Σήμερα θα κάνουμε το πρώτο βήμα αναζητώντας την χαμένη κανονικότητα. Θα’ ρθουν κι άλλα. Το πόσο γρήγορα θα είναι και χωρίς πισωγυρίσματα, θα εξαρτηθεί από αυτό το πρώτο και αποφασιστικό…
Δεν θα είναι μια εύκολη αναζήτηση. Αυτό το ταξίδι, δεν ξέρουμε ακόμη που θα μας φέρει, ποια θα είναι –και για πόσο καιρό- η νέα μας πραγματικότητα, που σίγουρα θα είναι διαφορετική από αυτή που απολαμβάναμε, με τις ηλιόλουστες μα και τις βροχερές μέρες της, αλλά την είχαμε «μάθει», ήταν δική μας και λίγο-πολύ «προβλέψιμη». Αν υποτεθεί ότι η ζωή, αυτό το γοητευτικό και περιπετειώδες κυνηγητό της αυταπάτης, επιτρέπει προβλέψεις και βεβαιότητες…
Ο καθημερινός άνθρωπος, μισεί και φοβάται τις αλλαγές. Διαμαρτύρεται και δυσανασχετεί με την ρουτινιασμένη του ζωή, αλλά έτσι και χάσει αυτή την ασφάλεια και την θαλπωρή της «αγίας ρουτίνας» του, νοιώθει ανασφαλής, χωρίς τις σίγουρες συντεταγμένες της καθημερινότητάς του, αυτές τις «σταθερές» που του εξασφάλιζαν την ισορροπία και την ψυχική ηρεμία του.
Με την πανδημία, χάσαμε ξαφνικά και βίαια αυτήν μας την ρουτίνα, ακόμη και στα απλούστερα και αυτονόητα συνήθη καθημερινά επαναλαμβανόμενα. Αλλά αντιδράσαμε κατά τρόπο που διαψεύδει και ανατρέπει τα στερεότυπα για την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά του απείθαρχου «νεοέλληνα». Σίγουρα η … αναγκαστική προπόνηση της 10ετους οικονομικής κρίσης (της μεγαλύτερης σε διάρκεια, από άλλες ευρωπαϊκές χώρες) συνέβαλε αποφασιστικά. Όπως και η προϊούσα αποδοχή ότι η κρίση που μας γονάτισε ήταν επιβαρυμένη και από μια εθνική παρακμή που βίωνε η χώρα από τα χρόνια της επίπλαστης, δανειακής «ευμάρειας»…
Η παρούσα κυβέρνηση, σ’ αντίθεση με την προηγούμενη, επέλεξε εξ αρχής την αμεσολάβητη και σε απολύτως ειλικρινή βάση επικοινωνία με την κοινωνία. Και ο ταλαιπωρημένος από ιδεοληπτικές «ψευδαισθήσεις» κόσμος, το εκτίμησε. Και συνέχισε να την περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του. Η σκιά του θανάτου που σκέπασε την κοινωνία, είναι ασφαλώς η βασική αιτία της συμμόρφωσης της κοινωνίας σε πρωτοφανή αυστηρά περιοριστικά μέτρα. Σημαντικός παράγοντας, όμως, είναι και το κλίμα αυτό εμπιστοσύνης πολιτείας- πολίτη. Και σ’ άλλες χώρες επιβλήθηκαν μέτρα και καραντίνες, κάτω από την ίδια σκιά του θανάτου, αλλά οι περιπτώσεις απειθαρχίας, ήταν απείρως περισσότερες από τα αντίστοιχα κρούσματα στην Ελλάδα.
Αυτό που έχει σημασία τώρα που κάνουμε το πρώτο βήμα αναζητώντας την νέα μας καθημερινότητα, που θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε τις «σταθερές» της υπό αναζήτησης νέας μας «αγίας ρουτίνας», είναι ν’ αποδεχθούμε ότι η «κανονικότητα» που ψάχνουμε δεν θα είναι ίδια μ’ αυτήν που διέκοψε η πανδημία. Άγνωστο για πόσο διάστημα. Ελπίζοντας (αλλά όχι και ποντάροντας…) να ξαναζήσουμε «σαν άλλοτε», θα προσαρμοσθούμε στις νέες απαιτήσεις, τα προληπτικά υγειονομικά μέτρα, την αναζήτηση ενδεχομένως διαφορετικής μορφής έκφρασης της κοινωνικότητας.
Προσαρμόζεται ο άνθρωπος, φτιάχνει και υιοθετεί κάθε φορά την «αγία ρουτίνα» του, «ξεχνάει» τα λούκια που πέρασε για να μπορέσει να προχωρήσει, να αισιοδοξήσει, να κάνει όνειρα, να διώξει σε σκοτεινές τρύπες τον φόβο του θανάτου που μας συνοδεύει από την γέννησή μας. Να ζήσει την «επόμενη μέρα», σαν να είναι η πρώτη μιας ατέλειωτης ζωής…
ΥΓ: Για λόγους προσωπικής ανάγκης, θα λείψω για λίγες μέρες. Αλλά θα επανέλθω δριμύτερος...