Έμεινα δέκα ώρες με κομμένο ρεύμα, σε (πολύ) κοντινό προάστιο των Αθηνών. Αυτό σημαίνει χωρίς θέρμανση, χωρίς ίντερνετ, με θερμοκρασία στο μηδέν.
Παγωμένη, και σε απόγνωση, διότι ο χιονιάς μαινόταν, προσπάθησα να εκλογικεύσω. Αντί να ψάξω αμέσως κάποιον να καταγγείλω, σκέφτηκα ότι ο χειμώνας στην Ελλάδα είναι αστεία υπόθεση, όπου να ’ναι τελειώνει η χιονοκαταιγίδα. Ανέσυρα πληροφορίες από το παγκόσμιο χωριό, για να παρηγορηθώ: Ακόμη και στο Τέξας, λέει, 3 εκατομμύρια άνθρωποι αποκλείστηκαν, χωρίς ρεύμα, λόγω του χιονιά. Είδα εικόνες από την παγωμένη και ταλαιπωρημένη Ευρώπη. Θυμήθηκα ότι στη Μαδρίτη είχαν πρόσφατα μετατρέψει την ιστορική χιονοθύελλα που παρέλυσε τα πάντα, σε γιορτή!
Κατανοώ τις δυσκολίες μιας έκτακτης κατάστασης, όπως τώρα με τη «Μήδεια». Δεν ανήκω σε αυτούς που θα βρίσουν αμέσως το κράτος, όταν μια οδική αρτηρία ή ένα αεροδρόμιο κλείνει λόγω καιρικών φαινομένων. Διαφωνώ με όσους τρέχουν αμέσως να καταγγείλουν την κυβέρνηση, η ευαισθησία τους μου φαίνεται ευκαιριακή και κρύβει πολιτική χολή, συνήθως. Θεωρώ αστείο κόμματα να εγκαλούν τον Χρυσοχοΐδη επειδή έκλεισε προληπτικά την εθνική οδό, ενώ θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να κλείνουν οι ίδιοι το κέντρο της Αθήνας, κάθε μέρα, για έναν φυλακισμένο τρομοκράτη! Και εκπλήσσομαι που το ΚΙΝΑΛ ζητάει ευθύνες για τη «Μήδεια», όταν επί 30 χρόνια που διοικούσε τη χώρα δεν σχεδίασε ποτέ υπογειοποίηση καλωδίων της ΔΕΗ, ούτε μοίρασε ευθύνες (ή ποινές) σε δημάρχους, δασαρχεία και δημόσιο. Μόνο κονδύλια και ρουσφέτια τους έταζε, αν δεν απατώμαι. Αστεία πράγματα, λοιπόν, που κανείς δεν ακούει.
Αυτό που με πειράζει είναι το μπαλάκι ευθυνών. Είναι οι ανευθυνο-υπεύθυνοι στους οποίους πληρώνουμε παχυλά δημοτικά τέλη, αλμυρούς λογαριασμούς και βαρείς φόρους. Οι δήμαρχοι (η μεγάλη πληγή της κρατικής διοίκησης, κατά τη γνώμη μου) έριξαν το φταίξιμο στον ΔΕΔΔΗΕ γιατί τα δέντρα πέφτουν στα καλώδια. Ο ΔΕΔΔΗΕ απάντησε στεγνά ότι δεν είναι δουλειά του να κλαδεύει. Και για ποια δέντρα μιλάμε; Στην κεντρική αρτηρία ή στο σοκάκι; Διότι αν είναι στην κεντρική, είπαν, τότε πρέπει να παρέμβει ο Πατούλης. Εκείνος, αφού έβγαλε πρώτα μια σέξι φωτό στα χιόνια του Συντάγματος, τα έριξε στους Δήμους, λες και δεν ήταν ο ίδιος, πριν, δήμαρχος στο Μαρούσι!
Αυτός ο τραγέλαφος με θυμώνει πιο πολύ και από το κομμένο ρεύμα. Είναι εξοργιστικό να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές τόσα χρόνια. Παθητικοί θεατές, αφού ελάχιστα έχουν αλλάξει. Θυμάμαι, όσο φτάνει η μνήμη πίσω, τον Γεώργιο Ράλλη που έριξε το φταίξιμο στις κουκουνάρες για τις πυρκαγιές του '80. Και τον Πολύδωρα, αργότερα, που ενοχοποίησε τον «στρατηγό άνεμο». Και πιο πρόσφατα, κάποιος μίλησε για «στραβή στη βάρδια» για να δικαιολογήσει νεκρούς.
Και εν τέλει, αυτό που με θυμώνει πιο πολύ και από το κομμένο ρεύμα είναι ότι η σωτηρία μας αργεί. Με την τοπική αυτοδιοίκηση κατακερματισμένη σε μικρά ή μεγάλα «μαγαζιά», με ένα γραφειοκρατικό κουβάρι υπηρεσιών, με ένα τεμπέλικο και αχανές δημόσιο, με μηδέν αξιολόγηση και καμία προβλεπόμενη τιμωρία, κανένα δέντρο δεν πρόκειται να κοπεί στην ώρα του. Καμία υπογειοποίηση καλωδίων της ΔΕΗ δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κανένα εκχιονιστικό δεν θα προβλεφθεί για την επόμενη «Μήδεια». Ούτε για το αλάτι δεν συμφωνούμε να φτάσει στην ώρα του! Όσα είναι αυτονόητα για ανεπτυγμένες χώρες, σε μας θα μείνουν τυπωμένα υποσχετικά. Εμείς θα είμαστε εδώ, με φουντωμένη οργή, να ξεσπάμε προσωρινά στο πληκτρολόγιο, και να λέμε σαν τον Βοναπάρτη: «Πρέπει όλα να τα βλέπετε, όλα να τ’ ακούτε, και να τα ξεχνάτε όλα»!