Οι αγκαλιές και η ανοιχτή στήριξη του Κώστα Ζαχαριάδη προς τον Χάρη Δούκα στο δήμο της Αθήνας επανέφεραν στο προσκήνιο τα σενάρια για μια ενδεχόμενη πολιτική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ.
Αφού συνέβη στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας γιατί να μη συμβεί και σε πανελλαδικό επίπεδο; Αφού τα κατάφεραν ο Δούκας με τον Ζαχαριάδη, γιατί όχι κι ο Ανδρουλάκης με τον Κασσελάκη;
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για αταίριαστο ζευγάρι. Ωστόσο, οι υποστηρικτές της ιδέας εκφράζουν μια απλή - ίσως και απλοϊκή - πολιτική λογική, που βασίζεται κυρίως στους αριθμούς: αφού η ΝΔ του Μητσοτάκη έχει φύγει τόσο μπροστά σε εκλογικά ποσοστά, μόνο ένα άθροισμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε - ενδεχομένως - να την απειλήσει. Ακόμη κι αυτό, βέβαια, δεν αρκεί με βάση τα σημερινά εκλογικά ποσοστά, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να δημιουργήσει μια άλλη πολιτική δυναμική, ίσως και μια βάσιμη προσδοκία για το μέλλον.
Αν η πολιτική ήταν σκέτη αριθμητική, μπορεί και να είχαν δίκιο οι υποστηρικτές αυτού του σεναρίου. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αν και όμοροι χώροι, βρίσκονται μίλια μακριά ο ένας από τον άλλον. Για λόγους που ανάγονται στο παρελθόν, αλλά και για λόγους που σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον των δυο κομμάτων.
Η σχέση της λεγόμενης «ανανεωτικής Αριστεράς» με το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πάντοτε προβληματική. Από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε τον Λεωνίδα Κύρκο «αριστερό των σαλονιών», μέχρι την εποχή που Ειδικού Δικαστηρίου, στο οποίο συμμετείχε ως κατήγορος του Ανδρέα ο μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος, οι δυο αυτοί πολιτικοί χώροι δεν κατάφεραν ποτέ να τα βρουν μεταξύ τους. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα, όταν ήρθαν τα Μνημόνια. Τότε ήταν που οι όμοροι χώροι έγιναν πολιτικοί εχθροί, αντάλλαξαν βαριές κουβέντες και βρέθηκαν μετωπικά απέναντι στον άλλον. Το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ. Δυο κόσμοι χωριστά, που κατέληξαν να λύσουν τις διαφορές τους με προανακριτικές επιτροπές και Ειδικά Δικαστήρια. Το ΠΑΣΟΚ διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο λεγόμενο «αντί- ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και τελικά συνέβαλε αποφασιστικά με τον τρόπο του στη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει ξανά το ίδιο ο δεύτερος πόλος του πολιτικού σκηνικού. Σήμερα, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει ακόμη περισσότερο, έχει πάψει πια να τον θεωρεί αντίπαλο. Τον βλέπει ως ανταγωνιστή και ασφαλώς δεν προσδοκά τη συνεργασία του αλλά την πολιτική του εξαφάνιση.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ο βασικός εκλογικός του τροφοδότης στα χρόνια των Μνημονίων και κάτι ανάλογο επιδιώκει και τώρα, στα χρόνια της κανονικότητας. Το κάλεσμα Κασσελάκη για μια «νέα, μεγάλη προοδευτική παράταξη» είναι ουσιαστικά ένα κάλεσμα στους ψηφοφόρους και στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ για την ίδρυση ενιαίου πολιτικού χώρου. Φυσικά, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και υπό τη δική του ηγεσία. Άρα, είναι ουσιαστικά ένα κάλεσμα που στοχεύει στην εκλογική λεηλασία των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι γίνεται, όμως, στην πλευρά του ΠΑΣΟΚ; Μπορεί, μήπως, η συμμαχία Δούκα - Ζαχαριάδη, να ανοίξει δρόμο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπό τις παρούσες συνθήκες η πολιτική, εκλογική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ δεν εξαρτάται τόσο από τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο από τη δυνατότητα του να ξανακερδίσει τους κεντρώους που ψηφίζουν τη ΝΔ. Αυτό το αντιλαμβάνεται ήδη ο Χάρης Δούκας, που αν και αγκαλιάστηκε με τον Ζαχαριάδη, επιδιώκει κυρίως να προσεγγίσει τους κεντρώους Αθηναίους για την ερχόμενη Κυριακή. Κάτι ανάλογο ισχύει για το ΠΑΣΟΚ. Ο εναγκαλισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποβεί πολιτικά θανάσιμος, γιατί λειτουργεί απωθητικά για τους κεντρώους ψηφοφόρους που έχουν μετακινηθεί τα τελευταία χρόνια από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ. Και αυτοί είναι που αποτελούν τη μοναδική ελπίδα είτε για μια νίκη - έκπληξη του Χάρη Δούκα στην Αθήνα, είτε για τη μελλοντική πολιτική, εκλογική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.