Να συμφωνήσουμε, όσοι παρακολουθήσαμε χθες την συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Νίκο Χατζηνικολάου, ότι ο Αλέξης Τσίπρας του χθες, δεν είχε καμία σχέση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην προεκλογική περίοδο.
Προσωπικά, εκτιμώ ότι ήταν μεταμορφωμένος και σε σχέση με την συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στις Βρυξέλλες μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.
Ο Τσίπρας προεκλογικά, έδειχνε ότι ζει το μύθο της επερχόμενης νίκης. Αφελής δεν ήταν, γνώριζε – ή έστω όφειλε να γνωρίζει – ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά από την ημέρα που θα πατούσε το πόδι του στο Μαξίμου.
Φρόντισαν να του το θυμίσουν οι προνοητικοί κινέζοι της Cosco που πήγαν να τον επισκεφθούν πριν καν ορκίσει την κυβέρνησή του, θορυβημένοι από τις προοπτικές της επένδυσής τους στο Πειραιά.
Ο Τσίπρας μετεκλογικά, μετά τη Σύνοδο Κορυφής, ήταν στιβαρός, εξέπεμπε απέραντη αυτοπεποίθηση, ένιωθε δικαιωμένος εν μέρει για την στάση που κράτησε.
Ο Τσίπρας χθες, έδειχνε μαζεμένος. «Φοβισμένος» είπαν κάποιοι. Διαφωνώ. Απλώς έχει συναισθανθεί πλέον το μέγεθος της ευθύνης, τις προοπτικές και τις δυσκολίες.
Η έλλειψη ρευστού, η απομόνωση από την Ευρώπη, η αγωνία για την επίτευξη συμφωνίας, η συνειδητοποίηση ότι οι ισορροπίες μεταξύ των υπεσχημένων και όσων πραγματοποιηθούν τελικώς, είναι εξαιρετικά επίπονες και δύσκολες, ήταν συναισθήματα χαραγμένα.
Αυτά επί της επικοινωνίας. Επί της ουσίας; Αντινομίες, χωρίς να εκπέμψει ξεκάθαρη εικόνα για το πού το πάει.
Η «απειλή» περί δημοψηφίσματος είναι λάθος τακτικισμός, αν δεν έχει αποφασίσει να το πάει μέχρι τέλους.
Τα μέτρα που θα πάρει θα είναι επώδυνα - ιδίως για το ασφαλιστικό που το παρέπεμψε για τον Ιούνιο.
Η Μέρκελ, που προεκλογικά, δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μια στο εκατομμύριο να πει «όχι», τώρα είναι συμπαθής.
Προσπάθησε να καλύψει τον Βαρουφάκη, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά με σθένος που τον τιμά. Το ίδιο και την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Αμυντικός ήταν με την υπόθεση Ξηρού εν σχέσει με τις ΗΠΑ, ενώ το γεγονός ότι επέμεινε σε μερίδα της προεκλογικής του ρητορικής είναι κατανοητό και αναμενόμενο.
Εν κατακλείδι: Ο Τσίπρας δεν είναι το παιδάκι που βγήκε στο 15μελές, ούτε αντιπολίτευση στο Δήμο Αθηναίων. Εχει «ξεσκολίσει» που λέγαμε παλιά. Και, προσωπικά, μου αρέσει περισσότερο τώρα.
Δεν ξέρω πώς θα το χειριστεί μέχρι τέλους, την ιστορική ευθύνη που του αναλογεί, αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σ' αυτόν απ' ό,τι σε αρκετούς από το κόμμα του. Προφανώς και δεν είμαι μόνο εγώ με αυτή την αίσθηση.
Υ.Γ. Ασφαλώς και είναι αστείες οι κατηγορίες για το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός επέλεξε να βγει σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι.
Η διεισδυτικότητα και η τηλεθέαση του μέσου καθώς και οι ερωτήσεις του Νίκου Χατζηνικολάου που ήταν to the point, σωστές και δημοσιογραφικά άρτιες, χωρίς να «χαριστεί» στον Αλέξη Τσίπρα, είναι μια καλή απάντηση στις αιτιάσεις αυτές.