Οσο και αν επιθυμία όλων είναι να κλείσει η διαπραγμάτευση και να επιτευχθεί μία συμφωνία, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών που δεν συνέχονται μάλιστα με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και με τη δυνατότητά της να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις.
Η επιμονή τους για παράδειγμα να ληφθούν μέτρα στα εργασιακά που δεν έχουν καμία επιρροή στα δημόσια οικονομικά, αλλά ταπεινώνουν την κυβέρνηση και την δυσκολεύουν να «περάσει» την ενδεχόμενη συμφωνία στο εσωτερικό της, είναι πέρα από κάθε λογική εξήγηση, πέραν αυτής της επιτηδευμένης προσπάθειας φθοράς ή και κατάρρευσης της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Είναι προφανές ότι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για παράδειγμα ή η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων είναι ταμπού για μία κυβέρνηση της αριστεράς και αλλοίμονο αν δεν ήταν. Μπροστά σε αυτή την επιμονή των δανειστών δεν έχει λάβει θέση μέχρι τώρα η αντιπολίτευση. Το μόνο που κάνει είναι να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν έχει ακόμη συμφωνήσει με τους πιστωτές και να επισημαίνει ότι οδηγεί τη χώρα στα βράχια ή στο παγόβουνο, καλώντας την ουσιαστικά να υποχωρήσει και να αποδεχθεί όλες τις αξιώσεις τους.
Τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης που αυτοαποκαλούνται τελευταία και ως κόμματα του ευρωπαικού τόξου, δεν έχουν ασκήσει μέχρι τώρα καμία κριτική στην τακτική των δανειστών, παρά μόνο στην καθυστέρηση της κυβέρνησης να συμφωνήσει. Ας θυμηθούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση στιγμάτιζε καθημερινά τη στάση και τις απαιτήσεις των πιστωτών, βοηθώντας εν τοις πράγμασι την προηγούμενη κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, η οποία είχε τη δυνατότητα σε αρκετές περιπτώσεις να αξιοποιήσει τη στάση της τότε αντιπολίτευσης.
Εδώ όμως ας κάνουμε μία διάκριση για τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα για τα τρία κόμματα του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως πρώην κυβερνητικά κόμματα, δεν έχουν τοποθετηθεί καθόλου και πάντως, με σαφήνεια ως προς την ουσία της διαπραγμάτευσης, με δεδομένο ότι οι όλες οι σημερινές απαιτήσεις των δανειστών, ετέθησαν και προς την προηγούμενη κυβέρνηση. Και αν μεν η προηγούμενη διακυβέρνηση δεν διαφωνούσε με αυτά τα μέτρα, είναι εύλογη η σιωπή τους (μένουμε μόνο με την απορία σε αυτή την περίπτωση γιατί δεν έκλεισε και τη συμφωνία τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο του 2014, αλλά προτίμησε να πάει σε εκλογές με όλα τα θέματα ανοικτά). Αν τυχόν όμως διαφωνούσε, τότε η παράλειψη των δύο κομμάτων της προηγούμενης συγκυβέρνησης να λάβουν σήμερα θέση υποστηρίζοντας τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης και ασκώντας κριτική προς τις απαιτήσεις των πιστωτών, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μικρόψυχη.
Το Ποτάμι που έχει αυτοπροσδιορισθεί στον χώρο του κέντρου, λογικό θα ήταν, ως νέος φορέας, να διατυπώσει θέση πριν απ’όλα επί της ουσίας των θεμάτων στα οποία έχει επικεντρωθεί η διαπραγμάτευση, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν πολιτικά ζητήματα. Αν συμφωνεί δηλαδή με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, με την κατάργηση των Σ.Σ.Ε., με την μείωση των συντάξεων κ.λ.π. Μέχρι τώρα το μόνο που κάνει επί τρεις μήνες είναι να καλεί την κυβέρνηση να κλείσει τη συμφωνία και να επισείει τον κίνδυνο ότι οδηγεί τη χώρα στο παγόβουνο (νέα επινόηση που αντικατέστησε τα βράχια).
Με όλα αυτά, μπορεί να συμπεράνει κανείς αυθαίρετα και για τα τρία κόμματα, ότι η μη άσκηση κριτικής προς τις απαιτήσεις των δανειστών και η ταυτόχρονη πίεση προς την κυβέρνηση να κλείσει τη διαπραγμάτευση, συνιστά τελικά αποδοχή και συμφωνία από την πλευρά τους για όλες τις αξιώσεις των πιστωτών. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, είναι εύλογες οι σκέψεις και προτάσεις περί ευρωπαϊκού τόξου και κοινής καθόδου στις εκλογές, όπως επίσης και οι (ακραίες ασφαλώς) μομφές περί «τρόικας εσωτερικού».
Το τραγελαφικό όμως είναι πως όσοι τώρα εγκαλούν την κυβέρνηση ότι οδηγεί τη χώρα στα βράχια ή στα παγόβουνα, επειδή δεν έχει υποχωρήσει στις αξιώσεις των πιστωτών, πιθανότατα θα την στιγματίσουν αν και εφόσον κλείσει η διαπραγμάτευση, ότι οδήγησε τη χώρα σε νέο μνημόνιο.