Κι όμως, δεν είναι «πρώτη φορά Αριστερά». Η Αριστερά δεν γεννήθηκε με το μνημόνιο.
Ούτε με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – απόρροια διαμαρτυρίας ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας στις επιταγές των δανειστών και στην ανικανότητα προηγούμενων κυβερνήσεων.
Εχει μακρές ρίζες στην κοινωνία.
Το πρόβλημα όμως της Αριστεράς, είναι πως της περίσσευαν οι θεματοφύλακες των «ιερών και οσίων». Από τον Ζντάνωφ και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, μέχρι τους αγκιτάτορες του μετεμφυλιακού ΚΚΕ.
Εσχάτως, γεννήθηκαν δύο πρωθιέρειες της γνήσιας σοσιαλιστικής και αριστερής έκφρασης που τυγχάνει και είναι και φίλες: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Ραχήλ Μακρή.
Το «αποτελείς ντροπή για την αριστερά» που έγραψε η Ραχήλ στο facebook για τον Γιάννη Πανούση, προκαλεί, απλώς, θυμηδία. Γιατί φυσικά, ουδείς περιμένει πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης από κανένα – πολλώ δε μάλλον από την Ραχήλ Μακρή. Εκτός αν συνιστούν «αριστερόμετρο» οι «τρέντι» εμφανίσεις στη Βουλή με T-shirt παπαγάλου, οι χιλιάδες ασυνάρτητες συνεντεύξεις, οι πρωτοσέλιδες φωτογραφήσεις σε γκλάμουρ ύφος (κιτς θα έλεγα, αλλά η αισθητική είναι υποκειμενική) και οι προτάσεις να κόψουμε ευρώ στην Κοζάνη.
Ούτε δίνω σημασία στην γελοία κατηγορία ότι ο Πανούσης «υπερασπίζεται την ακροδεξιά από τότε που ήταν στη ΔΗΜΑΡ».
Το χειρότερο που έκανε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην ΑΝΕΛ, είναι πως έσπευσε να χτυπήσει τον Πανούση μέσω του γιου του. Εξέφρασε δε την άκρως αριστερή άποψη: «Δεν καταδίκασες» του λέει η Μακρή, την «χυδαία, διαδικτυακή επίθεση του γιου σου σε Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που σημαίνει ότι την αποδέχεσαι».
Εγώ ξέρω ότι η Αριστερά πάντα ήταν κατά της οικογενειακής ευθύνης.
Εγώ ξέρω ότι η Αριστερά υπέστη δεκαετίες χλεύης, προπηλακισμών, εξοριών, βασανισμών και ταλαιπωριών, υπερασπιζόμενη τις παρακαταθήκες και της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας και του Γαλλικού Διαφωτισμού.
Εγώ θυμάμαι τον Ηλία Ηλιού. Και τότε, η ΕΔΑ, αριστερά ήταν. Ενας ευπατρίδης της Αριστεράς, ο πρόεδρός της, σε ταραγμένα χρόνια, παθιασμένος δημοκράτης, με χιούμορ απίστευτης ευφυίας και απέραντο σεβασμό στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Οταν τον συνέλαβε η Χούντα, η Αστυνομία κατάσχεσε από το σπίτι του ένα σκαλιστό σαλόνι από μασίφ ξύλο. Μετά την επαναφορά της Δημοκρατίας, ορισμένοι δημοκρατικοί αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., το περισυνέλεξαν και θέλησαν να του το επιτρέψουν, όμως ο ίδιος σε μια κίνηση συμφιλίωσης της Αριστεράς με τα Σώματα Ασφαλείας το έκανε δωρεά στην... Αστυνομία.
Στην Αστυνομία!
Φαντάζομαι ότι σήμερα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ραχήλ Μακρή και ορισμένοι άλλοι... γνήσιοι εκπρόσωποι της Αριστερής αντίληψης, θα τον ειρωνεύονταν ως «παλιομοδίτη» θα τον κατήγγειλαν ως «μετριοπαθή« (ναι, αυτό αποτελεί ύβρι για τα σημερινά ήθη κάποιων) και θα τον κατακεραύνωναν ότι προσβάλλει την Δημοκρατία, τους θεσμούς και την Αριστερά εν γένει.
Ατομα και λαοί που δεν θυμούνται το παρελθόν τους, είναι υποχρεωμένα να το ξαναζήσουν, λέει ένα σοφό ρητό.
Αντί επιλόγου, λοιπόν, παραθέτω τι έγραφε πριν φύγει από τη ζωή, ο Ηλίας Ηλιού:
«Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονες μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν... Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».