Συνήθως το θέατρο του παραλόγου κλείνει με ορθολογική σκηνή. Αυτό που όμως συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας και την Βουλή, δεν έχει ανταλλακτικό, που λέμε λαϊκά.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε, την συνεχιζόμενη εσκεμμένη παρερμηνεία του Δημοψηφίσματος.
Το ΝΑΙ ήταν ΝΑΙ στην ίδια Πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια. Το ΟΧΙ ήταν ΟΧΙ στην πολιτική αυτή και δεν είχε σχέση ούτε με την δραχμή, ούτε με τα μνημόνια, ούτε με την Ευρώπη. Μόνο άσχετος με την πραγματικότητα θα πίστευε ότι θα μέναμε στην Ευρώπη και θα παίρναμε χρήματα χωρίς Μνημόνιο (συμφωνία), κάποιος δε πιο άσχετος θα ζητούσε να φύγουμε από την Ευρώπη, λες και η Ευρώπη είναι το λάθος Ξενοδοχείο που επιλέξαμε για τις διακοπές μας.
Η διαφορά λοιπόν δεν είναι τα μνημόνια, αλλά η αλλαγή της Πολιτικής έστω και σε μια άλλη Πολιτική διαχείρισης τους σε πρώτη φάση.
Η Συμφωνία ως γενική στρατηγική είναι κακή, αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο έστω και προσωρινής διεξόδου. Ότι άλλο ακούγεται δεν στέκεται και δεν έχει την παραμικρή, επιστημονική και πολιτική λογική. Το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα, χωρίς άτακτη χρεωκοπία και εξαθλίωση της χώρας,απαιτεί μια σειρά συνδυασμένων και μακροπρόθεσμων κινήσεων, οι οποίες ούτε μπορούσαν να γίνουν μέσα ένα 5μηνο, ούτε μπορούν να γίνουν χωρίς τεράστιους κινδύνους για την ύπαρξη της χώρας. Μια υγιής στρατηγική περάσματος σε εθνικό νόμισμα (Ελλάδα) η απεξάρτησης του εθνικού νομίσματος από κανόνες σύνδεσης (Αργεντινή –δολάριο), προϋποθέτει Εθνική παραγωγή, ικανή να ικανοποιήσει άμεσα τις βασικές εσωτερικές ανάγκες της χώρας.
Εθνικό νόμισμα ,σημαίνει κρίσιμα μεγέθη εθνικής παραγωγής.
Αυτά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν και φταίνε όλοι όσοι μας διοίκησαν μέχρι σήμερα, σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. Φταίνε εκείνοι που δέχτηκαν και υποστήριξαν με μέτρα, την μείωση της αγροτικής παραγωγής ,την μεταφορά παραγωγικών επιχειρήσεων σε παραδείσους εργατικού κόστους και την αναποτελεσματικά και αεριτζίδικα οργανωμένη γραφειοκρατία διαχείρισης των Κοινοτικών πόρων.
Εάν σήμερα αποφασίσουμε να μετατρέψουμε σε Εθνικό νόμισμα το χρηματοπιστωτικό σύστημα μας, τότε σε 10 ημέρες δεν θα έχουμε ότι εισάγουμε,αφού η εσωτερική μας παραγωγή δεν επαρκεί για να καλύψει την εσωτερική ζήτηση. Δηλαδή, λεμόνια, κρέας ,σκόρδα , γάλα, ηλεκτρικό ρεύμα, ελαστικά αυτοκινήτων και άλλα που χρόνια τώρα ήσαν ταυτισμένα με την βασική Ελληνική Οικονομία.
Αυτό για να δούμε κατάματα, το χάλι ,της κατά τα άλλα ανθούσας, μέχρι το 2010 Ελληνικής Οικονομίας .και τώρα θέλουμε εθνικό νόμισμα εδώ και τώρα. Με τι βάση;
Ποτέ δεν πίστεψα και δεν υποστήριξα τις βίαιες ποιοτικές αλλαγές ως Επανάσταση. Θεωρώ ότι η καλύτερη Επανάσταση συντίθεται από πολλές, βαθιές και συνεχείς Μεταρρυθμίσεις.
Έχουμε λοιπόν μια νέα συμφωνία που είναι κακή. Συνεχίζει να διαπνέεται από στερητική και εκδικητική λογική .Αφήνει μικρά περιθώρια σοβαρής αναπτυξιακής προοπτικής. Οι τακτικές κινήσεις υλοποίησης της στρατηγικής (επόμενα Νομοθετήματα) δείχνουν την ίδια κατεύθυνση.
Όμως αυτό έχουμε και με αυτό θα πρέπει να πορευτούμε.
Έχει όμως δυο μεγάλα πλεονεκτήματα .
Μας δίνει ένα περιθώριο 3 χρόνων να ανασυγκροτήσουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, να ξαναποκτήσουμε παραγωγική βάση και εθνική παραγωγή, ώστε εάν θέλουμε και είναι αναγκαίο, να περάσουμε σε εθνικό νόμισμα χωρίς του κινδύνους την σημερινής συγκυρίας μετά από 3 χρόνια .
Ζητάει ,αλλά και δέχεται να αντικαθίσταται με ισοδύναμο κάθε μέτρο που προτείνει ,εάν έχουμε να προσφέρουμε. Στο «χέρι» μας είναι λοιπόν να αξιοποιήσουμε τα τεράστια πλεονεκτήματα της Χώρας μας και να παράγουμε τον πλούτου που μπορούμε να παράγουμε. Αυτός ο πλούτος θα μας δώσει την δυνατότητα ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις μας, χωρίς μείωση του επιπέδου ζωής των συμπολιτών μας η ακόμη και αποκατάστασης μέρους της ζημιάς που έχουν υποστεί μέχρι σήμερα η θα υποστούν στο άμεσο μέλλον. Θα το τολμήσουμε όμως;
Θα παράγουμε επιτέλους το δικό μας φυσικό αέριο και πετρέλαιο, που είναι σε μεγάλες ποσότητες όπως έκανε η Αγγλία ,η Νορβηγία,η Ιταλία .η Κύπρος ή θα συνεχίσουμε να τρέχουμε από εδώ και από εκεί για να φέρουμε αγωγούς, που δεν είναι κακό ,αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της δικής μας παραγωγικής βάσης;
Θα απελευθερώσουμε την παραγωγή (όχι την πώληση η το δίκτυο) ενέργειας, ώστε να αξιοποιηθούν όλες οι πηγές παραγωγής της χώρας και να πουλάμε αντί να εισάγουμε; (Απόβλητα ,Ήλιος ,Κύματα ,Άνεμος)
Θα αφήσουμε την γνώση και την ανάγκη να καθοδηγήσει την ανάπτυξη ή θα κρυβόμαστε πίσω από ιδεοληψίες ανόητων, ίσως και ιδιοτελώς ευαίσθητων;
Θα κόψουμε την κομματική πελατεία ώστε να δημιουργηθεί μια πραγματική Ελλήνων Πολιτεία;
Θα ανοίξουμε διόδους διευκόλυνσης κεφαλαιακής και γραφειοκρατικής υποστήριξης σε παραγωγικούς Πολίτες,ιδιαίτερα νέους Επιστήμονες, όπως κάνουν χρόνια τώρα όλες οι αναπτυγμένες χώρες (Ευρώπη, Αμερική);
Θα τους δώσουμε την ευκαιρία να παράγουν και να δημιουργήσουν ή θα διώξουμε και όσους έμειναν, διότι δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής κομματικής πελατείας μας;
Θα απελευθερώσουμε το εγκλωβισμένο στα γρανάζια της πλέον παράλογης ασφαλιστικής και φορολογικής νομοθεσίας του κόσμου, παραγωγικό δυναμικό της χώρας,όπως κάνουν σύγχρονες χώρες που θέλουν έσοδα και όχι αποκλεισμούς δυνατοτήτων;
Θα δώσουμε σε αυτό το δυναμικό την ευκαιρία ή θα το αφήσουμε να κυλιέται στην αναγκαστική παραοικονομία υποβαθμίζοντας την παραγωγική ικανότητα του, ενώ το κράτος χάνει συνεχώς μεγάλα έσοδα, όπως κάνει το φορολογικό σύστημα της Γερμανίας;
Θα φτιάξουμε Αναπτυξιακό Επενδυτικό Τραπεζικό σύστημα ή θα μείνουμε στα ίδια των ίδιων;
Το πρόγραμμα της Θεσ/νικης προβλέπει Επενδυτική Τράπεζα. Θα γίνει;
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, προϋποθέτουν Δημοκρατική Πολιτική Ανάπτυξης και όχι πελατειακή διαχείριση κρίσης όπως έκαναν οι προηγούμενοι.
Θα είναι Κυβέρνηση ανοικτών θυρών και ανοικτών μυαλών (κάτι που δεν είδα μέχρι σήμερα) ή θα το κλείσουμε το μαγαζί;
Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα. Τα παραπάνω ΘΑ θα μείνουν πάλι ΘΑ;
Αριστερό μνημόνιο ή Αριστερή πολιτική μνημονίου κρίσης δεν είναι το ίδιο με μια δεξιά Πολιτική μνημονίου κρίσης.
Στην πρώτη περίπτωση, οι μειώσεις αμοιβών είναι δάνεια του Κράτους, τα οποία επιστρέφονται στους Πολίτες μετά από διαφοροποίηση των συνθηκών και μέσα από μια νέα αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου .
Στην δεύτερη περίπτωση, είναι καταδικαστική λογική ευκολίας, η όποια δε επιστροφή, εντάσσεται σε φιλανθρωπικές και όχι σε δημοκρατικές και ηθικές λογικές. Η Αριστερή Δημοκρατική επιχειρηματικότητα ,συλλογικής, κρατικής ή ατομικής μορφής, είναι η ευαίσθητη διαχείριση των συντελεστών παραγωγής για κάλυψη των αναγκών της, ενώ Δεξιά επιχειρηματικότητα είναι η διαχείριση των Κρατικών κονδυλίων από εξωγενείς του Κράτους παράγοντες, σε αγαστή συνεργασία με Κρατικά γρανάζια κατάλληλα τοποθετημένα.
Αυτή η είναι η διαφορά αλλά και η μέγιστη ανάγκη των καιρών. Είμαστε σε κρίση και χρειαζόμαστε μια Σύγχρονη Αριστερά στην Κυβέρνηση ,ικανή να διαχειριστεί το μνημόνιο προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων.
Τριάντα πέντε χρόνια πριν ο πιο μεγάλος σύγχρονος Αριστερός Ηγέτης της Ευρώπης, ο ΜΠΕΡΛΙΓΚΟΥΕΡ ,μίλησε καθαρά για την αναγκαιότητα μια τίμιας, ηθικής και δημοκρατικής λιτότητας .
Υπερασπίστηκε τότε εμπρός στο φάσμα της ύφεσης την βαθιά αριστερή άποψη «εργασία για όλους» και όχι για όποιον έχει βολευτεί.
Δεν είναι λοιπόν ζήτημα Μνημονίου η μη Μνημονίου, αλλά ιδεολογικής Ηγεμονίας στην διαχείριση του.
Υπό την προϋπόθεση λοιπόν της Δημοκρατικής διαχείρισης και της ύπαρξης Πολιτικής Δημοκρατικής Ανάπτυξης, και όχι κρατικίστικες λογικές πελατειακών σχέσεων μπορούμε να ελπίζουμε στα εξής:
Αυτό το μνημόνιο θα είναι το τελευταίο
Μπορεί να διαρκέσει λιγότερο (η χώρα έχει τις δυνατότητες)
Ακόμη και εάν δεν βρεθούν στην πορεία όλα τα αναγκαία ισοδύναμα ,η πορεία εντός αυτού να είναι φυγή προς τα εμπρός ,άρα ελπίδα για αύριο
Θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε για πρώτη φορά ένα Κράτος Δικαίου, Δημοκρατικής Ανάπτυξης και μεσώ αυτών να κερδίσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία, διότι ποτέ δεν την είχαμε μέχρι σήμερα. Συνθήματα είχαμε.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια Δεξιά και μια Αριστερή πολιτική αυτή την εποχή, εν μεσώ Μνημονίων. Κάποιοι οφείλουν να γνωρίζουν ή να μάθουν ότι η απόσταση, ανάμεσα σε μια μεταρρυθμιστική προοδευτική πολιτική Πολιτών και μια δεξιά πολιτική μηχανισμών, είναι τεράστια σε ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά και αποτελέσματα;
Αυτό είναι και το στοίχημα!
Μας ενδιαφέρει η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ του ονείρου και όχι της διαχείρισης της μιζέριας και της φτώχειας της Κοινωνίας και του μυαλού πολλών θρησκευτικά και παλαιοημερολογίτικα υποστηρικτικών της .