Αυτό, πάλι, πώς να το διαχειριστείς; Θα πιστέψει, λέει, ότι υπάρχει κορωνοϊός και θα συμμορφωθεί με τα μέτρα «μόνο αν δει να αρρωσταίνει κάποιος γνωστός του…»!
Και δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις, είναι… μιλιούνια δεκατρείς οι ψεκασμένοι, και στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, μα και στον κόσμο ολόκληρο. Από τον μουρλό τον Τραμπ και το ευρωπαϊκό κακέκτυπό του, τον Τζόνσον, μέχρι τα εκατομμύρια (νέων κυρίως…) ανά τον πλανήτη και… ενταύθα, που κάνουν διαδηλώσεις και δημόσιους όρκους αντίστασης και ανυπακοής στα μέτρα για την πανδημία. Που επανέρχεται δριμύτερη, αφού δεν έφυγε ποτέ…
Το βλέπουμε και στο στενό μας περιβάλλον: χαλαρώσαμε, το «έλα μωρέ, σ’ εμένα θα τύχει;» κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας που όποτε μας επισκέπτονταν ήταν… μασκοφόροι, «μακριά κι αγαπημένοι», τώρα μας αγκαλιάζουν και μας φιλούν -αλλά κι εμείς το ίδιο κάνουμε! Παρά τα πρόστιμα και τους (αναιμικούς, σχεδόν υποτυπώδεις…) ελέγχους σε καφέ και εστιατόρια, η μάσκα… κρεμασμένη στο ένα αυτί ή σε ρόλο «τσόκερ» στον λαιμό!
Καλά, βρε πατριώτες, η πολυδιαφημισμένη «αυτοπειθαρχία», η όψιμη «κοινωνική ευθύνη» (αποτέλεσμα της ενεργοποίησης της ατομικής ευθύνης όλων μας…) που επιδείξαμε ιδανικά και προβληθήκαμε ως παγκόσμιο πρότυπο (βοηθούσης και της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης -και ορθώς…) το πρώτο τρίμηνο της πανδημίας, πώς… εξανεμίσθηκαν; Αυτό το… κινητήριο «φιλότιμο» στο οποίο (παραμυθητικά…) κατέφυγε ο πρωθυπουργός για να μας ταρακουνήσει, τώρα, που το δεύτερο κύμα εξελίσσεται σε απειλητικό τσουνάμι, πώς στην ευχή χάθηκε;
Ας μην κοροϊδευόμαστε: ένας λαός, ιδίως ο… τζαναμπέτικος ημέτερος, δεν αλλάζει έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη. Μάρτιο με Ιούνιο, απλώς πανικοβληθήκαμε από τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών (κυρίως στη γειτονική Ιταλία), μας εντυπωσίασε και μας προβλημάτισε θετικά η αποφασιστικότητα και η αυστηρότητα, η καταναγκαστικότητα και καθολικότητα των κυβερνητικών μέτρων, και… παρασυρθήκαμε, ξεφύγαμε από τον χαβά μας!
Με το που άρχισε η άρση των μέτρων και το άνοιγμα των συνόρων στους τουρίστες (σίγουρα όχι όσο σχεδιασμένα θα μπορούσε να γίνει, με αρκετές προχειρότητες, παλινωδίες και αναγκαστικές εμβαλωματικές διορθώσεις…) όλοι μας σαν «έτοιμοι από καιρό» πιστέψαμε ότι ο εφιάλτης είχε περάσει. Τουλάχιστον το χειρότερο μέρος του…
Οι επιστήμονες προειδοποιούν και η κυβέρνηση σωστά επανέρχεται στη λογική των (σκληρών, όσο επιτρέπουν οι συνθήκες και η προφανής ανάγκη να βγει η οικονομία από τον αναπνευστήρα…) μέτρων. Είναι μακάβριο και απευκταίο, αλλά θα ξαναγίνουμε «υπεύθυνοι πολίτες» μόνο αν τα φέρετρα και οι υπερκορεσμένες και ανεπαρκείς ΜΕΘ μας τρομοκρατήσουν. Και όταν τα μέτρα, τα πρόστιμα, ακόμη και οι… συλλήψεις μπουν στην καθημερινότητά μας!
Η κρατική μηχανή οφείλει να κινητοποιηθεί με βάση τον ορθολογισμό, με σχεδιασμό, συνέπεια και επιμονή. Δεν έχει λογική να απαγορεύεις τις πολυπληθείς συναντήσεις σε κλειστούς χώρους, και να… αυξάνεις την πληρότητα στα πλοία και στα αεροπλάνα!
Ο Λαβύρινθος συνίσταται στο ότι πρέπει να συμπορευθούν δημόσια υγεία και οικονομία. Δύσκολο το εγχείρημα. Και προϋποθέτει υπευθυνότητα από όλους, κόμματα, φορείς, πολίτες (ας αφήσουμε στην άκρη τις… ευχολογικές μεγαλοστομίες περί «εθνικής συναίνεσης»), αυτοσυγκράτηση, θετική κριτική.
Δεν είναι, λ.χ., σοβαρή κριτική αξιωματικής αντιπολίτευσης να κατηγορεί την κυβέρνηση (που πήρε και εφάρμοσε σκληρά μέτρα…) ότι «σε τρεις μήνες μετέτρεψε την υγειονομική επιτυχία των πολιτών σε φιάσκο…»! Αμέτοχη, δηλαδή, στην επιτυχή αντιμετώπιση του πρώτου κύματος, αλλά για το (παγκοσμίου κλίμακος!) επερχόμενο δεύτερο, αποκλειστικά αυτή φέρει ακέραιη την ευθύνη; Είναι δυνατόν να καταγγέλλεται ότι «τα έχει κάνει όλα λάθος!»; Ποιον πείθει όταν βάζει στο εδώλιο κυβέρνηση και πρωθυπουργό και για την αύξηση των κρουσμάτων αλλά… και για τη ζημιά στις τοπικές οικονομίες (Πάρο, Πάτμο, Μύκονο κ.λπ.); Ας πει καθαρά ο κ. Τσίπρας τι θέλει επιτέλους, πιο δραστικές απαγορεύσεις (τις οποίες, όμως, αποδίδει σε «αυταρχική νοοτροπία των νεοφιλελεύθερων…) ή πιο ανοιχτή οικονομία;
Και ποια η αυτοκριτική του, που τον Απρίλιο κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι αντί να ρίξει «εμπροσθοβαρώς» χρήματα για στήριξη της αγοράς «μια και καλή», εκείνη το απέφευγε φοβούμενη δεύτερο κύμα; Τώρα που ο εφιάλτης του δεύτερου κύματος, υγειονομικού και οικονομικού, κατέφθασε, έχει να ψελλίσει κάτι για τις τοτινές μικροκομματικής σκοπιμότητας «καταγγελίες» και «βεβαιότητες»;
Πάνω στην κρίση, αλλά… και μετά, κρίνονται όλοι. Και οι υπεύθυνοι χειριστές και οι ανεύθυνοι πολιτικάντηδες…