«Τι θα γίνει πλέον με εσας τους Ελληνες. Κάθε εβδομάδα θα συζητάμε το πρόβλημά σας;» Η φράση αυτή του Ολλανδού πρωθυπουργού προς τον Γιώργο Παπανδρέου -στη χθεσινή σύνοδο κορυφής- αντικατοπτρίζει μέρος μόνο του προβλήματος που έχει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.
Σε μια Ευρώπη πανικόβλητη από τα δικά της λάθη, μια Ευρώπη που ζούσε την τελευταία δεκαετία στην απόλυτη ευδαιμονία του ευρώ της. Μια Ευρώπη βαθιά διχασμένη. Οπου οι βόρειοι κέρδιζαν από την αλόγιστη υπερκατανάλωση των νοτίων, τους χρησιμοποιούσαν ως προορισμό φτηνών διακοπών και επί χρόνια έπερναν του τόκους από τα δάνεια τους.
Τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, η βόρεια Ευρώπη αποφάσισε ότι όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν ως δια μαγείας. Με το δίκιο που παράγεται από την οικονομία του ισχυρότερου οι άνθρωποι που έκλειναν τα μάτια τους τόσα χρόνια, επειδή τους βόλευε, έρχονται και ζητούν εδώ και τώρα «να γίνουμε όλοι γερμανοί».
Η Ελλάδα βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου χωρίς πράγματι να αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της ευρωζώνης, όπως είναι για παράδειγμα η Ιταλία. Δυστυχώς και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και εδώ που φτάσαμε -λόγω των εγκληματικών λαθών και των παραλείψεων μας- θα αποτελέσουμε αφενός το πειραματόζωο της κυρίας Μέρκελ προκειμένου η πλούσια Ευρώπη να δοκιμάσει τα νέα της «φάρμακα» με τα οποία θα θεραπεύσει τις παιδικές ασθένειες της οικονομικής της ολοκλήρωσης και αφετέρου το μήνυμα προς τον Μπερλουσκόνι για το πόσο κοντά βρίσκεται και η δική του κατάρρευση.
Επειδή όμως η αλήθεια βρίσκεται σχεδόν πάντοτε κάπου στη μέση κανείς Ελληνας δεν μπορεί να ισχυριστεί πειστικά ότι υπάρχει μια παγκόσμια συνομωσία σε βάρος μας. Να υποστηρίξει ότι δεν έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα όχι τόσο για όσα χρωστάμε όσο για τα ελλείμματα τα οποία συνεχίζουμε να παράγουμε.
Ο μέσος ευρωπαίος βλέπει μπροστά του μια χώρα με διαλυμένο κάθε είδους κρατικό μηχανισμό.
Μια χώρα όπου πολιτικοί και πολίτες είχαν συνομολογήσει ένα αόρατο συμβόλαιο προκειμένου οι μεν πρώτοι να συνεχίσουν να κάνουν τις δουλειές τους και οι δεύτεροι να ζουν σε ένα καθεστώς απόλυτης ασυδοσίας σε ότι αφορά στις βασικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και το κοινωνικό σύνολο. Φυσικά το συμβόλαιο αυτό δεν αφορά στο σύνολο των πολιτικών και των πολιτών, αλλά στη μεγάλη τους πλειοψηφία.
Και τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού οι μεν πολιτικοί ψάχνουν τις τσέπες μας για να βρουν τα λεφτά, οι δε πολίτες σηκώνονται από το τραπέζι σαν να ήταν απλώς καλεσμένοι στο γαμήλιο γλέντι.