Το εμβληματικό έργο του μουσείου του μέλλοντος στο Ντουμπάι, ένα ξεχωριστό αρχιτεκτονικό δημιούργημα και πλέον κτίριο- ορόσημο για την αραβική πόλη που θα φιλοξενεί τις νέες τεχνολογίες, έχει και ελληνική υπογραφή.
Ο αρχιτέκτονας Παναγιώτης Τόμπρας, εκτελεστικός διευθυντής του έργου στον οποίο ανατέθηκε η ευθύνη για τον σχεδιασμό και την ολοκλήρωσή του, ήταν ένας από τους νέους Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα στα χρόνια της κρίσης για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. «Εφυγα από την Ελλάδα το 2012 με αρχικό προορισμό τη Μελβούρνη», λέει στο iefimerida και συνεχίζει να περιγράφει το προσωπικό του success story.
«Στην Αυστραλία έμεινα δυο χρόνια και στη συνέχεια βρέθηκα στο Κατάρ, όπου ανέλαβα έργα για λογαριασμό του Εμίρη, μέχρι που με κάλεσε για συνέντευξη η εταιρία του Σεΐχη του Ντουμπάι. Εκεί με επέλεξαν για το μουσείο του μέλλοντος όπως επίσης και για το EXPO 2020, το γιγαντιαίο εκθεσιακό κέντρο της πόλης, ενώ πλέον δουλεύω σε ένα νέο project που αφορά ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Σεΐχη».
«Η επόμενη δεκαετία θα είναι της Ελλάδας»
Με καταγωγή από τη Σπάρτη και σπουδές αρχιτεκτονικής στην Ιταλία, «είδε» τα χρόνια που η Ελλάδα βούλιαζε στην οικονομική κρίση το μέλλον του στο εξωτερικό, όπως χιλιάδες άλλοι νέοι επιστήμονες, ωστόσο το μυαλό του είναι πάντα στην επιστροφή.
«Όποιον και να ρωτήσετε από όσους φύγαμε, θα σας πει το ίδιο: Ότι ονειρεύεται τη μέρα που θα γυρίσει στην Ελλάδα. Στη Μέση Ανατολή γίνονται αυτή την περίοδο τα μεγαλύτερα έργα παγκοσμίως στον τομέα των κατασκευών και απασχολούνται πολλοί Έλληνες, σε υψηλές θέσεις, με καλές απολαβές. Ωστόσο πιστεύω ότι η κατάσταση στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αλλάζει, η ίδια αίσθηση υπάρχει και εδώ στο Ντουμπάι. Τα επόμενα χρόνια πολλοί θα καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω, η επόμενη δεκαετία θα είναι της Ελλάδας», συμπληρώνει ο κ. Τόμπρας.
Η αισιοδοξία του, όπως, λέει πηγάζει από την αλλαγή του κλίματος στη χώρα μας για τις επενδύσεις, καθώς θεωρεί ότι η έναρξη των έργων στο Ελληνικό και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχουν επενδυτικά πλάνα, θα ανοίξει τον δρόμο της επιστροφής για αρχιτέκτονες και μηχανικούς που εγκατέλειψαν τη χώρα για να βρουν δουλειά, όσο η οικοδομή στην Ελλάδα γνώριζε τον απόλυτο μαρασμό.
