Ένα τραγικό γεγονός εκτυλίχθηκε το βράδυ της Τρίτης (19/7) στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ.
Όλα συνέβησαν όταν νοσηλεύτρια, κατά την αλλαγή βάρδιας, εντόπισε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών νεκρό έναν 51χρονο συνάδελφό της.
Σύμφωνα με πληροφορίες του GRTimes, την Τρίτη -ημέρα γενικής εφημερίας στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ-, στις 8:30 το βράδυ, ο 51χρονος νοσηλευτής, ο οποίος απασχολούνταν ως χειριστής αγγειογράφου, αποσύρθηκε στον χώρο όπου αναπαύεται το προσωπικό τις ώρες διαλείμματος, καθώς αισθάνθηκε αδιαθεσία.
Η τραγωδία αποκαλύφθηκε περίπου δυόμισι ώρες αργότερα (σ.σ.: 10 με 10:30), όταν η συνάδελφός του έφτασε στον χώρο για να ξεκινήσει τη βάρδιά της. Ο άτυχος άντρας είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή, αβοήθητος, μέσα στο νοσοκομείο.
Όπως αναφέρει εργαζόμενος του νοσοκομείου στο GRTimes, χρειάστηκε να παραβιαστεί η πόρτα του δωματίου ώστε να παραληφθεί ο 51χρονος και να διαπιστωθεί ο θάνατός του, ενώ, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, είχε ιστορικό με καρδιολογική πάθηση και πιθανόν αυτό να του κόστισε τη ζωή.
«Ήταν μόνος του στη βάρδια», λέει η συνάδελφος του νοσηλευτή στο ΑΧΕΠΑ που τον εντόπισε νεκρό
Το θλιβερό περιστατικό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις σοβαρές ελλείψεις που καταγράφονται σε νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ σημαντικός παράγοντας είναι η εξουθένωση των εργαζομένων από το φόρτο της πανδημίας.
Παράλληλα, το προσωπικό αντιμετωπίζει δύσκολες συνθήκες, καθώς για να βγουν οι βάρδιες δεν παίρνουν τα δεδουλευμένα ρεπό τους, ενώ τα τελευταία 2,5 χρόνια οι ημέρες θερινής άδειας είναι ελάχιστες.
Η νοσηλεύτρια που εντόπισε τον άτυχο 51χρονο αναφέρει, μιλώντας στο GRTimes, ότι «ο άνθρωπος ήταν αδιάθετος, είχε ενοχλήσεις και έκανε καρδιογράφημα την ίδια μέρα, αλλά δεν είχε την πολυτέλεια να μην εργαστεί, καθώς δεν υπάρχει άλλος συνάδελφος να τον αντικαταστήσει. Είναι ένας σε κάθε βάρδια, μόνος του, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και με το άγχος ότι αν του συμβεί κάτι δεν μπορεί να λείψει ή, χειρότερα, ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει κανείς αν χρειαστεί βοήθεια. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που εργαζόταν 30 χρόνια ως νοσηλευτής».
Έπειτα η νοσηλεύτρια πρόσθεσε ότι «τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα, δεν υπάρχει νέο προσωπικό, εμείς είμαστε γερασμένοι, έχοντας αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια δύσκολες καταστάσεις με την πανδημία. Οι άδειες αναστέλλονται πολλές φορές, γιατί δεν έχουμε άτομα να δουλέψουν. Ο συγκεκριμένος συνάδελφος προφανώς δεν ήθελε να επιστρέψει κάποιον εργαζόμενο από άδεια, προκειμένου να λείψει ο ίδιος, δίνοντας προτεραιότητα στην υγεία του. Παράλληλα, το πόστο που εργαζόταν ήταν εξειδικευμένο και δεν υπάρχουν εργαζόμενοι να το καλύψουν. Όλα αυτά μας αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας και το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι η τελευταία προτεραιότητα. Εργάζεσαι 30 χρόνια στον πιο δύσκολο τομέα και δεν μπορείς να πάρεις άδεια».
Τον 51χρονο νοσηλευτή αποχαιρετά η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών ΑΧΕΠΑ» με το εξής κείμενο:
«Για το Γιώργο… Για όλους εμάς… Έτσι, λίγα λόγια… Λίγα λόγια για τον συνάδελφό μας που πας να τον αντικαταστήσεις από βάρδια και τον βρίσκεις νεκρό, για τον συνάδελφό μας που μπορεί να μην ένιωθε καλά, αλλά δεν μπορούσε να μην πάει στη δουλειά γιατί δεν υπήρχε άλλος και δεν ήθελε να γυρίσει κάποιον από άδεια. Για τον συνάδελφό μας, που έτρεχε για τη σύνταξη αναπηρίας της ΑμεΑ αδερφής του και ήταν χαρούμενος για το μεγάλο ποσοστό που πήρε, ώστε να μπορεί ως ένα σημείο να συντηρηθεί μόνη της γιατί -ως γνωστόν- όσο πιο ανάπηρος τόσο καλύτερα (αλλιώς σκάσε και δούλευε και μη ζητάς καν ψίχουλα για πρόνοια).
Για τον Γιώργο που έτρεχε για κάθε ασθενή, και έτσι πρέπει, που έμενε παραπάνω από το ωράριό του μέσα στην ακτινοβολία γιατί ήταν δικό του δίλημμα να λύσει με τον εαυτό του αν θα μείνει ή αν επιλέξει να φύγει και να κινδυνέψει ένας άνθρωπος…
Για τον Γιώργο, που έπρεπε να τρέχει σαν “τρελός” για να προλάβει να πάρει το παιδί του από το σχολείο, να κάνει έξτρα μεροκάματα γιατί ο μισθός δεν έφτανε. Για τον Γιώργο και κάθε Γιώργο που ονειρευόταν να πάει 4 μέρες διακοπές και να ξεκουραστεί, γιατί ήταν όνειρο γι’ αυτόν και για άλλους πολλούς το αυτονόητο. Για τον Γιώργο που έφυγε όπως ο Γιώργος της COSCO, της “e-food”, της ΛΑΡΚΟ, ο Γιώργος που δούλευε στο γιαπί…
Για όλους αυτούς που το σύστημα και το κράτος του ποτέ δεν έδωσε σημασία, γιατί απλά ήταν αναλώσιμος. Έτσι και αλλιώς, έχουν τόσους να ξεζουμίσουν, να εκμεταλλευτούν και στο τέλος να πούνε “ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν φταίμε εμείς που δεν άντεξε”…
Για αυτούς και όχι για τους υπουργούς που έρχονται αποστειρωμένοι μέσα στα κοστούμια τους, στα ταιριασμένα τους ταγιέρ, ενώ είναι κρυμμένοι όλοι οι άλλοι που έχουν σφουγγαρίσει μέχρι και τα ταβάνια των νοσοκομείων…Όχι για αυτούς που ο ένας μετά τον άλλο διαχρονικά βάλανε πλάτη στο τσάκισμα των δημοσίων νοσοκομείων, στο τσάκισμα της υγείας μας, στο τσάκισμα των ζωών μας! Και είναι χαρούμενοι. Ανταλλάσσουν χειραψίες, όχι, όμως, με δουλευτάρικα χέρια γιατί αυτά βρίσκονται κάτω από γάντια μέσα στα δωμάτια των ασθενών και παλεύουν.
Για τον συνάδελφό μας τον Γιώργο που έφυγε και για όλους τους Γιώργους, όλοι εμείς χρωστάμε κάτι, χρωστάμε στα παιδιά τους, χρωστάμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι θα είναι η ζωή μας; Θα περιμένουμε να μας βρει κι εμάς κάποιος συνάδελφος;
Φτάνει, συνάδελφοι, ας το αλλάξουμε αυτό το σάπιο σύστημα που τρώει τις ζωές μας… Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε!
Καλό ταξίδι, συνάδελφε.
Καλό ταξίδι, Γιώργο».