Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο επικεφαλής στο οικονομικό γραφείο του πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης, μιλώντας για τον σύντροφό του, τον γάμο τους στο Λονδίνο, τα παιδιά αλλά και την καθημερινότητά του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο κ. Πατέλης, στη συνέντευξή του στη Σάσα Σταμάτη και την εφημερίδα «Παραπολιτικά», μίλησε επίσης για την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην Ελλάδα, αλλά και για τον σάλο που έχει ξεσπάσει με το «ελληνικό κίνημα metoo» και τις αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες.
Ποια είναι η άποψή σας για τις καταγγελίες περί σεξουαλικής και άλλων μορφών βίας που ακούμε; Σας ικανοποιεί ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται στην Ελλάδα η όλη συζήτηση; Θα πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο;
Το κίνημα «Μe too» στην Ελλάδα είναι ακόμα στην αρχή του. Μέχρι στιγμής έχει ακουμπήσει λίγους κλάδους. Είναι πολύ σημαντικό όποιος και όποια έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση να αισθάνεται ασφαλής να μιλήσει γι’ αυτό και να το καταγγείλει χωρίς φόβο. Αυτό προφανώς δεν είναι εύκολο και προσωπικά θαυμάζω το θάρρος όσων βρήκαν την εσωτερική δύναμη να δημοσιοποιήσουν τις εμπειρίες τους. Και με χαροποιεί ιδιαίτερα ότι αυτό το κίνημα έχει ξεκινήσει στη διάρκεια αυτής της κυβέρνησης -δείχνει ότι ο κόσμος αισθάνεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη να βγει μπροστά. Το νομικό πλαίσιο έχει πάντα σημασία. Δεν είναι ειδικότητά μου, αλλά ετοιμάζονται νομοθετικές παρεμβάσεις. Όμως αυτό δεν αρκεί από μόνο του. Πρέπει, επίσης, να βρεθούν και οι διαδικασίες εκείνες που θα επιταχύνουν την απονομή της δικαιοσύνης. Οι εργοδότες πρέπει να δημιουργήσουν τους αναγκαίους εσωτερικούς μηχανισμούς και μια συμπεριληπτική κουλτούρα στον χώρο εργασίας. Στον αγώνα αυτόν, πέρα από την Πολιτεία, ρόλο έχουν και οι επιχειρήσεις, οι συλλογικές τους οργανώσεις, οι εργαζόμενοι, αλλά και το δικαστικό σώμα. Από εκεί και πέρα, να μην υποτιμάμε την αξία των συμβολισμών. Ακούμε, στηρίζουμε, αναδεικνύουμε. Δημόσια. Ζούμε σε μια χώρα όπου η κοινωνική αποδοχή και στήριξη έχουν τη σημασία τους.
Πώς γνωριστήκατε με τον σύντροφό σας και πού; Με τι ασχολείται;
Με τον Μιχάλη γνωριστήκαμε στο Λονδίνο το 2004. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Έξι μήνες μετά, μετακομίσαμε στο ίδιο σπίτι και έκτοτε είμαστε μαζί. Στα χαρτιά δεν ταιριάζουμε, διότι είναι πιανίστας κλασικής μουσικής και εγώ οικονομολόγος. Όμως κάνουμε εξαιρετική παρέα και μας αρέσει να είμαστε μαζί, πώς να το πω. Πολλές φορές προτιμάω να είμαι μαζί του αντί με φίλους και με παρεξηγούν.
Πότε πήρατε την απόφαση να επισημοποιήσετε τη σχέση σας; Γιατί νιώσατε αυτή την ανάγκη; Οι γονείς σας ήταν στο πλευρό σας;
Παντρευτήκαμε το 2009 στο Λονδίνο. Ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου. Είχαν έρθει γονείς και οικογένεια από την Ελλάδα. Οι γονείς μου ήταν πάντα στο πλευρό μου. Ήρθαμε στην Ελλάδα μετά τον γάμο και το 2017 κάναμε και σύμφωνο συμβίωσης. Ο Μιχάλης έχει μάθει ελληνικά και του αρέσει η ζωή εδώ. Είναι η πατρίδα του.
Θα θέλατε να παντρευτείτε και στην Ελλάδα;
Προφανώς. Προσωπικά, πιστεύω στον θεσμό του γάμου. Φαντάζεσαι να είσαι ερωτευμένος με κάποιον ή κάποια και να μην μπορείς να μοιραστείς την ευτυχία σου με τους φίλους και την οικογένειά σου; Στους αναγνώστες σας λέω «Θυμηθείτε την ημέρα του γάμου σας, τα συναισθήματα που είχατε». Δεν πρόκειται απλώς για ένα χαρτί.
Παιδιά θέλετε να αποκτήσετε;
Το θέμα των παιδιών το συζητήσαμε νωρίς στη σχέση μας και για διάφορους λόγους το αποκλείσαμε. Ωστόσο, η δημόσια συζήτηση περί υιοθεσίας από ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα παραβλέπει κάτι σημαντικό: Παιδιά ΛΟΑΤΚΙ γονιών υπάρχουν ήδη. Και μάλιστα πολλά. Απλώς, δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα.
Αισθάνεστε άνετα να μιλάτε για την προσωπική σας ζωή;
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από όσους έχετε πάρει συνέντευξη έχουν απαντήσει σε προσωπικές ερωτήσεις για την οικογένειά τους. Δεν βρίσκω λόγο να μην το κάνω και εγώ.
Μάθαμε ότι στο παρελθόν είχατε ασχοληθεί και με τη ζωγραφική. Πώς προέκυψε;
Μου άρεσε πάντα η ζωγραφική και οι εικαστικές τέχνες γενικότερα. Καμιά φορά στο Μαξίμου πιάνω τον εαυτό μου να είναι απορροφημένος από τους πίνακες του Βολανάκη και του Τέτση. Είναι ένα από τα προνόμια της δουλειάς μου να εργάζομαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησα μαθήματα ζωγραφικής, ακρυλικά και λάδι. Κυρίως διότι ήθελα να καλλιεργήσω και την άλλη όψη του εαυτού μου, στην οποία δεν κυριαρχεί ο ορθολογισμός. Μου βγήκε αρκετά δύσκολο, βέβαια, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αλλάξω καριέρα! Να πω, κλείνοντας, ότι το όνομά μου είναι Αλέξης και όχι Αλεξ! Δεν ξέρω πώς προέκυψε το Αλεξ -αν και ακούγεται πιο… εξωτικό.