Γνωριστήκαμε με τον Βασίλη Αλεξάκη πριν από αρκετά χρόνια στον Δημόκριτο, όπου τα μεσημέρια συνήθιζε να τρώει, συνήθως μόνος του, συντροφιά με την γεμάτη γαλλικό καπνό πίπα του.
Γενναιόδωρος και παιγνιώδης έκανε ένα σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα και τη στάση μου και έτσι ξεκίνησε η φιλία μας, που γέννησε πολλές και μακρές συζητήσεις ,άφθονο γέλιο και διαρκή ερωτήματα αντί για βεβαιότητες.
Ο Βασίλης Αλεξάκης ήταν μοναχικός και η λογοτεχνία ήταν για εκείνον ανάγκη και καταφύγιο. Παρατηρούσε τους ανθρώπους με την ακρίβεια ενός φυσιοδίφη και συνέλεγε πληροφορίες και γνώση σε σχέση με το θέμα που τον ενδιέφερε για το επόμενο βιβλίο του. Είναι χαρακτηριστικό της προσωπικής του «επιμέλειας» ότι έμαθε να μιλά μια σπάνια αφρικάνικη διάλεκτο αφού ταξίδεψε και έζησε σε μια μικρή Αφρικανική χώρα.
Η συγγραφή προϋπέθετε για τον ίδιο μακρά περίοδο προετοιμασίας και έρευνας, όμως υπήρχε πάντα η μήτρα, οι αρχετυπικές αφετηρίες του, η λέξη, δηλαδή η γλώσσα, η μνήμη και μια λανθάνουσα αλλά πάντα παρούσα αγωνία, ανομολόγητη όσο και η ανάγκη για αγάπη.
Ένας ξεχωριστός έφηβος που στα 17 του έφυγε με τα γαλλικά της Λεοντείου για τη Γαλλία και κατόρθωσε χάρη στο πηγαίο ταλέντο του να γίνει εκεί ένας αναγνωρισμένος λογοτέχνης, γράφοντας μερικά από τα έργα του στα γαλλικά και μεταφράζοντάς τα ο ίδιος στα ελληνικά ή και το αντίστροφο.
Σφραγισμένος βαθιά από την αγάπη του για τη θρήσκευόμενη μητέρα του, αυτός ο άθεος συγγραφέας, συγκρότησε την προσωπική του θρησκεία στη βάση της συμπόνοιας για τον διπλανό, της υποχρέωσης να μην κλείνεις τα μάτια όταν ο άλλος δεν έχει να φάει. Έτσι σχετίστηκε με τους άστεγους στην Αθήνα και έβγαινε να πουλήσει το περιοδικό τους, τη ΣΧΕΔΙΑ , έτσι αντιλαμβανόταν την ελάχιστη υποχρέωσή του να κάνει ο ίδιος κάτι για όσους δεν δύνανται.
Ο Βασίλης Αλεξάκης είχε χιούμορ που αντανακλούσε την ευαισθησία και την καλλιέργειά του. Αυτοσαρκαζόταν συχνά και πάντα ακόμα και στα πιο δύσκολα, επέλεγε μια παιγνιώδη αναφορά, ένα διάλειμμα αναζωογόνησης της σκέψης μέσα από την ελαφρότητα και το παιχνίδισμα. Ένα τρυφερό παιχνίδισμα που αναδυόταν από τα σκίτσα που του άρεσε να κάνει συνήθως με ένα μπλε στυλο σε κιτρινισμένα φύλλα χαρτιού και που θα άξιζε να εκδοθούν από τους αγαπημένους του γιούς.
Η πορεία του θα δικαιολογούσε μπόλικο ναρκισσισμό. Τίποτα παρόμοιο όμως δεν μπορούσε να ανιχνευτεί στην προσωπικότητά του, καθώς ήταν το αντώνυμο της έπαρσης και της αυταρέσκειας.
Αμετανόητος καπνιστής παρά την αυτονόητη απαγόρευση του καπνίσματος από τους γιατρούς του , έζησε τη ζωή του όπως εκείνος ήθελε χωρίς να μεμψιμοιρεί και να παραπονιέται.
Μας αφήνει τα σημαντικά βιβλία του και το τελευταίο ανολοκλήρωτο του που είχα την τύχη να συζητήσω διεξοδικά μαζί του.
Θα τον θυμόμαστε με το χαρακτηριστικό του γιλέκο , την τραγουδιστή του φωνή και την πίπα του, να περπατάει στους δρόμους της Αθήνας με τη σκέψη του στο επόμενο μυθιστόρημά του