Ο Γιάννης Ξανθούλης έχει χιούμορ κι ένα τρυφερό βλέμμα πάνω στην ζωή και τους ανθρώπους. Αγαπάει το θέατρο, ενώ του αρέσει να ζωγραφίζει. Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Σήμερα, ζει στο κέντρο της Αθήνας.
«Στην Αλεξανδρούπολη με θυμάμαι με πυρετό λόγω της περίφημης ασθένειας των «λαιμών» αλλά γενικά υπήρξα φιλάσθενος, πράγμα που με οδήγησε στο διάβασμα, στο γράψιμο και στην αλληλογραφία. Τρελαινόμουν να γλείφω γραμματόσημα αφού η κόλα τους ήταν η απόλυτη γεύση της επικοινωνίας».
Το χιούμορ δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Και στην Ελλάδα είναι μάλλον επικηρυγμένο ή συμπλέει τραγικά με την βαρυστομαχιά των ανεκδότων, που είναι κατασκευές. Δεν έχω απάντηση, ξέρω όμως ότι οι Έλληνες αποπροσανατολίζονται αν δεν τους δηλώσεις πως αυτό που λες είναι αστείο.
Είμαι 72 ετών και δεν επενδύω και τόσο στην τελειότητα ώστε να απογοητεύομαι με τα κοινά. Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. Απλώς τώρα είναι πιο τρομακτικά χυδαία. Ώσπου να το συνηθίσουμε. Σαν τις μόδες που είναι αφόρητες και γελοίες δυο φορές, όταν πρωτοεμφανίζονται κι όταν γίνονται ντεμοντέ. Δυστυχώς και η Αριστερά που είχε τόσα αισθηματικά προνόμια στις δεκαετίες του 60 και του 70 σήμερα θυμίζει… τα παντελόνια καμπάνα».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιάννη Ξανθούλη στο Bovary.gr