O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος αναρωτιέται χλιμιντρίζοντας για ποιο λόγο πραγματικά μας πείραξε το αλογίσιο κρέας στο τραπέζι μας.
Ήταν πραγματικά το θέμα της ποιότητας και της εξαπάτησης του καταναλωτικού κοινού, το καμπανάκι που ενεργοποιήθηκε σε όλα τα media γι την πώλησου του αλογίσιου κρέας ως βοδινού; Ή κάτι άλλο που αφορά στην επιλεκτική μας ευαισθησία με ανθρωποκεντρικά κριτήρια εξυπνάδας και ομορφιάς; Μια ευαισθησία που ενεργοποιείται μόνο όταν το σφαγμένο ζωντανό ικανοποιεί την αισθητική μας αντίληψη, και τα επικοινωνιακά μας δεδομένα.
Για ποιο λόγο ένα σφαγμένο προς βρώση άλογο, ένας γατούλης κι ένα σκυλάκι είναι πιο αποτρόπαια σαν σκέψη από ένα βοοειδές; Επειδή το τελευταίο δεν διαθέτει την ίδια νοημοσύνη; Δεν είναι το ίδιο όμορφο; Επειδή δεν εξυπηρετεί με τον ίδιο τρόπο τις συναισθηματικές μας ανάγκες; Επιλεκτικές ευαισθησίες, σαν τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την ανημπόρια και την αρρώστια ενός μωρού από αυτή ενός γέρου. Με το πρώτο, να λειτουργεί ω ς μπιμπελό τσαντάκι χαριτωμενιάς και υπόσχεσης ζωής (που αναπόφευκτα θα καταλήξει στο θάνατο) και τον δεύτερο σαν άχαρη αισθητικά και σύσοσμη υπενθύμιση ακριβώς αυτού του αναπόφευκτου τέλους.
Χωρίς να υπολογίσουμε, σε αλογάκι ή μοσχαράκι, παιδί ή γριά, το πιο απλό και στοιχειώδες: Ότι όλοι έχουν συναισθήματα, όλοι πονάνε κι όλοι φοβούνται.
Όχι, δεν είμαι χορτοφάγος. Μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να το καταφέρω ποτέ. Δειλός είμαι κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πιστεύω ακράδαντα πως ο άνθωπος πρέπει να τρώει μόνο ότι έχει ο ίδιος τη ικανότητα να σκοτώσει. Αγοράζοντας τα κρέατα μου, περιποιημένα, κομμένα, καθαρά, μέσα σε σελοφάν από το σούπερ μάρκετ, στρουθοκαμηλίζω όπως όλοι μας ότι δεν συνέβη ποτέ η σφαγή. Ότι το ζωντανό δεν οδηγήθηκε μέσα στο σφαγείο, φοβισμένο από τη μυρωδιά του θανάτου, τη βία και τους επιθανάτιους ρόγχους των άλλων μοσχαριών που ψυχορραγούν με ανοιγμένο το λαιμό γύρω του. Ένας κανονικός Πόντιος Πιλάτος είμαι που πλένω τα χέρια μου από οτιδήποτε ακάθαρτο. Κι από το αίμα του σφαχτού κι από το σκατό του ετοιμοθάνατου γέρου. Όπως όλοι μας άλλωστε.
Αποκομμένοι από τη φύση, ναρκωμένα ψευτοασφαλείς μέσα σε ένα τεχνητό περιβάλλον, χωρίς επαφή με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, δημιουργούμε προσομειώσεις ζωής μέσα από τα κάδρα που μας βολεύουν. Τον γατούλη στον καναπέ, στο σκυλάκι στη βεράντα να κυνηγάει ένα μπαλάκι, το αλογάκι με τα όμορφα μάτια να τρώει σανό, τον μπέμπη της ξαδέρφης να βγάζει τα πρώτα του δοντάκια. Καμία κουβέντα για τη γριά που τα έχει χάσει. Είναι ταμπού.
Κάποιος μου έγραψε ότι το πρόβλημα με το αλογίσιο κρέας, είναι πως είναι ανεξέλεγκτο, και τουμπανιασμένο στα αναβολικά από τους ιπποδρόμους που πέρασε τη ζωή του πριν γεράσει και αποκτήσει αξία στη διατροφική αλυσίδα. Σώπα. Το γεννημένο ακέφαλο κοτόπουλο που τρως παναρισμένο σε μπουκίτσες τι ήταν πριν το φας; Ευτυχισμένο πλάσμα στους αγρούς του Θεού;
Το έγραψα και παραπάνω. Δεν πιστεύω ότι θα σταματήσω να τρώω κρέας. Όχι μόνο μου αρέσει αλλά το θεωρώ και απαραίτητο στοιχείο της διατροφής. Αποδέχομαι πως η φύση είναι σκληρή. Γι αυτό όμως ταυτόχρονα, δεν με σοκάρει στο ελάχιστο και η είδηση ενός καρχαρία που κατασπάραξε έναν κολυμβητή. Είναι στη φύση του, κι αποκλείεται να πείσεις έναν καρχαρία να φάει μαρουλόφυλλα. Σίγουρα, δεν θα μου άρεσε να είμαι εγώ αυτός ο κολυμβητής. Όπως σίγουρα δεν αρέσει σε κανένα μοσχάρι ή άλογο.
Αυτό που θεωρώ δειλία, και σε μένα και στους υπόλοιπους, είναι το ότι ποτέ μας δεν σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε ένα σφαγείο. Την ώρα που μας είναι απείρως πιο εύκολο, να πάμε εκδρομή στο Άουσβιτς και να φωτογραφηθούμε τουριστικά μπροστά στους φούρνους. Δεν μπορώ τις πορτ μαντό μανταμίστικες ερωτήσεις, που ακούνε συνήθως οι κτηνοτρόφοι, «μα καλά, πως μπορείτε να το σφάξετε; Κοιτάχτε τι γλυκά ματάκια που έχει». Όπως μπορείτε εσείς να το φάτε μαντάμ. Κι όχι απλώς να το φάτε επειδή πεινάσατε και πρέπει να το φάτε, αλλά ως γκουρμέ. Προφανώς γι αυτό ποτέ μου δεν θεώρησα την μαγειρική τέχνη. Και θα ήθελά πάρα πολύ να δω, όλους αυτούς τους λεπτεπίλεπτους στις ηδονές του ουρανίσκου Master Chef, που πάνω από την κατσαρόλα, αναφέρονται στο πεθαμένο με υποκοριστικά, (το κατσικάκι, η κοτούλα, το μοσχαράκι, γούτου γούτου γούτου γου) να ήταν παρόντες την ώρα της σφαγής του να του κάνουν γούτου γούτου.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο www.twitter.com/klarinabourna, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.