Με καταθέσεις θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι συνεχίστηκε στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων η δίκη για τις ευθύνες που οδήγησαν στην τραγωδία με τους 104 νεκρούς.
Στο βήμα του μάρτυρα ανέβηκε η Ιρλανδή Zoe Maria Holohan, η οποία μαζί με τον σύζυγό της Μπράιαν είχαν επιλέξει το Μάτι για το γαμήλιο ταξίδι τους.
«Για μένα το Μάτι είναι μια ισόβια καταδίκη», είπε στην κατάθεσή της και περιέγραψε πώς οι πιο ευτυχισμένες ημέρες του ζεύγους έγιναν κυριολεκτικά κόλαση. Παραθέριζαν σε μία εξοχική οικία όταν αντιλήφθηκαν τις φλόγες. Χωρίς να έχουν κάποια ειδοποίηση από τις αρμόδιες αρχές για το τι συμβαίνει αποφάσισαν να φύγουν για να σωθούν.
«Νόμιζα ότι ήμουν μέσα στο φέρετρο και θα τον συνοδέψω. Δεν ήθελα να ζήσω...»
«Ήταν μια ζέστη από την κόλαση. Υπήρχε σκοτάδι, καπνός, μια φωτιά τόσο δυνατή που δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον», κατέθεσε και συνέχισε την περιγραφή της: «Στο δρόμο συναντήσαμε πέντε παιδιά μόνα τους. Τα πήραμε μαζί μας και από το πουθενά εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο με 3 ενήλικες. Ανοίξαμε την πόρτα και τα βάλαμε μέσα. Αλλά καταλάβαμε ότι δεν είχε χώρο για εμάς, οπότε μπήκαμε στο πορτ-μπαγκάζ. Οι φλόγες έρχονταν πάνω στο αυτοκίνητο. Τα μαλλιά μου άρπαξαν φωτιά και έλιωναν στο πρόσωπο μου. Ό,τι είχε μείνει από το φόρεμά μου είχε πιάσει φωτιά. Και τότε το αμάξι συγκρούστηκε και ένα δέντρο έπεσε πάνω μας και κυρίως πάνω στο Μπράιαν. Το χέρι με το οποίο κρατούσα το αμάξι, είχε λιώσει και με το άλλο κρατούσα τον Μπράιαν. Μόλις τον άφησα έπεσε μέσα στη φωτιά και άρχισε να φωνάζει. Η τελευταία του κουβέντα ήταν «γιατί». Συνέχιζα να φωνάζω το όνομα του ενώ τον έβλεπα να καιγεται ζωντανός. Και μετά έφυγε. Νόμιζα ότι ήμουν μέσα στο φέρετρο και θα τον συνοδέψω. Δεν ήθελα να ζήσω…», είπε έντονα φορτισμένη.
Η γυναίκα από την Ιρλανδία είπε στην κατάθεσή της ότι μέχρι και σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και ζήτησε την τιμωρία των υπευθύνων. «Δεν μας τηλεφώνησε κανείς, δεν μας προειδοποίησε κανείς, ούτε ένας συναγερμός. Το καταλάβαμε όταν έπιασε φωτιά ο κήπος. Κανείς δεν ήταν εκεί για να μας βοηθήσει. Σαν να ήμασταν εγκαταλελειμμένοι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε απαντήσεις. 104 άτομα έχουν χαθεί κι άλλοι ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς. Ο λόγος που ήθελα να σας μιλήσω σήμερα, είναι ότι 6 χρόνια μετά όχι μόνο έχω τα σημάδια, τα πόδια μου έχουν αλλοιωθεί και κάνω ακόμα θεραπεία με λέιζερ.
«Δεν έχω αγάπη, δεν έχω σχέσεις, ντρέπομαι για το σώμα μου και δεν θέλω να το δει κανείς»
Προσπαθούν να βρουν χειρουργικές λύσεις, αλλά ο χειρουργός μου έχει πει ότι πρέπει να ζω με το σώμα μου όπως είναι. Έχασα τον αγαπημένο μου κι από τότε, αν και οι φίλοι μου μου λένε να προχωρήσω, δεν έχω αγάπη, δεν έχω σχέσεις, ντρέπομαι για το σώμα μου και δεν θέλω να το δει κανείς. Δεν θα έπρεπε, άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να νιώσουν άσχημα. Και κάθε νύχτα που κλείνω τα μάτια μου είμαι πίσω στο Μάτι. Μου λείπει ο Μπράιαν. Και το μόνο που βλέπω στα όνειρα μου είναι το Μάτι, πως χάνω τον Μπράιαν. Μπορεί να νομίζετε ότι 6 χρόνια είναι πολύς χρόνος αλλά για μένα το Μάτι είναι μια ισόβια καταδίκη», είπε στην κατάθεσή της.
«Δριμύ κατηγορώ» σε βάρος των υπευθύνων εξαπέλυσε η πολυεγκαυματίας Κάλλι Αναγνώστου, μητέρα ενός αγοριού που επίσης είναι πολυεγκαυματίας. «Ο γιος μου μέχρι σήμερα προσπαθεί να αποκαταστήσει τα τραύματα. 6 χρόνια με απίστευτο αγώνα και ταλαιπωρία για να αντεπεξέλθει σε αυτό. Θα είναι εσαεί ασθενής λόγω των εγκαυμάτων», ανέφερε η μάρτυρας και στη συνέχεια χαρακτήρισε «Κόλαση του Δάντη» όσα βίωσε.
«Ήμασταν εκεί μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη, με ανθρώπους να ουρλιάζουν τη μια στιγμή και μετά να σκάνε»
«Ήμασταν εκεί μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη, με ανθρώπους να ουρλιάζουν τη μια στιγμή και μετά να σκάνε, γιατί δεν έκαναν το βασικό, να μας πούμε να φύγουμε. Ούτε καν εκκένωση, απλά να φύγουμε από τη Μαραθώνος. Ακούστηκε για άναρχη δόμηση του Ματιού και για το ότι δεν ξέραμε πού να πάμε. Για τους νεκρούς φταίμε οι ίδιοι γιατί ήμασταν εκεί. Δικές τους ευθύνες δεν υπάρχουν. Περάσαμε 19 μήνες να ακούμε παραποιήσεις της αλήθειας και να λένε πως όλα καλά τα κάνανε. Έχουμε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εμείς που απλά κοιμόμασταν εκείνο το απόγευμα. Από θύματα σε θύτες γιατί δεν ήμασταν εκεί, γιατί δεν κάναμε αυτά που περίμεναν, καταδικασμένοι στον πιο βάρβαρο θάνατο οι 104 και οι υπόλοιποι εγκαυματίες σε ισόβια κάθειρξη.
Στο δικαστήριο κατέθεσε και ο Γιώργος Καΐρης, που έχασε τη σύντροφό του.
Έχουμε φτάσει σε μια δίκη για πλημμελήματα, είναι σαν να δικάζουμε μια ζημιά σε ένα αυτοκίνητο. Ντρέπομαι… Δυστυχώς νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους. Έχουμε φτάσει σε μια δίκη όπου προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο για να μην παραγραφεί. Ο Δήμος ήταν ανύπαρκτος, δεν είχαν ούτε λίστα νεκρών, ούτε τίποτα. Το 112 δεν λειτούργησε. Στην Κινέτα εκκενώθηκαν τρία χωριά, σε εμάς τίποτα. 77 λεπτά έκαιγε η φωτιά ανεξέλεγκτη. Και ο κύριος Τόσκας δεν βρήκε υπηρεσιακό λάθος. Ο κύριος Τερζούδης είπε ότι θα έκανε το ίδιο», τόνισε στην κατάθεσή του.
Η δίκη θα συνεχιστεί αύριο.