Η άνοιξη έχει εισβάλει μεγαλοπρεπής. Ο ήλιος ζεσταίνει ευχάριστα το πρόσωπο και πυρώνει τα μπράτσα που προβάλλουν από τα πρόχειρα ανασηκωμένα μανίκια.
Η φύση όλη καλεί σε παράδοση. Με δυσκολία αντιστέκομαι στο βακχικό κάλεσμά της. Γραπώνομαι από τη λογική, μα γλιστρώντας κατρακυλάω ανήμπορη στο συναίσθημα. Εναλλάσσεται η μελαγχολία με τη χαρά, η ανησυχία με την αισιοδοξία σε ατελείωτες χορευτικές φιγούρες.
Σήμερα - πρωτόγνωρο αίσθημα - ξύπνησα από δυνατά κελαϊδίσματα πουλιών. Αντίκρισα τις ανθισμένες δαμασκηνιές κατάφορτες από τα ροζ λουλούδια τους να με περιγελούν για την κακή μου σχέση με τον χρόνο. Για το ανελέητο κυνηγητό που άσκοπα υφίσταται από εμένα. Τον σπρώχνω να κυλίσει, ζω για μια στιγμή, για να τον ξανασπρώξω πάλι ανυπόμονα.
Σφίγγω το στήθος και κρατώντας το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες, γράφω τον έρωτα με ο, την άνοιξη με ι. Τα καταφέρνω σχεδόν, είναι πιο εύκολο τώρα. Κανείς δεν μου ψιθυρίζει στο αυτί το αντίθετο. Με χάνω και με ξαναβρίσκω. Λυτρώνομαι από το άγχος της αέναης αποζήτησης και παραδίνομαι στη γοητεία της βραδύτητας, της ευθέως ανάλογης με την ένταση της μνήμης.
Ο σκύλος, υπακούοντας ίσως κι αυτός σε μυστικά καλέσματα, τόσκασε και όταν απελπισμένη επιστρέφοντας από την πολύωρη αναζήτηση, αντίκρισα στην είσοδο του σπιτιού ένα χαμογελαστό κοριτσάκι να τον κρατά στην αγκαλιά του, ξέσπασα σε λυγμούς χαράς. Πόσο ανυπεράσπιστοι και αναλώσιμοι είμαστε, αναλογίστηκα και πόσοι, πιο ευάλωτοι, έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας.
Είναι τόσα που πασχίζω καθημερινά να κατανοήσω. Επιστρέφω στην παιδικότητα μου για να αντιμετωπίσω την άδηλη νέα κανονικότητα. Πόσο ανικανοποίητο και άπληστο όν μπορεί να είναι ο άνθρωπος, που ενώ μέχρι χτες ο Μάιος ήταν όνειρο αμυδρό, μοιάζει σήμερα να μην είναι αρκετός. Εσωτερική επανεκκίνηση και επιστροφή στα ουσιώδη προστάζει ετούτη η παράδοξη άνοιξη. Ονειροδείκτης μας η αγάπη.