Η ανάσα κόβεται. Οι σφυγμοί πέφτουν και οι κινήσεις γίνονται αργές και προσεκτικές, όσο γίνεται με τρεμάμενο χέρι.
Το αριστερό χέρι τεντώνεται και το τρεμάμενο δεξί, κρατώντας μια σύριγγα, πλησιάζει στο ύψος του βραχίονα. Ένα κομμάτι αιμοστατικό λάστιχο τυλιγμένο σφιχτά στο ύψος του αγκώνα με τη μια άκρη του να τραβιέται από τα δόντια έχει κάνει τις φλέβες να ασφυκτιούν, να φουσκώνουν και να διαγράφονται ανάγλυφα κάτω από τη σάρκα.
Η βελόνα πλησιάζει και αργά βυθίζεται στη φλέβα, που τώρα φουσκώνει ακόμα περισσότερο. Η κεφαλή της σύριγγας πιέζεται απαλά μέχρι που σταματάει. Το λαστιχάκι χαλαρώνει, οι φλέβες «ανασαίνουν» και από το ίδιο στόμα που πριν κρατούσε τη μια άκρη του λάστιχου βγαίνει ένας αναστεναγμός ανακούφισης, απόλαυσης και πόνου ταυτόχρονα που θυμίζει επιθανάτιο ρόγχο.
Η σύριγγα, ωστόσο, παραμένει καρφωμένη στη φλέβα όσο το χέρι απλώνεται χαλαρό σαν σε διάταση. Το βλέμμα τώρα είναι αχανές, παρά τη ζωηρή μεσημεριανή κίνηση που πιάνεται στο οπτικό πεδίο. Παρότι διασταυρώνεται με αυτά των διερχομένων.
Το μικρό «θεατρικό» του θανάτου επαναλαμβάνεται εκατοντάδες φορές μέσα στην ίδια ημέρα από δεκάδες «πρωταγωνιστές». Κάθε μέρα. Όχι σε κάποια ανήλιαγη καβάτζα, σε κάποιο γκρέμι ή στο σκοτεινό δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού.
Τη σκηνή του «θεατρικού» αποτελεί ένας από τους κεντρικότερους πεζοδρόμους της Αθήνας, αυτός της Μασσαλίας, ανάμεσα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί το αλισβερίσι ναρκωτικών ξεκινάει νωρίς το πρωί, πριν ακόμα τις πρώτες διαλέξεις στα αμφιθέατρα, και ολοκληρώνεται αργά το βράδυ, όταν η καγκελόπορτα και τα φώτα της Νομικής έχουν κλείσει.
Λεφτά και σκόνες αλλάζουν χέρια αδιάκοπα, ενώ με τον ίδιο ρυθμό έρχονται και φεύγουν από τη Μασσαλίας -μέσω της Σόλωνος ή της Ακαδημία- άνθρωποι τσακισμένοι κάθε ηλικίας ακόμα και με πατερίτσες, αναπηρικά αμαξίδια ή και υποβασταζόμενοι.
Προμηθεύονται με τρία ή πέντε ευρώ (ποτέ όμως τσάμπα εκτός αν κάποιος «φίλος» κεράσει) το «φάρμακο» τους, το καταναλώνουν, κάνουν ένα μακρύ τσιγάρο και φεύγουν αργά προς πάσα κατεύθυνση με συρτά βήματα, ανακατεμένοι ξανά με τους απαθείς διαβάτες.
Πίσω τους αφήνουν άλλους που τραβούν το ίδιο ζόρι να επαναλάβουν την «ιεροτελεστία» αλλά και τα απαραίτητα για την τέλεση της σύνεργα: Σύριγγες, βελόνες, μικρά κομμάτια αλουμινόχαρτου, σακουλάκια, λάστιχα, κομμένα κουτάκια αναψυκτικών, λυγισμένα κουτάλια μένουν σκόρπια σε κάθε σπιθαμή του πάρκου στο μέσο του πεζοδρόμου.
Στα παγκάκια είναι ξαπλωμένοι αυτοί που δεν έχουν καν το κουράγιο να μετακινηθούν και επιλέγουν να παραμείνουν στη Μασσαλίας για την επόμενη δόση και την άλλη μετά από αυτή, μέχρι και την οριστικά τελευταία. Πολλές φορές το αίμα τους ποτίζει το χώμα κάτω από τα πλατάνια (από τα ελάχιστα που επιβιώνουν στο κέντρο της Αθήνας). Στη σκιά τους, εξάλλου, έχουν ξεψυχήσει πολλοί εν μέσω του «ταξιδιού».
Την ίδια στιγμή, στο μέσον του πεζοδρόμου, τριγυρίζουν και κάποιοι με βλέμμα διαυγές που καμία σχέση δεν έχει με αυτό των ζαλισμένων, ζωντανών-νεκρών. Κυκλοφορούν ανάμεσα τους σαν λύκοι, με τα νότα τους πάντα καλυμμένα.
Τους πλησιάζουν, συνδιαλέγονται μαζί τους για μερικά δευτερόλεπτα -με τα μάτια να σαρώνουν συνεχώς το περιβάλλον- και αφού αντικαταστήσουν όλα τα φιξάκια που είχαν στην τσέπη με κέρματα ή πεντάευρα, αναχωρούν ανενόχλητοι, συνήθως με κάποια μηχανή ή ακόμα και ΙΧ που έχουν επιδεικτικά παρκάρει πάνω στον πεζόδρομο, μπροστά στην είσοδο της Νομικής. Κανείς δεν τους ενοχλεί, δεν χαλάει το παζάρι των ναρκωτικών τους. Την επόμενη επιστρέφουν για… business as usual αφού ούτε ένας αστυνομικός δεν είναι εκεί για να τους αποτρέψει.
Αντίστοιχες σκηνές με αυτές που καταγράφονται στον πεζόδρομο της Μασσαλίας όπου ναρκωτικά όπως η ηρωίνη, το σίσα και κάθε λογής χαμηλής αξίας ναρκωτική ουσία αλλάζει χέρια ανεμπόδιστα -καθώς η απουσία της Αστυνομίας είναι κραυγαλέα- εκτυλίσσονται και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ).
Εκεί όμως το αλισβερίσι έχει πάει ένα βήμα παραπέρα. Τοξικοεξαρτημένα άτομα, διακινητές και βαποράκια εκμεταλλεύονται ακόμα και τους χώρους της ιστορικής σχολής, με τη διακίνηση και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών να γίνεται κυριολεκτικά στην είσοδο της.
Το 24ωρο «σούπερ μάρκετ» του θανάτου που έχει στηθεί στον περιβάλλοντα χώρο του Ιδρύματος (στις οδούς Πατησίων, Αντωνιάδου, Μαυροματαίων και Κότσικα) εξακολουθεί να κάνει χρυσές δουλειές. Παρά τις κραυγές αγωνίας φοιτητών και περιοίκων, οι κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις των αρμοδίων Αρχών δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα.