Κριτική στην ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα» που γυρίστηκε με βάση το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, ασκεί η Ελενα Ακρίτα κάνοντας λόγο για μέτρια ταινία αν και χαρακτηρίζει «γίγαντα» τον σκηνοθέτη.
Με τη γνωστή καυστική της πέννα, η γνωστή δημοσιογράφος σημειώνει ότι η ματιά του Γαβρά είναι υποκειμενική («και πολύ καλά κάνει») αλλά τονίζει με χιούμορ: «προκύπτει πως η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαρουφάκη είναι ότι μόνο ο ένας από τους δύο περπάτησε επί των υδάτων. Ο άλλος ίσως δεν προσπάθησε αρκετά».
Η Ελενα Ακρίτα εξηγεί ότι είναι μέτρια καθώς «μετά το πρώτο 20λεπτο, στριφογυρνάς στην καρέκλα. Παύει να σε απασχολεί το θέμα: Όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί δεν σε νοιάζει «τι θα γίνει παρακάτω»».
Επίσης η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει «έξοχο» τον Χρήστο Λούλη, και ακριβή τον Χρήστο Τάρλοου. Οσο για τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη που υποδύεται τον Τσίπρα « προσπαθεί, αλλά δεν έχει και τίποτα να παίξει. Ο ρόλος του εξαντλείται σε εκστατικά επιφωνήματα όταν μιλάει ο Γιάνης. Έχει το βλέμμα του πιστού κουταβιού - πολύ cute σε σκύλο, αλλά όχι σε πρωθυπουργό».
Το άρθρο της Ελενας Ακρίτα στα Νέα:
«Στην ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα» δευτερευόντως προκύπτει πως η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαρουφάκη είναι ότι μόνο ο ένας από τους δύο περπάτησε επί των υδάτων. Ο άλλος ίσως δεν προσπάθησε αρκετά.
Τόσο υποκειμενική είναι η ματιά του σκηνοθέτη/σεναριογράφου. Και πολύ καλά κάνει. Ο σκηνοθέτης δεν είναι ιστορικός, καλλιτέχνης είναι. Κι ως καλλιτέχνης θα κάνει ό,τι γουστάρει με το υλικό του . Πρώτον αυτό. Δεύτερον ο Κώστας Γαβράς είναι γίγας, μη συστηθούμε τώρα με τον άνθρωπο. Όμως και οι γίγαντες κάνουν μέτριες ταινίες. Και οι «Ενήλικοι στην αίθουσα» είναι ακριβώς αυτό: Μια μέτρια ταινία.
Και είναι μέτρια γιατί, μετά το πρώτο 20λεπτο, στριφογυρνάς στην καρέκλα. Παύει να σε απασχολεί το θέμα: Όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί δεν σε νοιάζει «τι θα γίνει παρακάτω». Τόσο απλά. Μιλάμε, λοιπόν, αποκλειστικά και μόνο για την ταινία. Για τη μυθοπλασία, όχι για τις πολιτικοοικονομικές παραμέτρους της υπόθεσης. Μιλάμε για σινεμά. Για σενάριο και σκηνοθεσία. Για το δίωρο που παρακολουθήσαμε.
Ήσσονος βαρύτητας - συγκριτικά με τον Γαβρά - σκηνοθέτες έχουν κάνει πολιτικοοικονομικά θρίλερ που σε κρατούν στην άκρη της καρέκλας. Η ταινία “Too big to fail» αφηγείται συναρπαστικά τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Ή το «The margin call», μια συναρπαστική καταγραφή της διεθνούς οικονομικής κρίσης στη Wall Street του 2007-8. Για τον θεατή της ταινίας «Ενήλικοι στην αίθουσα το coup de grace έρχεται στο τέλος. Εκεί όπου ο «Τσίπρας» βρίσκεται αντιμέτωπος με το bizarre χορευτικό των «Δυνατών της Γης». Οι οποίοι τον περικυκλώνουν απειλητικά τύπου «Γυμνοί στον δρόμο», με τον Κούρκουλο στη μέση και τους γειτόνους γύρω γύρω όλοι.
Η μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά - κάτι μεταξύ syrtaki και souvlaki - σε προετοιμάζει για τη φάση που θα μπει η Αλίκη να χορέψει «Δημήτρη μου, μου το ‘κλεισες το σπίτι μου» με φόντο την πορεία Ειρήνης του 1963 του Μαραθώνα. Ο Χρήστος Λούλης είναι έξοχος. Μα έξοχος. Σηκώνει την ταινία στην πλάτη του, αλλά είναι μόνος. Ο Χρήστος Τάρλοου υποδύεται με εντυπωσιακή ακρίβεια τον ρόλο του Τσακαλώτου, αλλά με βάση το σενάριο λίγα πράγματα έχει να κάνει και τα κάνει καλά. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης προσπαθεί, αλλά δεν έχει και τίποτα να παίξει. Ο ρόλος του εξαντλείται σε εκστατικά επιφωνήματα όταν μιλάει ο Γιάνης. Έχει το βλέμμα του πιστού κουταβιού - πολύ cute σε σκύλο, αλλά όχι σε πρωθυπουργό.
Εν ολίγοις, αυτό δεν είναι το «Ζ», αυτό δεν είναι το «Missing». Είναι οι «Ενήλικοι στην αίθουσα». Που αποδεικνύονται λίγοι. Άποψή μου. Ταπεινή..»