Ο Γιώργος Μητσικώστας είναι, με διαφορά, ο πιο γνωστός μίμος στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του έχει «φορέσει» το πρόσωπο περισσοτέρων των 500 ατόμων, μιμούμενος φωνή και εμφάνιση, εμβαθύνοντας τους χαρακτήρες με το αστείρευτο χιούμορ και την πολιτική ειρωνεία που διαθέτει, κάνοντάς μας στη διάρκεια των χρόνων να κλάψουμε από τα γέλια.
Η σάτιρά του είναι κοφτερή, κόβει σαν «βαμβάκι» και χύνει οξύ στην πληγή. Θα αφήσει εποχή γιατί μιμήθηκε μοναδικά τον Τράγκα, τον Κακαουνάκη, τον Σημίτη, μεταξύ άλλων. Χάρισε αξέχαστες στιγμές όταν σε ρόλο Σταύρου Θεοδωράκη έψαχνε στο δρόμο ψηφοφόρους για το «Ποτάμι». Ή όταν σε ρόλο Κατερίνας Ακριβοπούλου παρουσίασε δημοσκόπηση με τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει 98%.
Ο απίθανος αυτός τύπος έβαλε αναρίθμητες ατάκες, επί τρεις δεκαετίες, στην ποπ κουλτούρα μας. Από το «τα πάντα όλα» του Νίκου Αλέφαντου, μέχρι το «άντε γεια», του Τάκη Τσουκαλά, ή τον Μάκαρο τον Ψωμιάδη. Σε ένα βίντεο μιμήθηκε μοναδικά Γεωργιάδη και Τράγκα. Είναι η σκηνή που ο Άδωνις κάνει εξορκισμό γιατί το πνεύμα της αριστεράς έχει κυριεύσει τον Γιώργο Τράγκα. Και πολλά άλλα...
Παραμένει, ωστόσο, ένας διακριτικός σταρ. Ελάχιστοι γνωρίζουν τα χόμπι, τις αδυναμίες και την καθημερινότητά του. Σπάνια προβάλλει την προσωπική του ζωή.
Κανείς δεν ξέρει ότι ο Γιώργος Μητσικώστας κάνει γιόγκα δέκα χρόνια και ότι εδώ κι έναν μήνα βρίσκεται απομονωμένος στη Μάνη. Εκεί που μια Ελληνίδα δασκάλα γιόγκα, η Βιβή Λέτσου, ιδιοκτήτρια του ΝΥΣΥ studio στην Αθήνα, και ο Ιρανός σύζυγός της, Eraj Shakib, ιδιοκτήτης του χορτοφαγικού εστιατορίου «Αβοκάντο», στο Σύνταγμα, έχουν δημιουργήσει ένα κέντρο γιόγκα (yoga retreat), σε ένα ονειρεμένο κτήμα 50 στρεμμάτων.
Είναι ένας τόπος-ησυχαστήριο, όπου η Βιβή Λέτσου αναλαμβάνει να σας επανασυνδέσει με τον εαυτό σας και τη φύση: δεν κάνει απλά μαθήματα γιόγκα, δίνει μαθήματα ζωής, διδάσκοντας με το στιλ της πώς να ξαναβρεί κάποιος το πάθος για την άθληση και το περπάτημα, τη χαρά της υγιούς διατροφής και την ψυχική ηρεμία στους θυελλώδεις καιρούς μας.
Πώς και γιατί βρέθηκε στο Zen Rocks ο Γιώργος Μητσικώστας, το εξηγεί στο iefimerida, με το παρακάτω κείμενό του:
«Όταν έρχομαι στο Ζεν Ροκς, έρχομαι γιατί είμαι στο συνειδητό μου πνεύμα, ότι εδώ θα χρειαστεί να αποσυνδεθώ από αυτό που φέρνω, για να συνδεθώ με κάτι άλλο.
Αυτό που εννοεί και η Βιβή Λέτσου, όταν σε υποδέχεται σε αυτό το ησυχαστήριο, σε αυτό το μοναστήρι, ή το κονάκι γιόγκα, διαλογισμού, αλλά συνάμα και προσευχής προς τον Ύψιστο που σε έχει ευλογήσει για να φτάσεις μέχρι εδώ.
Τώρα αφήνω το βλέμμα μου πάντα στη δύναμη του αιώνιου, τώρα που κι αυτό θα το διαισθανθείς εδώ, για να δω τα χρώματα και να μυρίσω το δενδρολίβανο, τη λεβάντα, το θυμάρι, το δυόσμο, την ρίγανη κι άλλα τόσα καλά εδώ στον κήπο της Ζεν-εμ και όχι Εδέμ. Εδώ που η πέτρα αγκαλιάζει την ελιά, αφού προηγουμένως την έχει ερωτευτεί και με κουμπάρο τον ήλιο, θα δώσει τα τέκνα της, τους καρπούς της, το ευ ζην μας ή το ευ ζεν μας.
Η Βιβή δεν είναι τυχαίο που θα σε βάλει σε ένα από τα δωμάτια που έχουν κάποια ονομασία. Όπως θεραπεία, αγάπη , κουράγιο, ευτυχία, κ.ά κι είναι σίγουρο ότι μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό, αφού αμέσως αισθάνεσαι ότι αυτό είναι που χρειαζόταν ο εαυτός σου, και η συνειδητότητά σου αυτό θα ήθελε. Εάν δε τύχεις και σε πανσέληνο, τότε θα καταλάβεις από τη θέα του μπαλκονιού σου πως το φεγγάρι θέλει να κλέψει τη θάλασσα από τον βράχο της, να την πάρει μαζί του, όπως θέλει κι ο παρατηρητής σου να κλέψει την ιδιωτική λογική σου.
Το βράδυ όμως έρχεται η εστία του Ζεν, εδώ όπου ο Αμντούλ και η Άννα θα σου ετοιμάσουν όχι μόνο ένα δείπνο βίγκαν ή βετζετέριαν, αλλά την αγάπη τους για την θρέψη σου. Εδώ, που στο ίδιο τραπέζι φιλοξενούμενοι και φιλοξενητές γίνονται ένα, ένας συνάνθρωπος, ένας αδερφός, ακριβώς όπως και σε ένα άσραμ, όπως σε ένα μοναστήρι. Ίσως η Βιβή να ήταν ηγουμένη σε κάποια άλλη χρονο-χωρο-διάσταση. Ίσως ο ρόλος αυτός του καθοδηγητή σώματος, μέσω της γιόγκα, και πνεύματος μέσω του διαλογισμού να μην το επέλεξε μόνο αυτή, αλλά αυτά να επέλεξαν εκείνη γι' αυτόν τον σπουδαίο ρόλο.
Και βέβαια, το ΝΥΣΥ (νους υγιής εν σώματι υγιεί) και το εστιατόριο «Αβοκάντο» του Ιράζ δεσπόζουν κρυφά και φανερά, εδώ στο Ζεν Ροκς.
Ήταν όλα τους παιδιά τους, όπως παιδί αισθάνομαι κι εγώ εδώ , όπως παιδί θα αισθανθεί κι όποιος, συνειδητά, το τονίζω, έρθει εδώ. Κι αυτό χρειάζεται να βρούμε. Το παιδί μέσα μας, που είναι αληθινό, που είναι αγνό, που αγαπά με ανιδιοτέλεια, που παίζει με τη ζωή, και η ζωή μαζί του, που είναι ανέμελο, θαρραλέο, τολμηρό, ακούραστο, γελάει, κλαίει και δεν το στενοχωρεί το χθες, δεν φοβάται το αύριο. Γιατί ζει μόνο το τώρα, το σήμερα. Ζει την ίδια τη ζωή και δεν φοβάται το θάνατο.
Γι' αυτό έρχομαι στο Ζεν Ροκς. Ευχαριστώ, Βιβή, γι' αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε πριν μερικούς μήνες και θα το συνεχίσουμε με την Αργώ της Μάνης και πολλούς-πολλούς Αργοναύτες στο σκαρί μας, από την Ελλάδα κι απ' όλο τον κόσμο, για να είμαστε καλοί και να γίνουμε καλύτεροι. Γέγονε. Γέγονε. Γέγονε».