Ενα συγκρότημα με πολυτελή σπίτια στην Κηφισιά σχεδιάστηκε με βασικό άξονα τον διάλογο που αναπτύσσει με το φυσικό περιβάλλον.
Η φύση αποτελούσε ανέκαθεν για τον άνθρωπο τον καμβά παρατήρησης για την κατανόηση του περιβάλλοντός του, αλλά ταυτόχρονα κι ένα υποδειγματικό σύστημα πολυπλοκότητας και συνθετικής διαδικασίας. Από το μεγαλείο της δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη και η αρχιτεκτονική με τους αρχιτέκτονες συχνά να δημιουργούν κτίρια εμπνευσμένα από πράσινο τοπίο ή κατασκευές που εναρμονίζονται πλήρως με το φυσικό περιβάλλον και «αναπτύσσουν έναν διάλογο» προσφέροντας μια διαχρονική αισθητική.
Η περιοχή της Κηφισιάς με την πλούσια βλάστηση αποτελεί το ιδανικό σκηνικό και το αρχιτεκτονικό γραφείο Potiropoulos+Partners καταφέρνει με τον πρωτοποριακό σχεδιασμό του νέου συγκροτήματος κατοικιών «Cascading Terraces» να εντυπωσιάσει, για άλλη μια φορά, συνδυάζοντας τη δομή με το φυσικό περιβάλλον.
Οπως περιγράφει το αρχιτεκτονικό γραφείο, το σχεδιαστικό process δεν απασχόλησε τόσο η «αισθητική ορθότητα» - εξού και η μορφολογική αφαίρεση - όσο το να τεθεί εξαρχής ως πρωταρχικό αίτημα η προοπτική μίας πολυαισθητηριακής εμπειρίας - σχέσης με τη φύση και το τοπίο.
Τόσο ως προς το πως μπορούμε να κάνουμε αρχιτεκτονική στην εποχή μας, για την εποχή μας, και με τα μέσα της εποχής μας, όσο και ως προς την επανεξέταση κομβικών ζητημάτων που σχετίζονται με αρχετυπικές ανθρώπινες ανάγκες που σχεδόν έχουν ξεχαστεί, και επαγωγικά με το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής.
Κατά την επεξεργασία του concept προσεγγίστηκε η οργάνωση δύο συνδεδεμένων όγκων, σε ενιαία δομή, παράλληλων προς τη μεγάλη πλευρά του οικοπέδου, που συνδιαλέγονται με τα φαινόμενα του Τόπου. Κεντρικό θέμα της σύνθεσης αποτέλεσε ο χειρισμός των ορίων που ιεραρχούν κινήσεις, στάσεις και ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Αντιδρώντας στον προσανατολισμό, στις θέες, στη διεύθυνση των ανέμων, και στις μεταμφιέσεις του τοπίου ανάλογα με την εποχή, το συγκρότημα «ανοίγει» ή «κλείνει» υιοθετώντας κάθε φορά διαφορετικά πρόσωπα.
Προτεραιότητα του σχεδιασμού αποτέλεσε η αξιοποίηση της θέας, σε ένα ψηλό σημείο της Κηφισιάς που διακρίνεται για την οπτική εκτόνωση που προσφέρει προς τη νοτιοδυτική διεύθυνση, και αντίστοιχα προς τη βορειοδυτική. Ακολουθώντας την επιλεκτική αποκάλυψη ή απόκρυψη του τοπιακού πανοράματος, η εσωτερική οργάνωση προβλέπει διαφορετικές ποιότητες θεάσεων και χωρικών ρόλων ταξινομώντας το εσωτερικό των κτιρίων σε ζώνες «δημόσιες» και «ιδιωτικές», σε εξωστρεφείς που ανοίγονται προς τις βεράντες και τον ορίζοντα, και σε εσωστρεφείς, στην εσωτερική πλευρά του οικοπέδου. Προκύπτει έτσι μία σύνθεση διαδοχικών προβόλων-κήπων, σε ήπια στροφή μεταξύ τους, έχοντας μία «πλάγια» σχέση με το Fallingwater του F.L. Wright.
Δύο πλεγμένα μεταξύ τους υλικά - το εμφανές σκυρόδεμα, που κυριαρχεί στην κτιριακή επιδερμίδα και στην περίφραξη, και δευτερευόντως το λευκό σπατουλαριστό επίχρισμα - μοιράζονται σε όλες τις κλίμακες του φλοιού χρησιμοποιώντας ένα λιτό κατασκευαστικό λεξιλόγιο. Ο χειρισμός αυτός, όπως εκφράζεται χωρικά, διαθέτει υλικότητα, θερμοκρασία, πυκνότητα, βαρύτητα και ακουστική ποιότητα, στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με κάτι αφηρημένο αλλά με ένα εμπεριστατωμένο βίωμα.
Fallingwater: Ενα σπίτι αρχιτεκτονικό θαύμα του F.L. Wright
Το Fallingwater είναι το κορυφαίο επίτευγμα του Φρανκ Λόιντ Ράιτ, του διασημότερου Αμερικανού αρχιτέκτονα του 20ου αιώνα. Σχεδιάστηκε το 1935 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και ιδιοκτήτες του ήταν οι Edgar και Liliane Kaufmann, ένα ζευγάρι με ιδιαίτερη αισθητική και γούστο.
Το αρχιτεκτονικό αυτό αριστούργημα αναγνωρίστηκε διεθνώς τόσο για τον δυναμισμό του όσο και για τον τρόπο που ενσωματώθηκε στο εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον. Εξού και ο συσχετισμός του με το «Cascading Terraces».
«Η αρχιτεκτονική, όπως κάθε σπουδαία τέχνη, σε οδηγεί τελικά εκεί όπου οι λέξεις δεν μπορούν να σε οδηγήσουν. Το Fallingwater το κάνει αυτό με τον τρόπο που το κάνει ο καθεδρικός ναός του Chartres στη Γαλλία. Υπάρχει μια εμπειρία που απλά τη νιώθεις και δεν μπορείς καν να την εξηγήσεις. Όλη μου η ζωή έχει να κάνει με την αρχιτεκτονική και τις λέξεις, και στο τέλος της ημέρας, υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω όταν πρόκειται για το πώς αισθάνομαι το Fallingwater», έχει δηλώσει για το Fallingwater ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός κριτικός αρχιτεκτονικής Paul Goldberger.