Η νέα ήττα από τα Ν.Φερόε έφερε την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στο χειρότερο αγωνιστικό και ψυχολογικό σημείο των τελευταίων 12 ετών. Ομως μακάρι να ήταν μόνο αυτό το κακό. Δυστυχώς έφερε ένα μαύρο σύννεφο για το ίδιο το μέλλον της αλλά και επανέφερε τις ακραίες αντιδράσεις ενός λαού που διψάει για... αίμα!
Το τι μπορεί να πετύχει ή όχι ένας ποδοσφαιριστής είναι σχετικό. Δεν εξαρτάται μόνο από το πως ξύπνησε το πρωί, αν το προηγούμενο βράδυ τσακώθηκε με τη σύζυγό του και είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση ή αν γνωρίζει τους απλούς κανόνες της τακτικής. Φανταστείτε πόσο πιο σύνθετο είναι όταν μιλάμε για 11 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι πρέπει να συνυπάρξουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και να αποδώσουν ώστε να φτάσουν στον στόχο τους.
Προφανώς από το 2003 μέχρι και πριν λίγους μήνες, κάτι γινόταν καλά. Οχι πάντα αλλά σχεδόν πάντα. Μέσα από μια μεθοδική δουλειά, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές συνειδητοποίησαν ότι δεν είναι οι καλύτεροι του κόσμου αλλά ως μια πραγματική ομάδα μπορούν να συναγωνιστούν αυτούς που στη συνείδηση της παγκόσμιας φίλαθλης γνώμης λογίζονται ως οι καλύτεροι. Μεγάλο ρόλο σ'αυτή τη δουλειά που έγινε έπαιξε ο Βασίλης Γκαγκάτσης, ο οποίος όταν άκουσε τον Οτο Ρεχάγκελ να του λέει “δεν θα μπλέκεσαι στα πόδια μου” υπάκουσε και δικαιώθηκε, φτάνοντας το 2004 στην κορυφή της Ευρώπης.
Βρήκαν μια Εθνική ομάδα, η οποία έμοιαζε με θίασο, ο οποίος έκανε δοκιμές για να προσλάβει κόσμο. Και δυστυχώς για όλους, είχαν προσληφθεί πολύ εύκολα
Εκτοτε, όποιος έμπαινε στην Εθνική ομάδα, ήξερε ποιον δρόμο να ακολουθήσει για να φτάσει να γίνει μέρος του συνόλου. Ολοι ήθελαν να βοηθήσουν. Οι “παλιοί” 'έδειχναν το δρόμο. Με μαστίγιο και καρότο. Φωνές όπου έπρεπε, μια αγκαλιά όπου χρειαζόταν. Ολο αυτό χάθηκε ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι όταν η διοίκηση της ΕΠΟ αποφάσισε ότι για κάποιο λόγο έπρεπε να ξηλωθεί ένα team, το οποίο δούλευε ρολόι. Και αυτό το team δεν αφορούσε μόνο τον Φερνάντο Σάντος.
Εκείνη την περίοδο, η απουσία των Καραγκούνη, Κατσουράνη, οι οποίοι είχαν μείνει ως μοναδικοί συνδετικοί κρίκοι της παλιάς και της νέας γενιάς, συνετέλεσε μαζί με το “έγκλημα” της ΕΠΟ ώστε οι νέοι να χάσουν τα μυαλά τους. Ο ηγέτης, τον οποίο θα φοβόντουσαν απουσίαζε. Ναι, οι ποδοσφαιριστές είναι παιδιά που έχουν ανάγκη στο υποσυνείδητό τους να υπακούν κάποιον.
Δυστυχώς κανείς από αυτούς που είχαν μείνει δεν έβγαλε ηγετικό ρόλο. Ούτε ο Τοροσίδης, ούτε ο Παπασταθόπουλος, ούτε ο Σαμαράς. Δεν είναι μεμπτό. Δεν το είχαν, δεν το έβγαλαν. Οι νέοι που μπήκαν, εισχώρησαν εύκολα. Δεν ζορίστηκαν όπως οι άλλοι. Δεν μόχθησαν, δεν μάτωσαν, δεν απογοητεύτηκαν. Βρήκαν μια Εθνική ομάδα, η οποία έμοιαζε με θίασο, ο οποίος έκανε δοκιμές για να προσλάβει κόσμο. Και δυστυχώς για όλους, είχαν προσληφθεί πολύ εύκολα.
Σίγουρα, το να νικήσει μια 11άδα τα Ν.Φερόε δεν χρειάζεται ηγέτες, προσωπικότητες και σούπερ παίκτες. Οταν όμως το κλίμα είναι τόσο κακό, τότε ακόμη και ένας ημι-επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, μπορεί να μετατραπεί σε Κριστιάνο Ρονάλντο μιας βραδιάς. Ομως αν υπήρχε ένας πραγματικός ηγέτης μέσα στο γήπεδο, τότε ο Σάμαρης δεν θα έκανε ξανά το ίδιο λάθος όπως έκανε στο 2ο γκολ. Θα «έτρεμε« μην ακούσει πάλι φωνές και θα έτρεχε επί δύο.
Δεν έχει νόημα να πυροβολήσει κάποιους ορισμένους ποδοσφαιριστές. Ο Κονέ, τον οποίο αποθέωνε πέρυσι όλη η Ελλάδα μετά το παιχνίδι με την Ιαπωνία, πήγαινε και τότε στη Μύκονο. Είχε και τότε τατουάζ. Ο Σάμαρης, ο οποίος έβαλε τις βάσεις για την ιστορική πρόκριση από τους ομίλους με το γκολ απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού, είχε και τότε το ίδιο στιλ ποδοσφαίρου. Ο Χριστοδουλόπουλος που κόντεψε να πάρει μόνος του την πρόκριση εις βάρος της Κόστα Ρίκα, είναι ο ίδιος που γνωρίζουμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Ομως όλοι αυτοί πλέον δεν έχουν δίπλα τους έναν παίκτη με προσωπικότητα, έναν ηγέτη που θα τους καθοδηγήσει.
Αντ'αυτού έχουν μια ομοσπονδία, η οποία τους δίνει το δικαίωμα να νομίζουν ότι μπορούν να μπαίνουν αβίαστα σε ένα γήπεδο και απλά να φοράνε τη φανέλα. Μα τη φανέλα αυτή, υπήρξε μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που την εκτόξευσε όχι σε ποδοσφαιρική αξία αλλά στη συνείδηση των Ελλήνων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Την αυταπάρνηση αγάπησαν οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες και αυτό τους λείπει τώρα.