Υπάρχουν στιγμές που δεν φαντάζεσαι ότι θα έρθουν, έτσι όπως γυρνάς σκυφτός την καθημερινότητά σου.
Ενα υπόγειο, μερικά σκαλιά και ένα θέατρο απ' τα παλιά. Ενα λιτό σκηνικό, οκτώ άνθρωποι επί σκηνής και ένα τραίνο που όλο έρχεται και όλο αργεί.
Επί σκηνής, δύο σπάνια μέταλλα: Ο αιώνιος έφηβος Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και ο κοντοκουρεμένος πλέον Χρήστος Θηβαίος. Και ένας εκφωνητής, ο Οδυσσέας Ιωάννου. Και ένας σκηνοθέτης «αόρατος» αλλά πανταχού παρών, ο Παντελής Βούλγαρης.
Για μένα, που ακολουθούσα τον «Βασίλη-ζούμε-για-να-σ'ακούμε» από το 1978 (από το γήπεδο του Παναιτωλικού με την Τάνια Τσανακλίδου, μέχρι το ΣΕΦ το 1982 με τον Κουρσάρο και από την Λ. Αλεξάνδρας με τον Γ. Νταλάρα μέχρι το φεστιβάλ του Αρδα) , ήταν κιόλας ένα κατόρθωμα ότι έμεινα βιδωμένος στη θέση μου επί δυόμιση ώρες.
Η επί σκηνής παρουσία του Θηβαίου καθηλωτική. Εκπληξη, οι θεατρικές του ικανότητες.
Λεπτεπίλεπτο χιούμορ ξεχείλιζε και από τους δύο στις ατάκες τους επί σκηνής. Σεμνοί και πέρα από τις ξύλινες παρουσίες.
Αλλά η διεισδυτική, ευαίσθητη σαν λεπίδα, ματιά του αφηγητή Ιωάννου, ήταν συγκλονιστική. Νιώθεις ότι τα τριάντα περίπου τραγούδια που ερμηνεύουν, επενδύοντας ιδανικά τα βίντεο και τις πρόζες του αφηγητή, απλώς διαμεσολαβούν για να λάβει πιο ηχηρά το μήνυμα ο δέκτης-θεατής.
Κάθε πρόζα και ένα ταξίδι: Ευαίσθητο, νοσταλγικό, σκληρό, πικρό. Ενα γράμμα στον πατέρα του, με το οποίο περιγράφει τις πέντε μεγάλες στιγμές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας: Από το Πολυτεχνείο μέχρι τις εξορίες. Από την Αλλαγή του Ανδρέα, μέχρι το σεισμό της Ρικομέξ το 1999. Και από το Euro και τους Ολυμπιακούς του 2004, την πιο αμέριμνη και ευδαίμονα στιγμή της χώρας εδώ και δεκαετίες, μέχρι την κρίση. Με σπάνια ευθυκρισία. Χωρίς κραυγές, χωρίς καταγγελτικούς «δήθεν» λόγους. Χωρίς ηρωισμούς. Α π λ ά. Με χιούμορ. Συγκινητικά.
Το συμπέρασμα όμως, αισιόδοξο: Είμαστε όλα αυτά. Και τα καλά και τα άσχημα. Ας τα μαζέψουμε όλα και ας ξεκινήσουμε ξανά. Ερχονται κι άλλοι.
Είχα πολλά χρόνια να γυρίσω στην εφηβεία μου. Τότε που όλα έμοιαζαν ελπιδοφόρα. Και είμαι ευγνώμων που μπόρεσε να το κάνει μια μουσικοθεατρική παράσταση.
Βασίλη, Χρήστο, Οδυσσέα, Παντελή, σας ευχαριστούμε, από καρδιάς.