Η νόσος του Parkinson είναι η δεύτερη πιο συνηθισμένη μορφή νευροεκφύλισης που παρατηρείται στους ηλικιωμένους. Πρόκειται για μια διαταραχή της κινητικότητας, που χαρακτηρίζεται από τρόμο, δυσκαμψία, βραδύτητα των κινήσεων και ανισορροπία στάσεως.
Η έλλειψη βιταμίνης D έχει θεωρηθεί ως παράγοντας πρόκλησης νευροεκφυλιστικών διαταραχών, όπως η πολλαπλή σκλήρυνση, η νόσος του Alzheimer και πρόσφατα η νόσος του Parkinson .
Υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης ανωμαλιών του ενδοκρινικού συστήματος της βιταμίνης D (ο όρος βιταμίνη D περιλαμβάνει τη βιταμίνη D2 και D3) στους ασθενείς με νόσο του Parkinson.
Αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό με προβλήματα ισορροπίας αποτελούν τις πιθανές αιτίες αύξησης της συχνότητας πρόκλησης καταγμάτων, ιδίως του ισχίου , σε άτομα που πάσχουν από νόσο του Parkinson.
Έχει βρεθεί ότι υπάρχει ισχυρή σχέση μεταξύ της νόσου του Parkinson και των χαμηλών επιπέδων της βιταμίνης D στο αίμα. Μάλιστα φαίνεται ότι η συμπληρωματική χορήγηση βιταμίνης D3 ασκεί ευεργετικό κλινικό αποτέλεσμα στους ασθενείς με τη νόσο του Parkinson.
Η οστεοπόρωση και η οστεοπενία είναι συνηθισμένα ευρήματα στους ασθενείς με νόσο του Parkinson και αφορά μέχρι και το 91% των γυναικών και το 61% των ανδρών. Παραμένει άγνωστο εάν η έλλειψη της βιταμίνης D είναι η αιτία ή το επακόλουθο της νόσου του Parkinson.
H βιταμίνη D και οι μεταβολίτες της παρουσιάζουν εκτός από την οστεοπροστατευτική τους δράση και δράσεις σχεδόν σε όλους του ιστούς του σώματος. Η πλειμορφική δράση της βιταμίνης D αφορά και το νευρικό σύστημα και την εκδήλωση παθήσεων, από αυτό.
Επιδημιολογικές, νευροπαθολογικές, πειραματικές και μοριακές γενετικές ενδείξεις θεωρούν ότι η βιταμίνη D ότι μπορεί να επηρεάσει την προδιάθεση των ανθρώπων στο να εκδηλώσουν έναν αριθμό ψυχιατρικών και νευρολογικών καταστάσεων, όπως είναι η νόσος του Parkinson, η σχιζοφρένια, ο αυτισμός, η πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση, η νόσος Αlzheimer, αλλά κυρίως η σκλήρυνση κατά πλάκας.
Οι ασθενείς με νόσο του Parkinson έχουν μικρότερη οστική πυκνότητα σε σύγκριση με συνομήλικα υγιή άτομα. Η οστική απώλεια στους Παρκινσονικούς ασθενείς είναι πολυπαραγοντική και προκύπτει από την περιορισμένη κινητικότητα, την κακή σίτιση, την ελάττωση της μυικής ισχύος και το ελαττωμένο σωματικό βάρος και την έλλειψη βιταμίνης D.
Η έλλειψη της βιταμίνης D είναι σημαντικός παράγοντας, όχι μόνο διότι περιορίζει την οστική πυκνότητα, αλλά επίσης διότι η κυτταρική λειτουργία στη μέλαινα ουσία του εγκεφάλου εξαρτάται από τη βιταμίνη D.
Η ελλειψη βιταμίνης D και Κ εξαιτίας του υποσιτισμού και της μη έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία ευνοούν την αύξηση της οστικής απορρόφησης συνεπεία της σωματικής ακινητοποίησης, την ελάττωση της οστικής πυκνότητας και την αύξηση του κινδύνου πτώσης στο έδαφος, που έχει ως επακόλουθο την αύξηση του κινδύνου πρόκλησης κοιταγμάτων του ισχίου των ασθενών με τη νόσο του Parkinson.
Σε λίγες μελέτες έχει επιδειχτεί ότι η έκθεση των παρκινσονικών στην ηλιακή ακτινοβολία, όπως και η θεραπεία με διφωσφονικά , βιταμίνη D3, βιταμίνη Κ2 και ασβέστιο μπορεί να αυξήσει την οστική πυκνότητα και να περιορίσει τα κατάγματα των ισχίων των ηλικιωμένων παρκινσονικών ασθενών.
* η Δρ Αικατερίνη Φράγκου είναι χειρουργός ΩΡΛ, Κεφαλής και Τραχήλου