Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η καταδίκη σε ισόβια του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης ήταν υπερβολική και ότι η δικαιοσύνη στην περίπτωσή του αποδόθηκε κυρίως με «πολιτικούς» όρους και λιγότερο με δικονομικά κριτήρια.
Εννοούν προφανώς ότι οι συγκεκριμένοι δικαστές αγνοώντας κάθε επιχείρημα περί επιείκειας αποφάσισαν να τον καταδικάσουν στον απόλυτο βαθμό γιατί ήθελαν να μετατρέψουν την περίπτωσή του σε δημόσιο παράδειγμα.
Το μήνυμα που έστειλαν οι δικαστές του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης ήταν παραπάνω από σαφές: ο επόμενος πολιτικός που θα υπεξαιρέσει δημόσιο χρήμα θα αντιμετωπίσει την ισόβιο κάθειρξη, άρα θα το σκεφτεί διπλά και τριπλά πριν το κάνει.
Είναι προφανές ότι αν η Ελλάδα δεν είχε καταρρεύσει δημοσιονομικά παρασύροντας την κοινωνία στη βαθιά κρίση που βιώνουμε σήμερα, οι δικαστές θα τον είχαν κρίνει με μεγαλύτερη επιείκεια και σίγουρα δεν θα είχαν εξαντλήσει την αυστηρότητά τους.
Κυρίως η απόφαση δεν θα βασιζόταν στην αποκλειστική μαρτυρία του Σαξώνη και η απουσία των αντίστοιχων χρημάτων από τους λογαριασμούς του Παπαγεωργόπουλου (ακόμα και αν υποθέτουμε εύλογα ότι τα χρήματα της υπεξαίρεσης μπήκαν σε μυστικούς λογαριασμούς) θα σχετικοποιούσε τα ισόβια.
Προφανώς η καταδίκη σε ισόβια του Παπαγεωργόπουλου ανοίγει μια επικίνδυνη προοπτική αφού η απονομή της δικαιοσύνης οφείλει να αποδίδεται με αποδείξεις και όχι με υποθέσεις και κυρίως με αυστηρά δικονομικά κριτήρια και όχι με πολιτικές «σκοπιμότητες».
Σε εξαιρετικές όμως καταστάσεις και με την προϋπόθεση ότι η δικαιοσύνη θα συγκρατήσει την ψυχραιμία της, ίσως το παράδειγμα του Παπαγεωργόπουλου αποδειχτεί ευεργετικό.
Και μολονότι είναι απάνθρωπο να αντιλαμβάνεται κανείς τη μοίρα ενός ανθρώπου σαν δημόσιο παράδειγμα, σε ακραίες καταστάσεις, όπως αυτές που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, ο σκοπός ίσως αγιάζει τα μέσα!