«Θέλω να πειστεί ο κόσμος πως είμαι ικανός για τα πάντα». Και όταν έλεγε «για τα πάντα», εννοούσε «ΤΑ ΠΑΝΤΑ». Πράγμα το οποίο και απέδειξε στην πράξη...
Για ελάχιστες περιπτώσεις ιστορικών προσωπικοτήτων μπορείς να πεις με σιγουριά πως ο βίος και η πολιτεία τους μοιάζουν με κεραυνό εν αιθρία, αποτέλεσμα μιας καθαρής, αδηφάγου θέλησης για ζωή που φτάνει στα όρια της τερατωδίας. Ακόμη κι αυτές όμως οι λέξεις είναι «λίγες» για να περιγράψουν την υπερβολή και το καταστροφικό πάθος που κατηύθυνε τη ζωή και το έργο του μεγάλου αμφιλεγόμενου Ιταλού ποιητή Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο, ο οποίος όχι μόνο έκανε ό,τι είπε, αλλά κι ένα πλήθος άλλων που δεν είπε.
Ο άνθρωπος που σκανδάλισε την Ευρώπη με την ποίηση και την πρόζα του, που αιματοκύλισε την Ιταλία με τη φλογερή ρητορική του, που έλαβε ο ίδιος μέρος σε μάχες για την απόλαυση της σύγκρουσης, που «πέρασε» ένα στόλο ωραίων γυναικών της εποχής του, χαρίζοντάς τους απλόχερα την περιφρόνησή του, και εγκαθίδρυσε ένα πρώτο πρώιμο δικτατορικό φασιστικό καθεστώς, ανοίγοντας το δρόμο για το Μουσολίνι, τον οποίο ωστόσο περιφρονούσε, είναι από τους λίγους ανθρώπους των γραμμάτων με πολιτική και στρατιωτική δράση που έχουν προκαλέσει την έντονη αποστροφή των βιογράφων τους.
Οι ακόρεστες σεξουαλικές ορέξεις του δεν γνώριζαν όρια: σύμφωνα με μαρτυρίες, η οικονόμος του ήταν υποχρεωμένη να «του κάθεται» τρεις φορές την ημέρα, ενώ σε διάφορα σημεία στα γραπτά του αφήνει να εννοηθεί ότι αρεσκόταν στην ιδέα να βιάσει γυναίκες της εργατικής τάξης.
Εξίσου ακόρεστη ήταν όμως και η δίψα του για αίμα και πόλεμο, την οποία προσπάθησε να σβήσει στο κολαστήριο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου: μνημειώδης υπήρξε η ανδρειοσύνη του στο πεδίο της μάχης, η πέρα από κάθε μέτρο πίστη στους άντρες του, αλλά και η αξεπέραστη σκληρότητά του, ενώ ιστορική έχει μείνει η ρήση του ότι «ο μόνος τρόπος για να κερδίσει μία φυλή το σεβασμό είναι να χύσει το αίμα των τέκνων της».
Ο Πουτσίνι είχε εκφράσει πολλάκις την επιθυμία να συνεργαστεί μαζί του, ο Προυστ τον θαύμαζε και ο Τζόις είχε πει γι' αυτόν ότι συγκαταλέγεται στους τρεις πιο ταλαντούχους συγγραφείς του 19ου αιώνα, πλάι στον Κίπλινγκ και τον Τολστόι. Ο ίδιος θεωρούσε εαυτόν το σπουδαιότερο δημιουργό από την εποχή του Δάντη και ανάγκαζε τα παιδιά του να τον αποκαλούν «μαέστρο».
Στην εποχή του οργίαζαν οι φήμες πως είχε αφαιρέσει τα πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό έρωτα στον εαυτό του, πως είχε γευτεί ανθρώπινη παιδική σάρκα, καθώς και πως προς το τέλος της ζωής του, επιβαρυμένος από μία διαρκώς επιδεινούμενη υγεία, επιδιδόταν σε ακατάσχετη λήψη ναρκωτικών, σε αφύσικο για ανθρώπινο ον βαθμό. Κάποιες βέβαια από αυτές τις ιστορίες ήταν αποκύημα συγγραφικής φαντασίας του ίδιου ή άλλων, με σκοπό την ενίσχυση του προσωπικού του μύθου ως υπερανθρώπου που δεν δίσταζε να φτάσει και να ξεπεράσει τα όρια του ανθρωπίνως δυνατού.
Μέγας πρόδρομος όχι μόνο του ιταλικού φασισμού, αλλά και της μοντέρνας κουλτούρας της διασημότητας, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, καθώς είχε κατανοήσει σε βάθος το ρόλο, τη σημασία και τη δύναμη της φήμης, ως έφηβος ακόμη είχε γράψει και εκδόσει έναν τόμο με ποιήματά του, ενημερώνοντας εν συνεχεία τον εκδότη μιας μεγάλης εφημερίδας ότι ο νεαρός ποιητής, δημιουργός του τόμου, είχε πεθάνει αμέσως μετά την έκδοση, εξασφαλίζοντας έτσι δημοσιότητα σε εθνικό επίπεδο και επιτυχία. Το ίδιο, δε, είχε πράξει κι όταν είχε κλαπεί στον καιρό του η Μόνα Λίζα, διατεινόμενος ότι ο περίφημος πίνακας βρισκόταν στο σπίτι του.
Βαριόταν αφόρητα την πολιτική και τους φορείς της, ενώ χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό του 1919, όταν με τους μαυροφορεμένους εθνικιστές συντρόφους του κατέλαβε το λιμάνι Φιούμε στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής, του οποίου παρέμεινε δούκας για ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου απαιτούσε να διακοσμούν το κρεβάτι του τρεις φορές την ημέρα με συγκεκριμένα είδη φρέσκων λουλουδιών.
Η ζωή του έλαβε τέλος στην έπαυλή του στη λίμνη Γκάρντα, την οποία είχε μετατρέψει σε ναό λατρείας του εαυτού του: ζώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσα σε εξωφρενική πολυτέλεια, λόγω και των υπερβολικών δώρων που του πρόσφερε αφειδώς ο Μουσολίνι, όπως ένα ολόκληρο αεροσκάφος, αλλά και το εμπρόσθιο τμήμα πολεμικού πλοίου, τα οποία είχε τοποθετήσει στην αυλή του, πέθανε το 1938, δηλητηριασμένος ίσως από την τότε φιλενάδα του, η οποία μετά το θάνατό του είχε αποδειχθεί ότι εκτελούσε χρέη πράκτορα για λογαριασμό των Ναζί.
Και όλα αυτά με αφορμή την κυκλοφορία στα αγγλικά της βιογραφίας του με τίτλο: The Pike: Gabriele D'Annunzio – Poet, Seducer & Preacher of War, φιλοτεχνημένης από την Λούσι Χιουζ Χάλετ, ιστορικού του πολιτισμού και κριτικού.