακισμένων», ζήτησα να μιλήσω στην υφυπουργό. Μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές. Κάποια κυρία Κουβάτσου (στο τρίτο τηλεφώνημα) μας πληροφόρησε ότι «η υπουργός είναι πολύ απασχολημένη» και μας έδωσε το επίσημο email -που όλοι ξέρουμε ότι δεν το βλέπει κανείς, παρ’ όλα αυτά στείλαμε email που έμεινε και αυτό, όπως τα τηλεφωνήματα, αναπάντητο.
«Αγαπητή κ. Αλεξόπουλου,
Έχω ζητήσει να μιλήσουμε εδώ και μέρες, αλλά η κ. Κουβάτσου μας πληροφορεί ότι "δεν προλάβατε", κάτι που το θεωρώ ως μη συμβατό με τις αρχές μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η τηλεφωνική επικοινωνία ήταν για δική σας εξυπηρέτηση, για να ακούσετε προφορικά όσα θα μπορούσαν να αναφερθούν στα social media για υπόθεση που αφορά το υπουργείο σας.
Φιλικά
Νίκος Μαστοράκης»
Άφαντη και αμίλητη η υφυπουργός Αλεξοπούλου, πράγμα μάλλον αλλόκοτο για υφιστάμενη του Σταϊκούρα, γνωστού για την αμεσότητα και την αποτελεσματικότητά του. Και όσο η υφυπουργός ποιεί την νήσσαν και δεν δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις (ενώ έχει αξιοζήλευτη δραστηριότητα στα social media για χάρη της προσωπικής της προβολής, συχνά μάλιστα με τις θρησκευτικές της προσηλώσεις) συνεχίζεται το καθεστώς του είπα-ξείπα, από το οποίο κακώς νομίζαμε ότι έχουμε απαλλαγεί. Και όσο στην καρέκλα κάθεται μια τόσο... επικοινωνιακή υφυπουργός, ίσως να μας σώσει μόνο ένας εξάψαλμος από τον Σταϊκούρα ή και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Δεκαοκτώ χιλιάδες ιδιοκτήτες κλασικών αυτοκινήτων, που πίστεψαν και ψήφισαν τότε, τώρα α π α ι τ ο ύ ν.
ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ»