Συνεχίστηκε για δεύτερη ημέρα η κατάθεση της Μαρίας Παπαδάκη στη δίκη για τις συνθήκες διαβίωσης των ηλικιωμένων τροφίμων στο γηροκομείο «Αγία Σκέπη» των Χανίων.
Πρόκειται για τη δικηγόρο η οποία ξεκίνησε τον δικαστικό αγώνα προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες για το θάνατο του πατέρα της και άλλων 31 ηλικιωμένων.
Στο «σκαμνί» κάθονται η ιδιοκτήτρια του οίκου ευγηρίας και η κόρη της διαχειρίστρια της εταιρείας, δύο γιατροί και δύο εργαζόμενες στη μονάδα.
«Ήταν ένα θέμα για μένα πολύ σημαντικό, γιατί αφορούσε τον πατέρα μου και όλους τους ηλικιωμένους. Για μένα ήταν μονόδρομος. Δεν θα μπορούσα να ζω γνωρίζοντας ότι πεθαίνουν άνθρωποι με μαρτυρικό τρόπο κι ότι δεν έκανα τίποτα να τους σταματήσω. Γιατί είχα τις γνώσεις να το κάνω και όφειλα να το κάνω», κατέθεσε συγκινημένη η κυρία Παπαδάκη.
Στη συνέχεια, η μάρτυρας περιέγραψε την πορεία της υγείας του πατέρα της από τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από το γηροκομείο έως ότου καταλήξει.
«Ο πατέρας μου έμεινε 17 ημέρες στο νοσοκομείο για να συνέλθει. Ανέκτησε την επαφή με το περιβάλλον, έπεσε ο πυρετός, αλλά ο πατέρας μου δεν ξαναπερπάτησε. Ήταν διαρκώς στο κρεβάτι, δεν αυτοεξυπηρετούνταν», ανέφερε. Κατήγγειλε, μάλιστα, πως κατά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο έλειπε η οδοντοστοιχία του. «Επειδή ήταν κάτι που αναφερόταν από πολλούς συγγενείς ότι έχαναν τη μασέλα, προσπάθησα να καταλάβω γιατί χάνονταν οι μασέλες. Ένας ανοιακός μασάει αργά, οπότε αυτό που βολεύει τον φροντιστή είναι να τους χορηγούν πολτοποιημένη τροφή για να τελειώνουν γρήγορα», κατέθεσε.
Γηροκομείο Αγία Σκέπη: «Ο χώρος που έμενε ήταν προθάλαμος τάφου»
Η Μαρία Παπαδάκη μίλησε και για τη συνάντησή της με έναν εκ των υπαλλήλων του γηροκομείου, ο οποίος της μετέφερε μία εικόνα «κολαστηρίου».
Στην κατάθεσή της σημείωσε:
«Όταν συναντηθήκαμε, μου είπε ότι δεν θυμόταν για τον πατέρα μου, αλλά ότι η κατάσταση στη δομή ήταν εφιαλτική. Μου περιέγραψε μια κατάσταση κολαστηρίου. Ο χώρος ήταν προθάλαμος τάφου, μου είπε ότι βασανίζονται ηλικιωμένοι, ότι δένονται στα κρεβάτια τους και στις καρέκλες, και πολύ συχνά αυτές σε σταθερά σημεία, προκειμένου να μην μπορούν να κινούνται στο χώρο. Χορηγούνται πολύ ισχυρά κατασταλτικά φάρμακα, και είναι σε μηδενική επαφή με το περιβάλλον. Κανείς δεν περπατάει, είναι συνεχώς καθισμένοι. Μου είπε ότι υποσιτίζονται, γιατί οι μερίδες ήταν πολύ μικρές. Μοιράζουν μια μπανάνα στα τρία, κάποιοι παρακαλούσαν τους επισκέπτες για φαγητό».
Η μάρτυρας υποστήριξε ότι τα λεγόμενα του υπαλλήλου τα επιβεβαίωσε και μία πρώην υπάλληλος. «Μετά από αυτό είχα τρομάξει και εγώ η ίδια σε αυτό που αποκαλύπτεται και ήθελα να βεβαιωθώ», ανέφερε η κυρία Παπαδάκη.