Συγκλονίζει ο θάνατος του δις αργυρού ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο Αλέξανδρου Νικολαΐδη, από καρκίνο, σε ηλικία 42 ετών.
Ειδικότερα, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο σε δύο Ολυμπιάδες (Αθήνα 2004 και Πεκίνο 2008) στο άθλημα του τάε κβον ντο, πάλευε για δύο χρόνια με μια σπάνια μορφή καρκίνου (καρκίνωμα nut), από την οποία έχασε τη μάχη για τη ζωή σήμερα, Παρασκευή. Ο κορυφαίος αθλητής τα τελευταία χρόνια είχε διατελέσει εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑΣ-ΠΣ.
Σε μια ανάρτηση που ραγίζει καρδιές, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ουσιαστικά περιγράφει το ταξίδι αυτών των δύο χρόνων και τη βοήθεια που είχε από τους γιατρούς που ήταν δίπλα του καθ' όλη τη διάρκεια. Παράλληλα, ο ολυμπιονίκης ήθελε να ευαισθητοποιήσει άπαντες με την κατάσταση που περνούσε, από ιατρικό προσωπικό μέχρι πολίτες, ώστε να ενημερωθούν για το καρκίνωμα nut και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να προληφθεί, ώστε να σωθούν ζωές.
Τέλος, τόνισε ότι επιθυμία του είναι να δημοπρατηθούν τα δύο αργυρά μετάλλια που κέρδισε στις Ολυμπιάδες της Αθήνας και του Πεκίνου ώστε τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν να δοθούν σε δομές με παιδιά, καθώς, όπως ανέφερε, «αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».
Η ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτή τη δημοσίευσή μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας, που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της Γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα;". Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτήν. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές, και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομά της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσο πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρουργός μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρουργός που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί-πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μού έδινε δύναμη.
Και, τέλος, θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε τη φιλία του, τη σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι:
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Γι' αυτό, αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στη χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως, ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιον σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός: Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».