Με 9,5 μονάδες έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Η διαφορά αυτή είναι χαστούκι στην αλαζονεία του Αλέξη Τσίπρα που μιλούσε για δήθεν δημοσκόπους της συμφοράς. Οι Ελληνες τον καταψήφισαν προσωπικά, επέφεραν στρατηγική ήττα στον ΣΥΡΙΖΑ και αποδοκίμασαν τις επιλογές της κυβέρνησης καθώς και συνολικά την πολιτική των τελευταίων τεσσάρων ετών.
Εδώ και έναν μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για μείωση διαφοράς. Ομως, ο Τσίπρας έχασε. Η ήττα οφείλεται αποκλειστικά στον πρωθυπουργό, ο οποίος ανέλαβε μονοπωλιακά την προεκλογική εκστρατεία, έχοντας υποτιμήσει τον αντίπαλό του Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ.
Ο πρωθυπουργός ευθύνεται και για την εφεξής πορεία. Είχε ντοπάρει τον στρατό του ότι θα κερδίσει. Ακόμη και τα κορυφαία στελέχη πιάστηκαν στον ύπνο. Το αποτέλεσμα της κάλπης βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ με πλερέζες, σε κατάρρευση, ενώ δεν θα έπρεπε: όλοι, εκτός από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους του Μαξίμου, έβλεπαν ότι ο Τσίπρας θα πάρει κόκκινη κάρτα στις ευρωεκλογές. Οι Ελληνες είχαν αποφασίσει να τον τιμωρήσουν.
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά αριθμητική, είναι στρατηγική. Είναι ιστορική. Ποτέ κανένα κόμμα, ούτε το ηρωικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν πέτυχε σε ευρωεκλογές τέτοια διαφορά όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κανένας από τους σταθμούς της πολιτικής Τσίπρα της τελευταίας τετραετίας δεν απέδωσε. Ούτε το τέλος των μνημονίων, ούτε η έξοδος στις αγορές, ούτε τα 50ευρα στους συνταξιούχους. Μάταια αποδείχτηκαν η επίλυση του Σκοπιανού και η μεταφορά επιδοτούμενων χειροκροτητών, Πακιστανών και Ρομά -αλήθεια, πόσο ρατσιστική και ταπεινωτική πρακτική εισήγαγε ο πρωθυπουργός στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας;
Το κότερο μέτρησε περισσότερο στην κάλπη από τα ρουσφέτια και τις παροχές. Οι Ελληνες δεν εκτίμησαν καθόλου το προεκλογικό «σας πληρώνω, ψηφίστε με». Μόλις πήραν το ψηφοδέλτιο στα χέρια, μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έστειλαν τη λυπητερή: όχι στα ψέματα και στις αυταπάτες της δήθεν Αριστεράς, όχι στην αυθάδεια τύπου Πολάκη, όχι στις σκευωρίες τύπου Novartis, όχι στην προπαγάνδα της ΕΡΤ, όχι στα πρόσωπα που επέλεξε ο Τσίπρας για τις τοπικές εκλογές. Οι νεκροί στο Μάτι, οι πυρκαγιές, η υπερφορολόγηση, το Σκοπιανό, τα ψέματα, ο Πετσίτης, το κότερο στο Ιόνιο, όλα μέτρησαν σε μια βουβή οργή και ένα πανελλαδικό «μαύρο». Η προωθητική δύναμη του 2015 έγινε στάχτη το 2019.
Στην πραγματικότητα, η προεκλογική εκστρατεία του Αλέξη Τσίπρα ήταν ένα ακόμη ψέμα. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ το κόμμα των πολλών. Ήταν και είναι η έκφραση κάθε εξωφρενικής μειονότητας αλλά και όσων επιζητούν να επιβιώνουν με την ελάχιστη προσπάθεια. Υπήρξε η έκφραση κάθε ανθελληνικής φωνής και περιφρόνησε τα αισθήματα των Ελλήνων για τη Μακεδονία.
Εξαπάτησε, ζημίωσε, αγνόησε τον μέσο Έλληνα με τον χειρότερο τρόπο. Φορολόγησε άγρια τη μεσαία τάξη, πετσόκοψε την προσπάθεια των ιδιωτών, περιφρόνησε τον ιδρώτα της ανταγωνιστικής Ελλάδας. Ο άνθρωπος που μιλάει μόνο για συντάξεις και επιδόματα, για δωρεάν γεύματα και επιδοτησούλες, πήρε την απάντηση στην κάλπη: όχι άλλα ψέματα.
Οι Έλληνες βρήκαν την ευκαιρία να μαυρίσουν και τις προσωπικές επιλογές του Τσίπρα. Ο Νίκος Μπίστης μαζί με Κουντουρά, ο Δανέλλης με την Νοτοπούλου αγκαλιά, ο Πάνος Λάμπρου με τον Κόκκαλη, ο Αντώναρος μαζί με τους πρώην εκσυγχρονιστές του Σημίτη, όλο αυτό το παρεάκι παίρνει τη «Γέφυρά» του και μας αποχαιρετά συντόμως, οριστικά μάλλον. Πολιτικά, το εγχείρημα αποδοκιμάστηκε στην κάλπη.
Είναι τώρα η ώρα της ευθύνης για να επανέλθει η Ελλάδα στην κανονικότητα. Να πάψουν τα ψέματα για την κρατικοδίαιτη οικονομία, να πνεύσει άνεμος μεταρρυθμίσεων. Ηρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τις παρέες των Εξαρχείων, την υποβάθμιση της Παιδείας, τα γκρίκλις του Τσακαλώτου, από την οίηση της Αχτσιόγλου. Να πάψουμε να βλέπουμε αγκαλιά την Παπακώστα με τον Κουφοντίνα, τον Άρη Βελουχιώτη και τον Άρη Σπηλιωτόπουλο.
Η Ελλάδα που κατέρρευσε με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χρεοκοπημένος κρατισμός, οι πελατειακές σχέσεις, το μέλλον του 50ευρου, οι καραμανλικές παράγκες, οι αλλοπρόσαλλοι συγχρωτισμοί. Είναι η ανιστόρηση συγκυβέρνηση με τον ακραίο Καμμένο.
Η Ελλάδα διψούσε για πολιτική αλλαγή και για πολιτική κάθαρση. Είναι τώρα ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους μεγάλους μύθους της Μεταπολίτευσης, να σταθούμε στο μεταμνημονιακό σταυροδρόμι και να επιλέξουμε με σταθερό βήμα τον δρόμο της κανονικότητας και της ευρωπαϊκής σταθεράς.