Οι εικόνες καταστροφής από τη φωτιά στην Εύβοια κάνουν όλες αυτές τις ημέρες της μάχης με την πυρκαγιά τον γύρο του διαδικτύου.
Απόκοσμες εικόνες από τα σημεία όπου άλλοτε έστεκε καταπράσινο δάσος, ένας ουρανός «βαμμένος» κόκκινος από τις γιγάντιες φλόγες που τύλιξαν ολόκληρο το βόρειο τμήμα του νησιού και στοπ καρέ κατοίκων που πάσχιζαν να σωθούν, ενώ παρακολουθούσαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη.
Η κραυγή της ηλικιωμένης από τις Γούβες συντάραξε όλη την Ελλάδα, την ώρα που οι εικόνες ανθρώπων που πέρασαν τη νύχτα στο φέρι μποτ αγκαλιασμένοι, προκαλούσε ρίγη συγκίνησης.
Μια ακόμη ιστορία, που όμως διεγείρει παράλληλα και συναισθήματα θυμού, ξανά από τις Γούβες Ευβοίας, αναδημοσιεύτηκε αστραπιαία από το απόγευμα της Κυριακής στα social media.
«Λυπάμαι για όλες αυτές τις αθώες ψυχές που πληρώνουν τα εγκλήματα του ανθρώπινου είδους»
Εθελοντής που βρέθηκε στο σημείο της φωτιάς στην Εύβοια, στις Γούβες, φαίνεται να κουβαλά στα χέρια ένα σκύλο που ο ιδιοκτήτης του θεώρησε «πρέπον» να δέσει στο σπίτι που κινδύνευε από τη φωτιά.
«Θεωρώ αυτονόητο να βοηθήσεις μια τέτοια ψυχή να γλιτώσει από το πιο βίαιο και άδικο θάνατο, σε αντίθεση με τον ίδιο του τον ιδιοκτήτη που θεώρησε σωστό να τον δέσει κιόλας στην αυλή του σπιτιού του» γράφει ο Anastasios Nik στον λογαριασμό του.
«Λυπάμαι πραγματικά για όλες αυτές τις καμένες εκτάσεις πρασίνου, για όλες αυτές τις αθώες ψυχές που πληρώνουν τα εγκλήματα του ανθρώπινου είδους και για όλο το κόσμο που δε συμπράττει σε αυτή τη θλιβερή καταστροφή!» σχολιάζει αποκαρδιωμένος ο άνδρας που ανάρτησε τη φωτογραφία.
Αναλυτικά η ανάρτηση του εθελοντή στη φωτιά στην Εύβοια
«Αυτή την εικόνα δεν την ανεβάζω για να δείξω πόσο καλός είμαι, καθώς θεωρώ αυτονόητο να βοηθήσεις μια τέτοια ψυχή να γλιτώσει από το πιο βίαιο και άδικο θάνατο, σε αντίθεση με τον ίδιο του τον ιδιοκτήτη που θεώρησε σωστό να τον δέσει κιόλας στην αυλή του σπιτιού του, που θα καιγόταν από λεπτό σε λεπτό αφαιρώντας του κάθε ελπίδα για να επιβιώσει…
Με αφορμή αυτό το σκυλί λοιπόν και τη μετέπειτα αισχρή-άνανδρη συμπεριφορά κάποιων κατοίκων του χωριού κατάλαβα για μια ακόμη φορά πόσο ανάξιοι είναι οι άνθρωποι στη πλειοψηφία τους να έχουν και να διαχειρίζονται όλα αυτά που μας έχει χαρίσει απλόχερα η φύση!
Λυπάμαι πραγματικά για όλες αυτές τις καμένες εκτάσεις πρασίνου, για όλες αυτές τις αθώες ψυχές που πληρώνουν τα εγκλήματα του ανθρώπινου είδους και για όλο το κόσμο που δε συμπράττει σε αυτή τη θλιβερή καταστροφή!
Όσο για όλους τους υπόλοιπους έχω να πω ότι με θλίβει πολύ το γεγονός ότι αναγκάζομαι να συνυπάρξω μαζί τους (με κάθε αντίκτυπο που έχει αυτό) και ότι είναι άξιοι της μοίρας τους!»