Περπατώντας εδώ και ένα μήνα και κάτι τις γειτονιές της Αθήνας σε καθημερινή βάση και μιλώντας (κυρίως ακούγοντας) τους ανθρώπους της σε κάθε περιοχή – τις διάφορες ‘φυλές’ που συνθέτουν το παζλ της - συνειδητοποιώ την παραίτηση που εκπέμπουν κάτοικοι περιοχών που έχουν υποβαθμιστεί ακαριαία τα τελευταία χρόνια. ‘ ’Εχουμε χάσει την Αχαρνών μας ‘ σου λένε ή ‘εδώ πια είναι Ασία’ και όσοι έχουν μείνει προσπαθούν καθημερινά με τεράστιο κόπο και πείσμα να κρατήσουν σπίτια, μαγαζιά, γειτονιά. Αλλά τους βλέπεις ότι είναι εξουθενωμένοι.
Αυτοί οι Αθηναίοι της Αχαρνών και της Λιοσίων δεν πάσχουν από ρατσισμό ούτε a priori αντιμετωπίζουν τους Ασιάτες γείτονές τους σαν απειλή ή με φοβικά σύνδρομα. Απλά είναι παραιτημένοι από την ελπίδα ότι θα ξαναβρεί κάποτε η Αχαρνών την ταυτότητά της ως μια μεγάλη ΑθηναΪκή αρτηρία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η παραίτησή τους συμβαδίζει με μία γενικότερη παραίτηση. Εγκαταλείψαμε με μεγάλη ευκολία το κέντρο αυτής της πόλης. Και το ιστορικό κέντρο και το κέντρο της νεότερης ιστορίας της, περιοχές μικροαστικής -αλλά και μεγαλοαστικής παλιότερα- κατοικίας που ήταν ζωντανές και οι κάτοικοί τους τις φρόντιζαν.
Συγκεντρώσαμε με μεγάλη ευκολία όλες τις δομές κοινωνικής πολιτικής στις περιοχές αυτές, πιθανόν χωρίς κάποια αναγκαία πολιτικά αντανακλαστικά. Αυτά που θα μας έκαναν να αντιληφθούμε ότι έτσι ίσως οδηγούμαστε σε μία μονιμότερη ‘γκετοποίηση’ αυτών των περιοχών. Επακόλουθο είναι ότι οι περιοχές αυτές υποδεικνύονται ως ο ‘φυσικός χώρος’ που θα στεγάσει κάθε ‘ξένο’ αυτής της πόλης, διατηρώντας τον κατά αυτό τον τρόπο ‘ξένο’, μαζί με όλες τις οδηγίες για επιδοματικές πολιτικές και φθηνά ενοίκια που συμπιέζονται προς τα κάτω, δημιουργώντας τον τέλειο φαύλο κύκλο.
Είναι και η κρίση, ναι. Αλλά για τις επιλογές δεν ευθύνεται μόνο η κρίση. Τα πράγματα αφέθηκαν με περισσότερη ευκολία από ό,τι έπρεπε να εξελιχθούν προς την κατεύθυνση των περιοχών-γκέτο, με οδηγό μια υπεραισιοδοξία ότι πρόκειται για κάτι προσωρινό, κύματα ολόκληρα ανθρώπων προς μετεγκατάσταση. Ένα πρόβλημα που κάπως θα εξέλιπε.
Δεν έγινε όμως έτσι και εμείς δεν κοιτάξαμε την Αθήνα ως σύνολο, με αποτέλεσμα την απόλυτη αλλαγή ταυτότητας ολόκληρων περιοχών, η οποία συνεπάγεται υποβάθμιση περιουσιών, ποιότητας ζωής, εγκατάλειψη και -σε ορισμένες περιπτώσεις, αν μου επιτρέπεται- διάβρωση κοινωνικών και πολιτικών συνειδήσεων μέσω της ταύτισης με νεοναζί ακροδεξιά στοιχεία.
Η νέα δημοτική αρχή οφείλει να σπάσει τον φαύλο κύκλο των Αθηναίων της Αχαρνών και της Λιοσίων και με πολλή προσοχή να συμπεριλάβει στις προτεραιότητές της αυτές τις περιοχές ως προς την καθαριότητα, το φωτισμό, την ασφάλεια. Να στοχεύσει στην ανάπτυξη με ανακαινίσεις κτιρίων-κοσμημάτων της περιοχής, κάτι για το οποίο ο Δήμος αξίζει αυτή τη στιγμή να διαθέσει κονδύλια. Πρέπει να αποδείξουμε έμπρακτα ότι σεβόμαστε την Αθήνα στο σύνολό της σκύβοντας πάνω από τα προβλήματα αυτών των γειτονιών που έχουμε ‘χάσει’.
Ρωξάνη Μπέη-Καραμπότσου
Του Δημητρίου Μπέη (πρώην Δημάρχου Αθηναίων)
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στην Αθήνα
Με τον Συνδυασμό ‘Αθήνα Είσαι Εσύ’ του Παύλου Γερουλάνου