Στις 5 Μαρτίου, έπειτα από μια δικαστική οδύσσεια που κράτησε πάνω από μια δεκαετία, το Εφετείο Χανίων καλείται να λήξει οριστικά τη δικαστική και επιχειρηματική διαμάχη της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη.
Όπως είναι γνωστό, στη διαμάχη αυτή η οικογένεια Δασκαλαντωνάκη χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: ο πατέρας Νίκος με τη μεγαλύτερη κόρη, Μάρι, που κατείχαν το 40% της εταιρείας, στράφηκε εναντίον των τριών υπόλοιπων μελών της οικογένειας, της μητέρας και των μικρότερων παιδιών, Τίνας και Γιάννη, που κατείχαν το 60%, με αποτέλεσμα -όπως καταγγέλλουν- οι τελευταίοι να τους πετάξουν έξω από την εταιρεία.
Τα πέντε μέλη της οικογένειας κατείχαν ο καθένας το 20% των μετοχών της εταιρείας που εξελίχθηκε σε έναν από τους ξενοδοχειακούς κολοσσούς της χώρας.
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πώς με μια προβληματική απόφαση ασφαλιστικών μέτρων από το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνου, του 2010, θα καθόριζε τη μετοχική τύχη ενός κολοσσού, αξίας άνω του ενός δισεκατομμυρίου;
Μια απόφαση του Πρωτοδικείου Ρεθύμνου, που, παρά τη μετέπειτα απόφαση του Αρείου Πάγου, οδήγησε τελικά, όπως καταγγέλλει η πλευρά της μητέρας με τα δύο μικρότερα παιδιά, στην παράνομη αποπομπή των 3 εκ των 5 μετόχων της εταιρείας.
Αυτή η πολυετής νομική διένεξη της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη, για τον έλεγχο της εταιρείας, εκτός όλων των άλλων, καταγράφει την παθογένεια του ελληνικού δικαστικού συστήματος καθώς και του Πρωτοδικείου Ρεθύμνου.
Συγκεκριμένα, το Πρωτοδικείο Ρεθύμνου πιθανολόγησε με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων πως όλες οι μετοχές του ξενοδοχειακού ομίλου ανήκαν στον Νίκο Δασκαλαντωνάκη, τον πατέρα της οικογένειας, και του επέτρεψε να ψηφίζει εκείνος στις γενικές συνελεύσεις των εταιρειών, με αποκλεισμό όλων των υπόλοιπων μετόχων, μέχρι να αποφασίσουν για το θέμα σε τακτική δίκη τα ανώτερα δικαστήρια.
Στη συνέχεια, η υπόθεση έφτασε μέχρι τον Άρειο Πάγο, όπου κρίθηκε αμετάκλητα πως ο Νίκος Δασκαλαντωνάκης κατείχε νόμιμα μόνο το 20% των μετοχών, και επομένως θα ανέμενε κανείς να κριθεί πως παρανόμως απέκλειε τους υπόλοιπους μετόχους από τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του ομίλου.
Στο μεταξύ, με τον πατριάρχη της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη είχε συστρατευθεί η Μάρι Δασκαλαντωνάκη, που αντιπροσώπευε ένα πρόσθετο 20% των μετοχών. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, δηλαδή οι κάτοχοι του 60% των εταιρειών -Πόπη, Τίνα, Γιάννης-, επέμειναν για την ακύρωση των αποφάσεων της μειοψηφίας που εξέφραζε ο Νίκος Δασκαλαντωνάκης.
Εδώ αρχίζει το δικαστικό θαύμα! Ο Άρειος Πάγος αναγνώρισε πως για το διάστημα από την έκδοση της απόφασης του Πρωτοδικείου Ρεθύμνου το 2010 μέχρι την απόφαση του Αρείου Πάγου, ο Νίκος Δασκαλαντωνάκης και η μεγάλη κόρη του κατείχαν νόμιμα μόνο το 40% των μετοχών και πως το υπόλοιπο 60% ανήκε στα λοιπά μέλη της οικογένειας. Στη συνέχεια, όμως, της ίδιας απόφασής του, αναφέρει πως ο πατριάρχης της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη, παρότι ψήφιζε και αποφάσιζε αντίθετα προς τη θέληση του 60%, η συμπεριφορά αυτή ήταν «νομικά ανεκτή», διότι είχε στα χέρια του την απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων του Ρεθύμνου.
«Εντελώς τυχαία» στις αποφάσεις του «πατριάρχη» και της Μάρι Δασκαλαντωνάκη, δηλαδή του 40% της εταιρείας, περιλαμβάνεται η αύξηση κεφαλαίου με αποκλειστική συμμετοχή της παγκοσμίως άγνωστης κυπριακής εταιρείας Τ Ltd, που είχε ως αποτέλεσμα την εξαΰλωση των υπόλοιπων μετόχων, που από 60% περιορίστηκαν στο 6%!
Αντέχει στην κοινή λογική το σκεπτικό πως το 60% ήταν οι αληθινοί ιδιοκτήτες των μετοχών του Ομίλου, αλλά ταυτόχρονα καλώς αποκλείστηκαν από τις Γενικές Συνελεύσεις των εταιρειών του Ομίλου και άρα καλώς έχασαν την πλειοψηφία με το παραπάνω τέχνασμα;
Υπάρχει ο φόβος πως με τέτοια παραδείγματα η νοσηρότητα του δικαστικού συστήματος θα ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας, όχι μόνο λόγω των ήδη γνωστών πολυετών καθυστερήσεων, αλλά και των «απείρου κάλλους» κατά το περιεχόμενο αποφάσεων.
Αυτός ο... πόλεμος των Ρόουζ αλά ελληνικά, που δίχασε και ουσιαστικά δηλητηρίασε τη σχέση της οικογένειας, πλησιάζει προς το δικαστικό τέλος, αφού ένα κρίσιμο δικαστήριο, που εκκρεμεί 10 χρόνια, κρίνει αν τα τρία μέλη της οικογένειας θα αποκτήσουν το 60% των μετοχών που τους ανήκει.
