Αυστηροποίηση των ποινών. Μείωση του ορίου ενηλικίωσης και δυνατότητα εγκλεισμού σε μικρότερη ηλικία.
Φυλακίσεις και γονέων για ελλιπή έλεγχο και ανατροφή των παραβατικών παιδιών τους. Απανωτές «έκτακτες» συσκέψεις κυβερνητικών «αρμοδίων» για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης με εκρηκτικούς ρυθμούς εγκληματικότητας των ανηλίκων. Γενικώς, συναγερμός…
Ειδικοί αλλά και… ειδικευόμενοι στο διαδίκτυο λένε την άποψή τους για την αιτία του φαινομένου: η πανδημία και ο αποκλεισμός των παιδιών από την κοινωνική ζωή, ο γενικός εθισμός σε φαινόμενα «νόμιμης» βίας, π.χ. πόλεμοι, κρατικά αντίποινα στην βία οργανωμένων τρομοκρατικών δράσεων, μαζική λαϊκή βία εναντίον μέτρων που λαμβάνει η εξουσία, οι σκηνές από την Γάζα, τον Λίβανο, την Ουκρανία που μπαίνουν καθημερινά στο σπίτι από την τηλεόραση, τα βίαια βιντεοπαιχνίδα, η ενδοοικογενειακή βία που θεριεύει συνεχώς, οι αναρτήσεις αλλά και προτροπές μέσω του ανώνυμου αλλά και επώνυμου διαδικτύου. Διαλέγετε και παίρνετε -και την αιτία που σας ταιριάζει, αλλά και την αντίστοιχη «λύση» που απαιτείται…
Τελικά, το λογικό συμπέρασμα δεν μπορεί παρά να είναι ότι η βία, ανηλίκων κι ενηλίκων, είναι πολυπαραγοντική. Και πριν και πέρα από τα όποια μέτρα αντιμετώπισής της, θα έπρεπε η κυβέρνηση να έχει οργανώσει έναν ευρύτατο κύκλο διαβουλεύσεων και προβληματισμού με ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ειδικούς για την συμπεριφορά των νέων, παιδαγωγών, ερευνητές της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας κ.λπ.
Αντ’ αυτού, κάθε φορά ασχολούμεθα με το σύμπτωμα, προσπερνώντας την ή τις αιτίες σε ένα ατελέσφορο (αν όχι και παραπλανητικό) γαϊτανάκι, με αποτέλεσμα η εξέλιξη του φαινομένου να μας ξεπερνά... Μαζί με την οπαδική βία και τον κοινωνικό χουλιγκανισμό (όπου πρωταγωνιστούν πάλι ανήλικοι!), εκπέμποντας την εικόνα μιας ανήμπορης πολιτείας να διαχειρισθεί ένα πολύπλοκο πρόβλημα.
Σε τι θα βοηθήσει αν φυλακίζουμε και γονείς (που ίσως δεν γνωρίζουν τις «δραστηριότητες» των βλασταριών τους) αλλά και ανήλικους, ασχέτως ηλικιακού ορίου; Ειδικά για τους τελευταίους, λες και δεν ξέρουμε την ποιότητα των ανάλογων σωφρονιστικών δομών, και τι «μπουμπούκια» βγαίνουν από αυτές…
Ουδείς αντιλέγει στην ανάγκη και την αξία της ποινής, αλίμονο αν οι παραβατικές συμπεριφορές έμεναν ατιμώρητες - ποιο μήνυμα θα έστελνε η οργανωμένη κοινωνία που απαιτεί ασφάλεια και προστασία. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλίσουμε όλες τις πρόνοιες ώστε το φαινόμενο να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει του, για να περιορισθεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Η ανατροφή του παιδιού (και η αποφυγή να υποκύψει στις «σειρήνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και το κοινωνικό μας περίγυρο) είναι βασικά ευθύνη της οικογένειας (και του συγγενικού περιβάλλοντος) και του σχολείου. Των γονιών και των δασκάλων.
Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η ζωή μας, οι γονείς τρέχουν ολημερίς να βγάλουν μεροκάματο, και λείπουν πολύ από το σπίτι και την φροντίδα των παιδιών. Ακόμη και η (στα χρόνια μου) τακτική επικοινωνία των δύο πόλων ευθύνης, γονιών και κηδεμόνων και δασκάλων, έχει ατονήσει.
Διαμαρτύρονται γονείς για το μπούλινγκ ή την βία που υφίστανται τα παιδιά τους από συμμαθητές τους, και η συνήθης απάντηση είναι «το συμβάν σημειώθηκε εκτός σχολικού περιβάλλοντος…», δηλαδή στο πεζοδρόμιο του σχολείου!
Κάθε σχολική μονάδα έπρεπε να διαθέτει υποχρεωτικώς, επί καθημερινής βάσεως, ειδικό παιδοψυχολόγο να ακούει και να παρακολουθεί παιδιά και συμπεριφορές. Σε όσα (λίγα σχετικά) σχολεία, τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Και αυτός θα πρέπει να καλεί κάθε τόσο και τους γονείς των παιδιών, να διερευνά και να διαπιστώνει τις ενδοοικογενειακές συνθήκες, να συμβουλεύει και να αναφέρει σε κάποια αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου τις σοβαρές περιπτώσεις έλλειψης ελέγχου και ανατροφής στα παιδιά.
Είμαι σίγουρος πως όταν ο Καρλ Μαρξ διατύπωνε την άποψη ότι «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας!» (και ο κ. Τσίπρας τον συμπλήρωνε «και απάντηση στην βία των μέτρων και της εξουσίας!» -θυμάστε τα «τι έκαναν τα παιδιά, μια… απλή μολότοφ πέταξαν!) δεν εννοούσε ακριβώς το εκρηκτικό πεδίο στο οποίο ζούμε…