Ομολογώ ότι φοβάμαι, τρέμω κυριολεκτικά, αυτή την πολυαναμενόμενη «επιστροφή στην κανονικότητα». Κι όχι μόνο γιατί τα συνθήματα και οι παντιέρες αποδεικνύονται πολύ συχνά (και στην Ελλάδα ακόμη συχνότερα) το στρωμένο μονοπάτι για να… πέσουμε στον λάκκο, αλλά επειδή ακόμη και καλοπροαίρετα να είναι, λειτουργούν παραμυθητικά, παρελκυστικά παρ’ ημίν.
Κατ’ αρχήν, είμαστε όλοι σίγουροι ότι όσοι μιλάμε για «κανονικότητα» εννοούμε (και προσδοκούμε) στο ίδιο πράγμα, μια συγκεκριμένη κατάσταση; Ας πούμε πως με το «επιστροφή στην κανονικότητα», εννοούμε και προσβλέπουμε να ξαναγίνει η ζωή μας όπως πριν, «π.π», προ πανδημίας. Και αυτό θα είναι… καλό πράγμα, στην απλοϊκή πρόσληψή του; Θα είναι αρκετό για την συνολική κοινωνική λειτουργία;
Δηλαδή, η πανδημία δεν αφήνει πίσω της πληγές που απαιτούν νέα διαχείριση και αντιμετώπιση; Το… «πάμε σαν άλλοτε» θ΄αποδειχθεί αποτελεσματικό και χρήσιμο, στην νέα εποχή που ανατέλλει μετά την πανδημία; Εμείς ως άτομα που αποτελούν την κοινωνία, δεν θα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα (κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά, υγειονομικά, σχέσεων και επαφών κ.ο.κ), καθώς επίσης και κρατικοί μηχανισμοί, κόμματα, συνδικάτα; Όταν αλλάζουν οι καταστάσεις, ο σώφρων άνθρωπος και οι κοινωνίες που θέλουν να επιζήσουν, προσαρμόζονται ανάλογα. Νόμος απαράβατος;…
Με το που άρθηκαν, προσεκτικά και σταδιακά, τα απαγορευτικά μέτρα, στην συντριπτική μας πλειοψηφία…. Ξεσαλώσαμε, συμπεριφερθήκαμε λες και δεν θα υπήρχε αύριο! Συγκεντρώσεις και κοσμοσυρροές χωρίς καμιά προφύλαξη, κυριολεκτική… «Έξοδος» των μυρίων για τα χωριά, οι μάσκες όχι μόνο «μέσα» (σε γραφεία, κοινόχρηστους χώρους κ.λ.π.) αλλά και στο δρόμο τείνουν να καταργηθούν. Τα «μαγαζιά» εστίασης, τις πρώτες μέρες τηρούσαν σχολαστικά τα υγειονομικά μέτρα- σιγά αλλά σταθερά τα παρακάμπτουν…
Θα πείτε: τα φέρνει αυτά η καταπίεση, η απαγόρευση, ο εγκλεισμός. Με το που αίρονται οι «πιεσμένοι» πετάγονται σαν ελατήρια, σπεύδουν, υπερβάλλουν. Και ας δεχθούμε ακόμη ότι οι μαγαζάτορες που επλήγησαν πολύ σκληρότερα από άλλους κλάδους, στην αγωνία τους (και, λυπάμαι, και την ανοησία τους…) σπεύδουν να βγάλουν τα σπασμένα σε χρόνο μηδέν! Μόνο που έτσι, με τις ενστικτώδεις και απερίσκεπτες κινήσεις, και εμείς και οι μαγαζάτορες, διακινδυνεύουμε πολύ σοβαρά ( οι ειδικοί προειδοποιούν, η απειλή της πανδημίας ελλοχεύει ακόμη) ένα ξανακύλισμα, νέα (κι’ αυτή την φορά τελειωτικά…) lock-down, είτε γενικά είτε τοπικά. Δεν το θέλουμε, αλλά… δεν βαριέσαι, γυρίζουμε στην… κανονικότητά μας!
Και καλά ο… «όχλος»- οι ταγοί μας έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πολυπόθητη «επόμενη μέρα» , η «κανονικότητα», πρέπει να χαρακτηρίζεται και να ελέγχονται οι συνθήκες της από νέους κανόνες; Τα εργασιακά, δεν μπορεί να είναι τα ίδια όπως ήταν «π.π». Η τηλεργασία ήρθε για να μείνει, και σίγουρα θα πρέπει να ρυθμισθεί και να διασφαλίζεται από νέο πλέγμα μέτρων. Το ίδιο και οι (επικρατούσες παγκοσμίως, ασχέτως των αριστερών συνδικαλιστικών εμμονών) ελαστικές μορφές εργασίας. Κάνουν πως δεν βλέπουν τις «νέες κανονικότητες» σ’ όλα τα επίπεδα δράσης;
Πώς θα πορευθούμε στην κανονικότητα της «νέας εποχής» (στην οποία η πανδημία μας προσγείωσε πιο ξαφνικά και απότομα, απ’ όσο φυσιολογικά θα γινόταν, οπότε θα είχαμε χρόνο προσαρμογής) και θα εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης (ίσως και μοναδικής, τελευταίας…) όταν κάποιοι «επαναστάτες» σε κόμματα, είτε προσβλέπουν σε «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», ή κάποιοι συνάδελφοί τους σε αντίπαλα κόμματα επιμένουν «Μαυρογυαλούρικα», να εκβιάζουν για να…. μείνουν πανεπιστήμια χωρίς φοιτητές και καθηγητές στην εκλογική τους περιφέρφεια;
Και δεν είναι, φευ, μόνο η Αχτσιόγλου και ο Τζαβάρας. Ο οποίος, μάλιστα, σε μια προγενέστερη έκρηξη… «εκσυγχρονισμού», είχε σπεύσει να αναγγείλει την υποψηφιότητα του γιού στην Ηλεία, για να προκαταλάβει το κόμμα του! Σε όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ) ενδημούν παλαιοκομματικοί με μικροκομματικές αντιλήψεις «ιδιοκτησίας», που δεν πασχίζουν, ως ταγοί, (από απλοί βουλευτές μέχρι πρωθυπουργούς…) για την κοινωνία, αλλά για την… πάρτη τους, το μέλλον τους, την εικόνα τους, την γιάφκα τους, το γινάτι τους.
Να μου λείπει η επιστροφή σε μια τέτοια «κανονικότητα»…