Ένας καρατερίστας ηθοποιός, περιορισμένων δυνατοτήτων, που άφησε το φως της ηθοποιίας και λούστηκε στο λασπερό θαμπόφωτο της πολιτικής. Ένας εθνικός τηλε-Μήτσος που αναλαμβάνει το μοντάρισμα μιας παράνομης υποκλοπής, λες και πρόκειται για τρέιλερ εκπομπής. Ένας πρώην επενδυτικός σύμβουλος που εζήλωσε δόξαν συμβουλάτορα και ενδιάμεσου και… ταξιδεύει από κόμμα σε κόμμα, μέχρι να βρει απάγκιο.
«Ανεξάρτητοι» (τρόπον τινά) βουλευτές που περιδιαβαίνουν το περιστύλιο και τους διαδρόμους της βουλής, εκφωνούν τον «δεκάρικο» λόγο τους και στη συνέχεια αναιρούν τους εαυτούς τους και τους βασικούς κανόνες της λογικής. Κοινοβουλευτικοί συντάκτες που εξ αντανακλάσεως γίνονται παίγνια στις «φτωχές» επιδιώξεις ενός πολιτικού jenga, λίγο πριν καταρρεύσει. Χρήματα πάνε και έρχονται· ένα αγοραίο μπαξίσι που αλλάζει χέρια και τσέπες δίχως κανείς να γνωρίζει αν είναι υπαρκτό ή άυλο. Αν εξυπηρετεί ταπεινούς κομματικούς σκοπούς ή, όντως, λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός για να συνθλίψει συνειδήσεις, ιδεολογήματα και ψήφους.
Ο ζόφος των ημερών δεν έχει τέλος: μηνύσεις και κόντρα μηνύσεις, εισαγγελείς με πάλλευκα χέρια που καλούνται να ξεσκεπάσουν τα δυσώδη και να αναστείλουν τον κρημνισμό της ελληνικής Δημοκρατίας στα έγκατα της παραφιλολογίας, της συνωμοσιολογίας, της νουάρ καρικατούρας · χειρότερα ακόμη, τη μεταστροφή της ελληνικής πολιτικής από ένα εν προόδω δράμα, σε χλιαρό μπουλβάρ της σειράς. Σαν και αυτά που συνήθιζε να παίζει ο Παύλος Χαϊκάλης.
Με περισσή αμηχανία που λίγο θέλει να μετατραπεί σε καταγγελτική δυσθυμία, υπάρχει ένας κόσμος που προσπαθεί να καταλάβει τι αμαρτίες πληρώνει -τελικά- αυτή η χώρα για να εκπροσωπείται από τέτοιου είδους θεράποντες του κοινοβουλίου. Στην πραγματικότητα αυτό που ζούμε τούτες τις ελώδεις ημέρες, είναι μια post mortem εκδοχή του κοινοβουλευτισμού έτσι όπως τον ζήσαμε στα χρόνια της κρίσης. Ναι, αυτός ο κόσμος γέρασε νωρίς, πέθανε με πάταγο και τώρα οι χοές που χύνονται σωρηδόν προς χάριν του είναι ανακατωμένες με λίπη, οξέα και λοιπά δηλητηριώδη υγρά.
Τουτέστιν: αν δεν μας ψεκάζουν, πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουν και μάλιστα τάχιστα. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι η Ελλάδα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές κάτω από έναν ουρανό γεμάτο σκούρα σύννεφα και υπόνοιες γκρεμών που μέσα τους θα πέσουν πλείστοι όσοι. Ποιοι ακριβώς; Όποιους πάρει η λάσπη. Δικαίους, άδικους, παρατρεχάμενους, αυτάρεσκους πολιτικάντηδες, ερασιτέχνες που καμώνονται τους βαθυστόχαστους επαγγελματίες της πολιτικής, εαυτούληδες που ενδιαφέρονται μόνο για το έδρανο που φέρει το όνομά τους στη βουλή και παρατυχόντες των εξουσιαστικών μηχανισμών.
Μα, ακόμη και αν η παρούσα βουλή καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ουδείς πιστεύει ειλικρινά πως το διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι τις επόμενες εκλογές θα λειτουργήσει κατευναστικά και θα μετριάσει τα πολιτικά πάθη. Αυτή η βουλή, πλάσμα μιας παράδοξης εποχής και μιας πλανημένης άποψης των πολιτών για το τι σημαίνει «εκπροσώπηση», θα μείνει στην ιστορία για την επικίνδυνη ελαφρότητά της, την απουσία ορθού πολιτικού ενστίκτου και λόγου, δημοκρατικής εκφώνησης και, φευ, την έντονη παρουσία μιας κίτρινης αποφοράς που κολλάει σαν ασθένεια τον έναν μετά τον άλλον.
Το «Χαϊκάλης-gate» είναι αντάξιο ενός πολιτικού ψευδο-νουάρ στα Βαλκάνια: πρόκειται για μια κωμικοτραγωδία που κόβει μεν εισιτήρια, αλλά με το τέλος της παράστασης, όταν τα φώτα θα έχουν σβήσει και η αυλαία θα έχει πέσει, ο ηθοποιός θα μείνει μόνος του στα παρασκήνια. Ανειρήνευτος, μόνος και ξεχασμένος. Διότι μπορεί στην τηλεοπτική υπο-γλώσσα το «50-50» να είναι συνώνυμο της επιτυχίας, στην πολιτική όμως είναι ταυτισμένο με την πιο απεχθή μορφή σαλταδορισμού (sic).