Θα γράψουν πολλοί για τον Σωτήρη Μπάγια. Και δικαίως. Συνάδελφοί του κυρίως, αλλά και εκπρόσωποι του νομικού κόσμου. Επειδή όμως κινδυνεύουν να μην γίνουν πιστευτοί, λόγω της συχνά κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης ή και της εύκολης δικαίωσης των νεκρών ακόμη και αν δεν το αξίζουν, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία, γράφοντας για πρώτη φορά στη δημοσιογραφική μου ζωή σε πρώτο πρόσωπο.
Αιφνιδιασμένη από την είδηση για τον άδικο (πραγματικά) θάνατό του –καθώς του τηλεφωνήματος του Δημήτρη Παξινού που μου ανήγγειλε το κακό νέο είχε προηγηθεί (λίγα λεπτά νωρίτερα) η αναγγελία θανάτου του παλαίμαχου δημοσιογράφου και αγαπημένου μου νονού μου Νίκου Γιανναρά- είναι αδύνατον να βάλω σε σειρά τα συναισθήματα. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται μόνο για την απώλεια ενός φίλου. Πρόκειται για την απώλεια ενός λειτουργού της Δικαιοσύνης για τον οποίο έβαζες -και εξακολουθείς να βάζεις- το χέρι σου στη …φωτιά.
Σπάνιο είδος…
Τον γνώρισα ως εισαγγελέα Πρωτοδικών, εκεί, στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων, όπου πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου καλύπτοντας το δικαστικό ρεπορτάζ για την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Ήταν συνδικαλιστής και ο μόνος ίσως τότε δικαστικός λειτουργός που δεν φοβόταν τους δημοσιογράφους. Γιατί απλούστατα δεν είχε τίποτε να φοβηθεί, όπως διαπίστωσα αργότερα, παρακολουθώντας τον, είτε ως αιρετό προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών να διατάσσει έρευνες για κακώς κείμενα που δεν άγγιζε κανείς, είτε ως πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος να καταγγέλλει τη συγκάλυψη υποθέσεων από τη Δικαιοσύνη σε συνέντευξη που μου έδωσε για ΤΑ ΝΕΑ, τιμώντας με με την εμπιστοσύνη του.
Για τη συνέντευξη εκείνη (και όχι για άρθρο του στα ΝΕΑ όπως αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας από την οποία έχω αποχωρήσει) διώχθηκε ανηλεώς από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γιώργο Σανιδά, χωρίς ποτέ να καμφθεί το ηθικό του. Έχοντας στο πλευρό του τους συναδέλφους του (εκείνους που πιστεύουν πραγματικά ότι η δικαιοσύνη είναι ο πυλώνας της Δημοκρατίας) στάθηκε όρθιος. Και νίκησε…
Ο εισαγγελέας Εφετών Σωτήρης Μπάγιας ενσάρκωνε την ακεραιότητα της Δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με το ανθρώπινό της πρόσωπο. Ναι, η ελληνική κοινωνία πρωτίστως και η πολύπαθη ελληνική Δικαιοσύνη ασφαλώς, δικαιούνται να πενθήσουν ειλικρινά για τον θάνατό του, στα 58 του χρόνια. Να κλάψουν μαζί με τη σύζυγό του Ευγενία Παπαγεωργίου - εξίσου αξιόλογη εισαγγελική λειτουργό- με τα θαυμάσια παιδιά του και τους καλούς του φίλους. Γιατί η απώλεια είναι μεγάλη. Πιστέψτε με…