Αγωνία για τον εξάχρονο Φώτη, ο οποίος νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Πάτρα, ύστερα από ατύχημα σε αγώνα καρτ που παρακολουθούσε με τους γονείς του.
Συγκλονίζει το ποστ του γιατρού Βαγγέλη Δημητρόπουλου, ο οποίος ήταν παρών το πρωί της Κυριακής στο pick της Πάτρας και στο ατύχημα και έδωσε τις πρώτες βοήθειες στον 6χρονο, πριν εισαχθεί στη ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών.
Ο γιατρός επενέβη αμέσως στο περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του και η περιγραφή των πρώτων στιγμών, μέσα από την ανάρτησή του, είναι σοκαριστική.
Aναφέρει συγκεκριμένα ο γιατρός για το ατύχημα στην Πάτρα:
«Είσαι γιατρός, στο ΕΣΥ. Ξημερώνει Κυριακή και βγαίνεις από εφημερία, με όσα έχεις τραβήξει, και δεν ήταν λίγα, και ζητάς τη γαλήνη, την ηρεμία, τη ζεστασιά, την ξεκούραση. Και η μοίρα σε φέρνει σε μια ανθρώπινη εκδήλωση στην πόλη που αγαπάς, και ζεις. Να δεις αυτό που χιλιοδιαφημίζεται, στην πόλη σου. Ανάβεις το κερί σου στην Ευαγγελίστρια, και παίρνεις θέση πίσω από τα προστατευτικά κάγκελα, και ζεις την αδρεναλίνη των αγώνων καρτ. Χασμουριέσαι, τα μάτια βαριά, τσούζουν από την κούραση, αλλά ο ήχος των καρτ σε κρατάει ξύπνιο και ζωντανό.
Θαυμάζεις 4 καρτ να μπαίνουν με τις μπάντες, και ξάφνου ακούς το γ@μημενο μπαμ, σιμά σου, τα κάγκελα δίπλα σου, να ανοίγουν, τα προστατευτικά πλαστικά να σπάνε. Μέσα από τους καπνούς, την σκόνη, που βγαίνουν, ξεχνάς την κούραση, το ξενύχτι, και σκέφτεσαι ότι είσαι γιατρός… Βλέπεις ένα παλικαράκι, στα χέρια κάποιων, μπροστά σου, λιπόθυμο, το κεφαλάκι γερμένο πίσω, να το τρέχουν, να φωνάζουν βοήθεια, το παιδί, το παιδί, βοήθεια… Είμαι γιατρός, πρέπει να βοηθήσω. Έτρεξα… Χυμένοι καφέδες στο διάβα, τραπέζια πεσμένα, πλαστικά σπασμένα, στραπατσαρισμένα κάγκελα, στο διάβα μου… Δεν με σταματούν, απλά φωνάζω είμαι γιατρός, ρε παιδιά, να βοηθήσω… Μου γλιστρά η σαγιονάρα, ακόμα την ψάχνω, δεν σταμάτησα. Μονοσάνταλος, ζητάω από το προσωπικό ασφαλείας να μου ανοίξει το διαχωριστικό ασφαλείας, να βοηθήσω… Το έκαναν άμεσα… Δύο τρεις Ερυθροσταυρίτες, πάνω από το ξαπλωμένο στο μάρμαρο της Πλ. Γεωργίου, κορμάκι του Μικρού Φώτη… Γονάτισα. Οξυγόνο, παιδιά… Οξυγόνο, γρήγορα. Κολάρο στον αυχένα, τώρα… Πιάνω το χεράκι του, το αφήνω, και πέφτει χωρίς τόνο… Κοιτάζω τις κόρες του, βυθισμένες… με το ένα χέρι την Αmbu, και το άλλο στο προσωπάκι, που δεν αντιδρά…
Να σου κ η Βιβή… Βαγγέλη μου, είσαι εδωω?? Βοήθα Βιβή… Είναι δύσκολα, βοήθα να το διώξουμε άμεσααα. Της δίνω την ambu, με συντονισμένες κινήσεις, να βάλουμε το κορμάκι στο φορείο-σανίδα με ιμάντες ακινητοποίησης. Γρήγορα στο ασθενοφόρο, Βιβή.
Βαγγέλη μου, φτιάξαμε το οξυγόνο, Δείχνει 98, το οξύμετρο, ψιθυρίζω βοήθα Χριστέ μου, το αγγελούδι. Το ασθενοφόρο πισωκωλώνει. Βιβή πας κοντά… Φεύγουν με συνοδό την ελπίδα για ζωή. Όλα έγιναν όπως πρέπει. Έφυγα Μονοσάνταλος. Δεν ντράπηκα… Μέσα στο χαμό ποιος θα με δει.
Έφτασε η ώρα 22.07, και ακόμα άυπνος!! Η υπερένταση στο φουλ, τι κ αν έφτασα στην Αμφιλοχία, να γαληνέψω. Και εφημερεύω κ αύριο κ την Τρίτη… Διήμερο για να λειτουργήσει η τόσο ταλαιπωρημένη δομή της Αμαλιάδας. Άνθρωπος είμαι. Ένας Γιατρός του ΕΣΥ, όχι Θεός. Φώτη, προσεύχομαι για σένα να τα καταφέρεις. Είσαι στα καλά χέρια του καθηγητή κ. Ηλιάδη. Καληνύχτα από έναν γιατρό του ΕΣΥ».