Κάθε φορά που ο σχεδιαστής εσωτερικών χώρων των InterContinental Hotel Νιλ Πρινς, αποβιβαζόταν από ένα αεροσκάφος Pan Am σε έναν νέο προορισμό, κατευθυνόταν κατευθείαν στο κέντρο της πόλης για έμπνευση.
Ο Πρινς έμπαινε και έβγαινε σε τοπικές γκαλερί, καταστήματα και αγορές, γίνονταν φίλος με συλλέκτες και ντόπιους καλλιτέχνες, αναζητώντας αντικείμενα, έργα τέχνης και ιδέες για να ενσωματωθούν στο InterContinental αυτής της πόλης.
Ο γεννημένος στο Τέξας Πρινς ήταν επικεφαλής διακοσμητής εσωτερικών χώρων και γραφιστικού σχεδιασμού στην InterContinental από το 1961 έως το 1985. Έχοντας καθήκον να οραματιστεί εσωτερικούς χώρους για περισσότερα από 135 ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, ο Πρινς ήθελε κάθε ξενοδοχείο, σε κάθε προορισμό, να δείχνει ιδιαίτερο, όμορφο και υποβλητικό.
Σε μια εποχή πολύ πριν τα brand ξενοδοχείων όπως το Hilton και το Sheraton κοιτάξουν έξω από τα σύνορα των ΗΠΑ, η InterContinental ήταν η «πρώτη διεθνής αλυσίδα ξενοδοχείων» όπως λέει στο CNN, ο M.C. Huhne συγγραφέας του «Pan Am: History, Design and Identity».
Η επωνυμία InterContinental Hotel ιδρύθηκε πριν από 75 χρόνια από τον Χουάν Τρίπε, ιδρυτή της Pan America Airways, μετά από αίτημα του προέδρου των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ. Στο βιβλίο του, ο Huhne εξηγεί πως ο Ρούσβελτ ήθελε να αυξήσει τις συναλλαγές με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής μεταπολεμικά και χρειαζόταν επιχειρηματική στέγη.
Ο Τρίπε από την άλλη, ήθελε να διασφαλίσει πως τα πληρώματα και οι επιβάτες του θα είχαν ένα πολυτελές ξενοδοχείο που θα τους περίμενε όπου κι αν πήγαιναν, ειδικά καθώς η Pan Am εισήγαγε νέους προορισμούς στο παγκόσμιο πρόγραμμα πτήσεών της.
Τοπική κουλτούρα και αμερικανική πολυτέλεια
Δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τους εσωτερικούς χώρους όλων των ξενοδοχείων InterContinental. Αντιθέτως, τα δωμάτια και τα μπαρ των ξενοδοχείων θα διέφεραν ανάλογα με το περιβάλλον τους – και εκεί ήταν που έμπαινε ο Νιλ Πρινς. Η επιμονή αυτή του Πρινς να μην ακολουθήσει ένα τυποποιημένο μοντέλο στους εσωτερικούς χώρους των ξενοδοχείων, ήταν αυτό που έκανε την InterContinental να ξεχωρίζει καθώς άρχιζε να αναπτύσσεται η εποχή των αεριωθούμενων αεροπλάνων τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, λέει ο Huhne. «Ο Νιλ Πρινς και η ομάδα του βρήκαν έναν τρόπο να συνδυάσουν τοπικά στοιχεία, και να το κάνουν οικονομικό και όμορφο» λέει.
«Όταν συνερχόσουν από ένα τζετ λαγκ, ένιωθες ότι ήσουν στο Παρίσι ή στη Γενεύη, στη Βραζιλία ή στην Κολομβία» λέει στο CNN εκπρόσωπος του Neal Prince Trust, το οποίο έχει κρατήσει ζωντανό το έργο του σχεδιαστή μετά το θάνατό του το 2017. «Αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν του».
Οι εσωτερικοί χώροι συνδύαζαν την τοπική κουλτούρα με την Αμερικανική πολυτέλεια. Ο Πρινς λέγεται ότι είχε εμπνευστεί από το θεατρικό υπόβαθρό του για να κάνει τα δωμάτια των ξενοδοχείων να δείχνουν εντυπωσιακά, χωρίς να ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια. Καθρέφτες και προσεκτικά επιλεγμένες υδατογραφίες χρησιμοποιούνταν για να δημιουργήσουν χώρο και βάθος.
Πώς διαφημίζονταν σε όλο τον κόσμο
Στη συνέχεια, αυτά τα κομψά δωμάτια φωτογραφίζονταν και έμπαιναν σε περιοδικά και ταξιδιωτικά φυλλάδια, σε μια προσπάθεια να πείσουν τους ταξιδιώτες να κλείσουν ένα εισιτήριο της Pan Am για ένα μέρος εξωτικό και συναρπαστικό.
Πολλές από αυτές τις φωτογραφίες τραβιούνταν από τον Νεοϋορκέζο φωτογράφο Άρι ντε Ζάνγκερ. Έναν φωτογράφο μόδας που αποτύπωνε στο φακό του τους κορυφαίους οίκους μόδας του Παρισιού, ο Άρι εργαζόταν με την γυναίκα του, Βίλμα, η οποία σπούδαζε σχέδιο μόδας.
Η Βίλμα είπε στο CNN πως ταξίδευε μαζί με τον σύζυγό της στις InterContinental αποστολές του, συντονίζοντας παραγωγές, βοηθώντας με τα ρούχα, προμηθεύοντας μοντέλα και περιστασιακά πόζαρε η ίδια ως μοντέλο. Η δουλειά τους, τους οδηγούσε σε προορισμούς σε όλο τον κόσμο για μήνες κάθε φορά, από τη Μονρόβια μέχρι το Μπαλί. «Φωτογραφίζαμε τουλάχιστον τρία ξενοδοχεία κάθε φορά που λείπαμε» λέει σήμερα.
Η Βίλμα αποκαλεί τον Άρι «ειδήμονα στον φωτισμό» περιγράφοντας πώς συχνά είχε στόχο να απαθανατίσει εσωτερικά και εξωτερικά τοπία, όπως σε μια φωτογραφία ενός υπνοδωματίου στο Tahara'a InterContinental στο Pape'éte της Ταϊτής, στη Γαλλική Πολυνησία, η οποία αναδείκνυε τα πλούσια μπλε έπιπλα στο εσωτερικό και τον καταγάλανο ουρανό και τον ωκεανό από το διπλανό μπαλκόνι. Το Tahara'a InterContinental, το οποίο άνοιξε το 1968, ήταν χτισμένο στην άκρη ενός γκρεμού.
Ήταν γνωστό ως το «ανάποδο» ξενοδοχείο, θυμάται η Βίλα, εξαιτίας της ασυνήθιστης διαρρύθμισής του.
Ο Huhne λέει πως το Tahara'a InterContinental – το οποίο τώρα είναι κλειστό - «αντικατοπτρίζει το είδος του ρομαντικού ξενοδοχείου απόδρασης της δεκαετίας του 1960». Το ξενοδοχείο, είχε επίσης μια εντυπωσιακή πισίνα, σχεδόν πρόγονο της σύγχρονης πισίνας υπερχείλισης, με θέα τον ωκεανό από κάτω καθώς και ένα υπαίθριο μπαρ.
Η Σχολή Σχεδίου της Νέας Υόρκης, στο διαδικτυακό αρχείο της έκθεσής της για το 2013 «Σχεδιάζοντας το πολυτελές ξενοδοχείο: Neal Prince And The Inter-Continental Brand», λέει ότι τα σχέδια του Πρινς για το Tahara'a τροφοδοτούσαν μια «αμερικανική φαντασίωση του Νότιου Ειρηνικού, που θύμιζε τις ταινίες όπως το ‘Blue Hawaii’ και τα tiki bar της δεκαετίας του ‘60».
Ο Huhne σημειώνει επίσης πως ενώ ο Πρινς χρησιμοποιούσε ντόπιους καλλιτέχνες και ενσωμάτωνε την τοπική κουλτούρα στη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, η ομάδα του αντανακλούσε επίσης αυτό που οι Αμερικανοί ήλπιζαν να δουν στις διακοπές τους στο εξωτερικό.
Ο Άρι και η Βίλμα ντε Ζάνγκερ έφταναν πάντα σε ένα ξενοδοχείο InterContinental γνωρίζοντας τι ήθελαν να αποτυπώσουν στις φωτογραφίες – την «πολυτέλεια, την εξυπηρέτηση, την ατμόσφαιρα, την υπέροχη κουζίνα, την άνεση», όπως το θέτει η Βίλμα.
Λέει επίσης ότι πάντα θαύμαζε τα σχέδια του Πρινς για κάθε ξενοδοχείο: «Η αίσθηση του χρώματος, η αίσθησή του για τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, οι επιλογές ήταν απλά εκπληκτικές».
Αφού έκαναν μια λίστα με τα σκηνικά που ήθελαν να τραβήξουν, ο Άρι και η Βίλμα μελετούσαν το πόσα μοντέλα χρειάζονταν για τις φωτογραφίες και στη συνέχεια η Βίλμα άρχιζε να ψάχνει για να τα βρει – συχνά χρησιμοποιούσαν τις αεροσυνοδούς και τους πιλότους της Pan Am, καθώς και τους ξενοδόχους.
Η Βίλμα στη συνέχεια, έλεγε στα μοντέλα πώς ήθελε να είναι ντυμένα – ρούχα πισίνας, για παράδειγμά, ή με βραδινά ρούχα κατάλληλα για ένα σκηνικό δείπνου, και τους έβαζε να φέρουν μαζί τους 4 ή 5 επιλογές ενδυμάτων. Ως έμπειρη food stylist, έστηνε επίσης τα πλάνα για τις φωτογραφίσεις σε δείπνο ή γεύμα. Για τη Βίλμα, η δουλειά ήταν απόλαυση, ειδικά επειδή επέτρεπε στο ζευγάρι να ταξιδεύει συχνά.
«Πάντα με ενδιέφεραν τόσο οι πολιτισμοί των διαφόρων χωρών όσο και οι άνθρωποι» λέει. Αναπολώντας εκείνες τις ημέρες, η Βίλμα σκέφτεται πως το ζευγάρι δούλευε στην καμπή μιας νέας εποχής στον τουρισμό. «Ήταν σίγουρα μια μοναδική εποχή – ένα από τα σημεία καμπής».
Ζώντας σε ξενοδοχείο
Για τους ταξιδιώτες, το InterContinental θα ήταν η πρώτη τους εισαγωγή, μετά το αεροδρόμιο, στον προορισμό των διακοπών και ένα σπίτι μακριά από το σπίτι για σύντομο χρονικό διάστημα.
Για την πρώην αεροσυνοδό της Pan Am, Άλις Ντίαρ, ένα ξενοδοχείο InterContinental ήταν το σπίτι της για έναν ολόκληρο χρόνο. Η Ντίαρ ξεκίνησε να εργάζεται για την Pan Am μετά την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο Χόουαρντ το 1696. «Άλλοι πήγαιναν στην IBM ή για μεταπτυχιακό και έκαναν αυτά που θεωρούσαν σοβαρά πράγματα» λέει στο CNN. «Αλλά εγώ πίστευα πως τα ταξίδια θα διεύρυναν τους ορίζοντές μου όσο τίποτε άλλο».
Όταν η Ντίαρ άρχισε να πετά με την Pan Am το καλοκαίρι του 1969, ήταν μία από τις πρώτες μαύρες αεροσυνοδούς της αεροπορικής εταιρείας και έμεινε σε αυτήν μέχρι το 1977. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της εκεί, δίδαξε στο εκπαιδευτικό κέντρο Pan Am στο Μαϊάμι και εργάστηκε για ένα χρόνο στο Κονγκό, κατά τη διάρκεια του οποίου ζούσε στο InterContinental Kinshasa.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο InterContinental Kinshasa, η Ντίαρ άρχισε να ενδιαφέρεται για την συλλογή τοπικής τέχνης. Οι αγορές της σύντομα στόλισαν τους τοίχους του μικρού δωματίου της στο ξενοδοχείο και πυροδότησαν ένα πάθος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Βέβαια, ως μία από τις πρώτες μαύρες αεροσυνοδούς της Pan Am, η Ντίαρ ερχόταν συχνά αντιμέτωπη με τον ρατσισμό. Θυμάται πως ήταν η μόνη μαύρη αεροσυνοδός σε μια πτήση και οι υπόλοιποι ήταν λευκοί και προσπαθούσαν να αποφύγουν να μοιραστούν μαζί της ένα δωμάτιο στο InterContinental στο Παρίσι. «Αν υπήρχε μονός αριθμός αεροσυνοδών, αν ήσουν ο τελευταίος, θα έπαιρνες μονόκλινο δωμάτιο. Επομένως δεν προσβλήθηκα, απλώς έκανα πίσω. Και έτσι πήρα το μονόκλινο δωμάτιό μου στο Paris InterContinental» λέει.
Αργότερα στην καριέρα της, η ντίαρ έγινε τραπεζίτης και πρέσβειρ, διορισμένη από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, έναν ρόλο για τον οποίο, όπως λέει, την προετοίμασε η καριέρα της στην Pan Am. Βέβαια, μετά την καριέρα της ως αεροσυνοδός, συνέχισε να απολαμβάνει την διαμονή της σε ξενοδοχεία Instercontinental σε όλο τον κόσμο.
Τα InterContinental σήμερα
Ενώ η Pan Am σταμάτησε να πετάει πριν από 30 χρόνια, το brand InterContinental ζει – αν και θα δυσκολευτείτε να εντοπίσετε τα σχέδια του Πρινς στα ξενοδοχεία σήμερα. Ο Τομ Ρόυντρι, αντιπρόεδρος των brands πολυτελείας στην InterContinental, είπε πως η εταιρεία συνεχίζει να προσπαθεί να βρει νέους προορισμούς και νέες αγορές, όπως έκανε και τον 20ο αιώνα και προσθέτει πως τα «θεμέλια» της InterContinental «παραμένουν η ουσία» του brand σήμερα.